Ο κύριος Αχιλλέας, θεραπευτής υποδημάτων όπως συστηνόταν, αποτελούσε ένα κομμάτι της εντός των τειχών Λευκωσίας. Σε εποχές που δεν πατούσε ψυχή στην περιοχή, κάποιοι συνέχιζαν να διατηρούν τα υποστατικά τους ανοικτά, κρατώντας όσο το δυνατόν ζωντανό το ιστορικό κομμάτι της πόλης. Ένας από αυτούς ήταν και ο κύριος Αχιλλέας με καταγωγή από τον Πωμό. Σε ένα μικρό χώρο στην οδό Σωκράτους, απέναντι από την αυλή του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Κύπρου, ήταν εγκατεστημένη η «επιχείρηση» του. Διόρθωνε παπούτσια και ακόνιζε μαχαίρια. Πιο πολύ όμως έγραφε αποφθέγματα σε χαρτόνια τα οποία τοιχοκολλούσε τόσο μέσα, όσο και έξω από το μαγαζί. Οι τοίχοι είχαν μετατραπεί, στο πέρασμα του χρόνου, σε ένα facebook μιας άλλης εποχής όπου ο συγγραφέας αναρτούσε τις απόψεις του στον τοίχο του εργαστηρίου του. Δεν μπορούσε κάποιος να περάσει και να μην σταματήσει να ρίξει μια ματιά στο ιδιότυπο συγγραφικό έργο. Και παράλληλα να πιάσει κουβέντα με τον κύριο Αχιλλέα που ήταν πάντα πρόθυμος για κοινωνική επαφή. Εκτός από τα αποφθέγματα διατηρούσε στον απέναντι τοίχο ένα «κήπο» με παχύφυτα τα οποία πολλαπλασίαζε σε τενεκέδες και γλάστρες, όπως στις αυλές παλιών σπιτιών. Για αρκετά χρόνια, έξω σε μια καρέκλα κοιμόταν και μια ευτραφής γάτα, μέρος κι αυτή του όλου σκηνικού, το οποίο είχαν υμνήσει και φωτογραφήσει πολλοί νεαροί δημοσιογράφοι που έτυχε να περάσουν από εκεί. Σε όλους έλεγε την ιστορία του: Έφυγε μικρός από το χωριό του και ήρθε στη Λευκωσία να μάθει τέχνη. Κι αφού οι άνθρωποι τότε ήταν ξυπόλητοι, αποφάσισε να ασχοληθεί με τα παπούτσια δουλεύοντας σε εταιρείες υποδημάτων. Τα τελευταία 20 χρόνια, έχοντας αφυπηρετήσει, είχε φτιάξει το εργαστήριο επιδιόρθωσης παπουτσιών αλλά όλο και λιγόστευε η δουλειά, αφού κανένας δεν μπαίνει πια στον κόπο να διορθώσει ότι χαλάει. Τα πετάς και αγοράζεις άλλα. Συνέχιζε όμως να δηλώνει παρών στη ζωή της πόλης, σαν ένας φαροφύλακας που έχει υποχρέωση να ανάβει τον φάρο κάθε μέρα.
Σήμερα, το υποστατικό είναι εγκαταλειμμένο, ο κύριος Αχιλλέας απών, τα γνωμικά έχουν ξεθωριάσει από τον ήλιο και τη βροχή και τα πλείστα φυτά έχουν ξεραθεί. Από κάποιο που έχει απομείνει ζωντανό έκοψα ένα κλαδί και το μετέφερα στο σπίτι μου για να το φυτέψω και να θυμάμαι τον κύριο Αχιλλέα, του οποίου η παρουσία έκανε την πόλη πιο οικεία. Δεν ξέρω τι έχει απογίνει. Κάποιος έχει γράψει πως εκδιώχθηκε για να ενταχθεί το υποστατικό του σε φοιτητική εστία που θα γίνει εκεί. Ο κύριος Αχιλλέας θα ήταν πια 90 χρόνων. Ίσως αποφάσισε να ξεκουραστεί. Η πόλη αλλάζει. Νέα σημάδια θα καθορίζουν τις βόλτες μας στα δρομάκια της.
