Πριν λίγα χρόνια δεν θα τολμούσαν παρά ελάχιστοι να δοξάσουν τον Γρίβα. Και σε αυτούς τους ελάχιστους σίγουρα δεν θα συγκαταλεγόταν ούτε η/ο πρόεδρος της Βουλής, ούτε άλλος αξιωματούχος του κράτους. Όταν στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας οι μάνες αναζητούσαν ακόμα τα παιδιά τους, κανένας δεν θα μπορούσε χωρίς αιδώ να μνημονεύει τον άνθρωπο που συνέστησε την ΕΟΚΑ Β. Όταν χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν στα τσαντήρια, κανένας αξιωματούχος του κράτους ή της Βούλης δεν θα τολμούσε να πει «άλλο η δράση του Γρίβα το ΄50 κι άλλο το ’70. Άλλο ΕΟΚΑ κι άλλο ΕΟΚΑ β’», όπως διαμηνύει σήμερα η κυβέρνηση.
Το έτος 2025, στο οποίο φανταζόμασταν πως θα ήμασταν έτη φωτός μακριά από όλα όσα οδήγησαν στην τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, η πρόεδρος της Βουλής και του ΔΗΣΥ πορεύεται με ύφος θλιμμένο (για την απώλεια του Γρίβα ή της αξιοπρέπειας;) κι ο νέος αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ και περιφερειάρχης Αμμοχώστου, Γιάννης Καρούσος λέει πως το κόμμα τους «έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα σε όσους αμφισβητούν το ποιος πραγματικά ήταν ο Γρίβας». Το ποιος ήταν ο Γρίβας όμως το αποφάσισε η ιστορία. Η αποκάλυψη για το ποιοι είναι αφορά όσους παρευρέθηκαν. Οι οποίοι οδηγήθηκαν όχι τόσο λόγω ιδεολογίας ή ιδεοληψίας, όσο φιλοδοξιών. Τα δύο όμως, κάποια στιγμή γίνονται ένα. Δεν μπορείς να πατάς για πολύ καιρό σε δύο βάρκες, κάποια στιγμή πρέπει να επιλέξεις. Κι η άνοδος της ακροδεξιάς τους σπρώχνει να πηδήξουν στη δική της βάρκα η οποία χωράει πολλούς (φιλόδοξους). Οι υπόλοιποι θα πρέπει να πιστέψουμε πως αυτό που τιμήθηκε χθες ήταν ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ επειδή η κυβέρνηση «θέλει να βάλει τελεία σε αυτό το θέμα».
Η τελεία μπαίνει εύκολα, ωστόσο παύοντας να συζητάς ένα θέμα δεν σημαίνει κιόλας ότι παύει να υπάρχει. Κι αυτό που υπάρχει είναι το φλερτ με τον φασισμό. Η απενεχοποίηση της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Η καλλιέργεια ακραίου συντηρητισμού και μίσους. Η εξοικείωση με τον τραμπισμό και όσα περικλείει. Το ξέπλυμα του πραξικοπήματος.
Και από ποιους γίνεται αυτό; Από πολιτικούς που εμφανίστηκαν στη δημόσια ζωή ως πρέσβεις του φρέσκου, του διαφορετικού, του διαλλακτικού, του προοδευτικού, του συναινετικού… Μία γυναίκα, νέα, έξυπνη και ωραία, στην πιο ψηλή θέση εξουσίας που έφτασε ποτέ γυναίκα. Ένας νέος, πολυδιαβασμένος και πολυταξιδεμένος στην ηγεσία του κράτους. Νοσταλγοί των πιο σκοτεινών εποχών, ελέω φιλοδοξιών. Αντί να πιαστούν χέρι χέρι δημιουργώντας ανάχωμα στην επέλαση της ακροδεξιάς, βαδίζουν (ο ένας διά αντιπροσώπου) στο μνημόσυνο ενός ανθρώπου που δίχασε τον τόπο προκαλώντας όλεθρο.
