Δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι που να ενδιαφέρονται, να παρακολουθούν διαχρονικά, να γνωρίζουν άριστα (με τις πηγές και τις δημοσιογραφικές τους έρευνες) το πολιτικό τοπίο στην Κύπρο και να γράφουν τακτικά για αυτό από τον Στέφανο Κασιμάτη. Τον αρθρογράφο στην εφημερίδα «Τα Νέα», των Αθηνών.
Στο χθεσινό φύλλο, από την στήλη του «Πανδώρα», αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην ανύπαρκτη, όπως τη θεωρεί, κυπριακή αμυντική βιομηχανία. Επειδή το θέμα είναι λεπτό (κάποιοι, ταυτόχρονα, μπορεί να το πούνε και «χοντρό»), μίλησα μαζί του χθες εκτενώς και με την άδειά του αναδημοσιεύω εδώ το σχετικό απόσπασμα:
«Αν κάτι είναι βέβαιο –μιλώ για τον δικό μας, τον πραγματικό κόσμο– είναι ότι δεν υπάρχει κυπριακή αμυντική βιομηχανία. Η έννοια αυτή ουδόλως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και αναφέρεται σε κάτι απολύτως φανταστικό. Επ’ αυτού δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσουμε.
Επειδή όμως δεν υπάρχει κυπριακή αμυντική βιομηχανία, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει και ένα συμβούλιο, το οποίο θα μεριμνά για τα προβλήματα της αμυντικής βιομηχανίας, ακόμη και αν αυτή δεν υπάρχει! Στο κάτω-κάτω, η προβλεπτικότητα δεν είναι πάντα το ζητούμενο στη διοίκηση; Αυτό ακριβώς αποδεικνύει ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης (προσωποποίηση της προβλεπτικότητας), η κυβέρνηση του οποίου ενέκρινε τη σύσταση του Κυπριακού Συμβουλίου Αμυντικής Βιομηχανίας. Με την ίδια απόφαση, μάλιστα, διορίζονται και τα οκτώ μέλη του Συμβουλίου, ώστε να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος να καταπιαστούν αμέσως με τα ζητήματα της αμυντικής βιομηχανίας, που είναι πολλά. Από τους προμηθευτές σπάνιων γαιών, απαραίτητων για τα προηγμένα οπλικά συστήματα, μέχρι τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, το οποίο κάτι έχει κάνει στον συγκεκριμένο τομέα όλα αυτά τα χρόνια. Όχι, προς Θεού, όσα η Κύπρος! Έχει πετύχει όμως κάτι αξιόλογο στην αμυντική βιομηχανία του, αν και υποδεέστερη της κυπριακής.
Θυμίζω, εδώ, τον δικαιολογημένο θόρυβο για τη συζήτηση που είχαν πρόσφατα στη Λευκωσία ο Στέφανος Κασσελάκης με τον ευρωβουλευτή Φειδία και αντικείμενο το μέλλον της πολιτικής. Βάλτε μαζί όλα αυτά, τον Φειδία, την κυπριακή αμυντική βιομηχανία, το Συμβούλιο της, τον Στέφανο, την πολιτική και αμέσως βλέπετε και νιώθετε πόσο βαθιά Έλληνες είναι οι αδελφοί μας στη θαλασσοφίλητη μεγαλόνησο. Η Κύπρος είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του Υπαρκτού Ελληνισμού».
Η Ανάρτηση της Ημέρας
«Κύριε Πρόεδρε: Αντί να κλέβετε τη Γροιλανδία από τη Δανία, έχω μια καλύτερη ιδέα. Στη Δανία, όλοι έχουν εγγυημένη ιατρική φροντίδα, δωρεάν εκπαίδευση, γονείς λαμβάνουν άδεια μητρότητας για έναν χρόνο μετ’ αποδοχών. Και οι εργάτες δεν λαμβάνουν λιγότερα από $22 την ώρα. Ας κλέψουμε αυτές τις ιδέες», λέει ο (εικονιζόμενος) γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς, ο μόνος της άλλης πλευράς που, είτε συμφωνεί κανείς με την ιδεολογία του, είτε όχι, είναι ο μόνος που μπορεί να τα λέει έτσι στα ίσα και καθαρά στον Τραμπ.
ΥΓ: Ξέρω τον κλασικό αντίλογο. Τον ακούω, και καταλαβαίνω. Στην πολιτική όμως, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, το «αλλά» έχει και θέση και σημασία. Μακάρι και εμείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο να είχαμε τέτοιους αριστερούς ηγέτες. Που να μιλούν έτσι, επί της ουσίας, χωρίς λαϊκισμό και λεπτές ισορροπίες. Και να φορούν κουστούμι και γραβάτα, χωρίς το κόμπλεξ μήπως χαλάσουν το επαναστατικό τους προφίλ και τους πούνε αστούς!…
