«Δεν μπορούσα αλλά δεν ήθελα τώρα να ξεκινήσω μιαν άλλη συζήτηση σε όλο αυτό που γίνεται και, αρκετά με αυτό το θέμα κάθε χρόνο, αν θα πάμε ή δεν θα πάμε στο μνημόσυνο του οποιουδήποτε. Έχουμε τόσα θέματα να διαχειριστούμε και θα συζητούμε τώρα για το 1955 και το 1821; Φτάνει, νομίζω. Πλήρης σεβασμός στην ιστορία μας αλλά έχουμε τόσα θέματα στα οποία πρέπει να εστιάσουμε».

Αυτά δήλωνε η Αννίτα Δημητρίου στις 29-1-2024 όταν ρωτήθηκε γιατί δεν παρέστη στο μνημόσυνο του στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή. Πέρσι. Όταν οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, προφανώς, θεωρούσε πως όλα θα ήσαν τόσο εύκολα όσο και η δική της εκτόξευση στην πολιτική ιεραρχία.

Φέτος, όμως, ξέχασε τι δήλωνε. Φέτος, κομματικοί λόγοι και κατ’ επέκταση λόγοι προσωπικής της πολιτικής επιβίωσης, επέβαλαν να πάει στο μνημόσυνο του «οποιουδήποτε». Φέτος, αποφάσισε ότι πρέπει να συζητά για το 1955 και το 1821. Προφανώς, διότι το περσινό κράξιμο την έκανε να αντιληφθεί πως η υποτιμητική αναφορά της στο 1955 ισοδυναμεί με πολιτική αυτοχειρία. Φέτος, ξέχασε ότι έχει τόσα θέματα στα οποία να εστιάσει.

Αποφάσισε να εστιάσει στο «μνημόσυνο του οποιουδήποτε». Με μια παράσταση την οποία θα ζήλευε και η Μάρθα Βούρτση. Μαυροφορεμένη, παίρνοντας αγκαλιά την κυρία Έλλη Χριστοδουλίδου και με θλιμμένο ύφος πενθούσας (το απευχόμαστε ειλικρινά) πορεύτηκε στο «μνημόσυνο του οποιουδήποτε». Κάνοντας, παράλληλα, και μνημόσυνο της σοβαρότητας.

Ο λόγος προφανής. Αντιληπτός και από κάθε αμαθές παιδάριον. Ένα χρόνο πριν από τις βουλευτικές εκλογές, με τον μπαμπούλα του διαρκώς ενισχυόμενου ΕΛΑΜ να προκαλεί πανικό στις τάξεις του συναγερμικού στρατοπέδου, επανάληψη των περσινών δηλώσεων και της περσινής απουσίας, θα ισοδυναμούσε με επισφράγιση νέου εκλογικού καταποντισμού.

Ένα χρόνο πριν τις εκλογές, το «μνημόσυνο του οποιουδήποτε» μετατράπηκε σε σπουδαίο γεγονός. Και σε εκδήλωση αναγκαίας ψηφοθηρίας. Αν δεν χορέψει στο ρυθμό του ΕΛΑΜ, πιθανότατα θα βρεθεί έξω από την πίστα. Μάλιστα, φέτος εμφανίστηκε και έτερος ακροδεξιός μπαμπούλας. Ονόματι Ανδρέας Θεμιστοκλέους. Εξήγγειλε την ίδρυση κόμματος. Γέννημα θρέμμα του ΔΗΣΥ.

Πώς να μην βάλει την ουρά στα σκέλια η Αννίτα Δημητρίου και να παραστεί στο μνημόσυνο αυτού, που το 2024 ήταν ο «οποιοσδήποτε» και το 2025 έγινε ο Διγενής; Δεν γνωρίζουμε αν αυτούς που πορεύθηκαν προχθές μαζί της, τους έπεισε να ξεχάσουν την περσινή απαξίωσή της. Εκείνο για το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι, όμως, είναι ότι σίγουρα, δεν θα πείσει με τέτοια φρικτά θέατρα άτομα πέραν του σκληρού πυρήνα του ΔΗΣΥ.

Αντιθέτως, το πλέον πιθανό είναι να πείσει κι άλλους να αποστρέψουν το πρόσωπο από το άλλοτε σοβαρό και με ξεκάθαρες θέσεις (είτε συμφωνούσε, είτε διαφωνούσε κάποιος με αυτές) κόμμα. Μόνο ως πολιτική αστειότητα μπορεί να εκληφθεί η στάση της Αννίτας πέρσι και φέτος.

Πριν από λίγες μέρες, η Πινδάρου επικρότησε την προώθηση εκ μέρους της κυβέρνησης, του δικαιώματος ψήφου στους νέους από τα 17 τους χρόνια. Μάλιστα, έσπευσε να διεκδικήσει τα εύσημα ως το κόμμα που πρώτο το είχε εισηγηθεί.

Αλήθεια, πιστεύει η Αννίτα και οι πέριξ αυτής στην Πινδάρου, ότι είναι δυνατό να πείσουν τους νέους να πάνε στις κάλπες, όταν τους βλέπουν με τέτοια ευκολία να ζωντανεύουν φαντάσματα του παρελθόντος; Με τον πλέον προκλητικό ψηφοθηρικό τρόπο. Είναι δυνατόν να πιστεύουν πως υπάρχει νέος, που θα διαβάσει τις περσινές της δηλώσεις, θα δει τη φετινή της μεταμφίεση και θα πειστεί να ενδιαφερθεί για τις εκλογές;

Πρόκειται, απλώς, για πολιτικό κατάντημα κυρία Αννίτα Δημητρίου. Να ζωντανεύετε πρόσωπα τα οποία έφυγαν πριν από μισό αιώνα. Μόνο και μόνο για να συγκρατήσετε μια χούφτα ψήφους. Όπως κατάντημα είναι, βεβαίως, και η στάση άλλων κομμάτων, που την παραμονή εκλογών ανασύρουν από το χρονοντούλαπο και την σκονισμένη κομματική αποθήκη τους, το πραξικόπημα, τον Μακάριο, τον Γρίβα και ένα σωρό άλλα πρόσωπα του παρελθόντος.

Η Ιστορία έχει κατατάξει τους πάντες εκεί που πρέπει για την όλη συμπεριφορά και τις πράξεις τους. Ο καθένας έχει τα πιστεύω και την άποψη του και ουδείς θα τους τα αλλάξει. Τον Γρίβα κάποιοι θα συνεχίσουν να τον τιμούν για τον αγώνα της ΕΟΚΑ και άλλοι να τον υβρίζουν για το πραξικόπημα. Μισό αιώνα μετά, όμως, είναι πολιτική αθλιότητα να συνεχίζουν κάποιοι να το εκμεταλλεύονται για μια χούφτα ψήφους!

Άλλο το τι ο κάθε πολίτης πιστεύει για το παρελθόν και άλλο το πώς κομματάρχες και κόμματα μεταμφιέζονται κάθε φορά που έρχονται εκλογές. Ακόμη χειρότερα όταν οι μεταμφιέσεις είναι σαν αυτές της Αννίτας. Το νέο, το φρέσκο και το σύγχρονο το οποίο ευαγγελίζεται, πνίγηκε στο παλαιό και το μουχλιασμένο.

Το μόνο ορθό από την περσινή της δήλωση: «Φτάνει»! Φτάνει ο εμπαιγμός, η υποκρισία και οι μεταμφιέσεις!