Αν υπάρχει κάτι το οποίο χαρακτηρίζει το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο σήμερα είναι η πολιτική ρευστότητα και η αβεβαιότητα. Χαρακτηριστικά τα οποία εκπηγάζουν σε μεγάλο βαθμό από την απαξίωση της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα και την κυριαρχία μίας τάσης για εκδικητικές επιλογές στην κάλπη που δημιουργούν ουσιαστικά μια απορρύθμιση του σκηνικού.

Αν είναι πράξη πολιτικής ευθύνης η συγκεκριμένη τάση, είναι ασφαλώς κάτι το οποίο σηκώνει μεγάλης συζήτησης και ανάλυσης. Είναι όμως μία διαπίστωση που χαρακτηρίζει την πολιτική κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο.

Αυτό το οποίο ξεκίνησε στις ευρωεκλογές με την ψήφο προς τον Φειδία Παναγιώτου, συνεχίζει να χαρακτηρίζει την συμπεριφορά της κοινωνίας και σήμερα. Ανεξάρτητα από την πορεία του ευρωβουλευτή και το εάν απογοήτευσε σε σύντομο χρονικό διάστημα μεγάλο μέρος της ομάδας των ατόμων που τον ψήφισαν, η τάση απαξίωσης προς τα λεγόμενα παραδοσιακά κόμματα συνεχίζει να υπάρχει στο εκλογικό σώμα.

Αυτή η τάση έχει μετατραπεί σε ένα ρεύμα που είναι ικανό να φέρει τα πάνω κάτω και στις βουλευτικές εκλογές. Η κατάσταση είναι σοβαρή και δυστυχώς εξελίσσεται σε εφιαλτική όταν γίνεται αντιληπτή και η αδυναμία των κομμάτων να δείξουν ότι έχουν αντανακλαστικά να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση πραγμάτων που εξελίσσεται σε μία σοβαρή παθογένεια του πολιτικού συστήματος.

Αυτό εξηγεί ενδεχομένως και την όλη συζήτηση γύρω από το μνημόσυνο του Γρίβα, τις παρουσίες και τις απουσίες αλλά και τον απόηχο των αντιδράσεων. Ποια ήταν η ουσία της όλης ιστορίας; Αν τιμά ο ΔΗΣΥ και η Αννίτα Δημητρίου τον Γρίβα και το πώς το ΑΚΕΛ αντιδρά σε αυτή την πράξη ή το γεγονός ότι τα κόμματα αναζητούν αντίδοτο στην απαξίωση της κοινωνίας με συνταγές από το παρελθόν;

Δηλαδή το ζητούμενο για τον ΔΗΣΥ σήμερα ήταν να δείξει το πόσο εθνικόφρων κόμμα είναι; Και γιατί η παρουσία της Αννίτας Δημητρίου και όλης της ηγεσίας της Πινδάρου στο μνημόσυνο του Γρίβα είναι κίνηση που θα σταματήσει τις διαρροές του ΔΗΣΥ προς το ΕΛΑΜ; Όπως αντίστοιχα, ισχύει και για το ΑΚΕΛ. Η αναφορά στο πραξικόπημα, στον Γρίβα και στην δράση της ΕΟΚΑ Β΄ έπαψε εδώ και πολλά χρόνια να αποτελεί τον κινητήριο μοχλό της μάζας των ψηφοφόρων του για να πάνε στην κάλπη.

Ως εκ τούτου, ανεξάρτητα το πώς τοποθετείται ο καθένας απέναντι στο Γρίβα, αυτό το οποίο διαπιστώνεται είναι η έλλειψη αντανακλαστικών από μέρους των κομμάτων στην απαξίωση μιας μερίδας των πολιτών. Δεν έχουν νέες συνταγές ή έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά αποδεχόμενα τη νέα κατάσταση πραγμάτων ως μη αναστρέψιμη και για αυτό προσπαθούν να σώσουν ο,τι τους έχει απομείνει ως σκληρός κομματικός πυρήνας; Δεν εξηγείται αλλιώς η στάση τους.

Αλλά μέχρι που μπορεί να πάει αυτή η τακτική όταν η ιστορία δείχνει μια συνεχή αποψίλωση των ποσοστών τους; Τα στατιστικά των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων είναι χαρακτηριστικά και ουσιαστικά δείχνουν πώς πλέον η εκλογική βάση πάνω στην οποία πατούσε το κάθε κόμμα μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Φαίνεται όμως ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα ή δεν έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν τα νέα δεδομένα και για αυτό συνεχίζουν την ίδια αυτοκαταστροφική πορεία.

Απ’ εκεί και πέρα, όπως πολύ σωστά έγραψε προχθές ο συνάδελφος Κώστα Βενιζέλος, τα μνημόσυνα, σε κανονικές χώρες, δεν μπορούν να είναι πολιτικό γεγονός, ούτε για μεγάλης ούτε για μικρής εμβέλειας προσωπικότητες.

Συνεπώς, ανεξάρτητα του πώς το τοποθετείται ο καθένας απέναντι στο Γρίβα και το πώς αυτός χρησιμοποιείται για ψηφοθηρικούς λόγους, υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Η Αννίτα Δημητρίου, πέραν από πρόεδρος του ΔΗΣΥ είναι και Πρόεδρος της Βουλής, άρα εκπρόσωπος ενός θεσμού. Κάθε πράξη της, φιλτράρεται και υπό αυτή την ιδιότητα της και από τη στιγμή που το θέμα προκαλεί αντιδράσεις, οφείλει να είναι προσεχτική. Επιπλέον, η ιστορία του καθενός δεν κρίνεται αποσπασματικά. Ο Γρίβας ήταν ο αρχηγός του απελευθερωτικού αγώνα, ήταν και όμως και ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄.