Όταν λέμε «αυτός είναι φωτισμένος ιεράρχης», το μυαλό μας σήμερα πηγαίνει σε λίγους. Τουλάχιστον όσο αφορά τα «επάνω πατώματα».
Αυτοί οι λίγοι μιλούν με τα έργα τους, και με την γνήσια αποδοχή από τους απλούς ανθρώπους.
Πρόχειρα-πρόχειρα, και με κίνδυνο να αδικήσω αρκετούς, ξεχωρίζω στην Ελλάδα τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τον Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο, και τον Κρήτης Ευγένιο, που υπάγεται στο Φανάρι και που, μετά την ψήφιση του νόμου για τους ομόφιλούς γάμους, όχι μόνο δεν συνέπλευσε με την υπόλοιπη πολιτικοθρησκευτική υστερία. Αλλά πρόσφερε έναν λόγο καταπραυντικό.
Τα ομόφυλα ζευγάρια, είπε, «είναι αδέρφια μας, και εμείς οι πνευματικοί δεν είμαστε άγγελοι».
Βεβαίως ξεχωρίζω και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον οποίο γνώρισα στα δύσκολα πρώτα χρόνια του στην Πόλη, όταν οι γκρίζοι λύκοι, την ώρα του εσπερινού, κάθε μέρα, λιθοβολούσαν το Πατριαρχείο στο Φανάρι. Ο Βαρθολομαίος, μειλίχιος συνέχιζε την προσευχή του. Κι αυτό μας έδινε τεράστια δύναμη.
Στην Κύπρο έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τον Λεμεσού Αθανάσιο, ίσως τον πιο πνευματικό ιεράρχη στο νησί εδώ και χρόνια. Για αυτό και ε΄λιναι ο μόνος από το νησί που έχει τόση μεγάλη αποδοχή και ζήτηση
Το μπέρδεμα της Κύπρου με την ιεροσύνη ακούει στον όρο «εθναρχία». Τούτο απομακραίνει τον παπά από την πνευματική του αποστολή, και τον μετατρέπει σε πολιτικάντη με μπέρτα πατριωτική, την οποία δεν πρέπει και δεν δύναται να σηκώσει. Αυτό έκαναν στο Ιράν, και τα βλέπουμε τώρα με τρόμο…
Ο Αλβανίας Αναστάσιος ήταν πολύ πιο μπροστά. Ήξερε τον ρόλο του. Σε μια πολύ εχθρική για την Ελλάδα χώρα, άλλαξε όλο το σκηνικό και την νοοτροπία, μόνο με τον «λόγο της αγάπης» και της αλληλεγγύης. Χωρίς μάλιστα να το διαφημίζει.
Σταχυολογώ μερικά από όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν από την στιγμή που μάθαμε ότι εκοιμήθη. Αλλά αρχίζω πρώτα με κάτι που είπε αρκετά χρόνια πριν, και που με συντάραξε:
“Πήγα στην Αφρική, με ρώταγαν τι είναι τα υποστατικά ιδιώματα της Αγίας Τριάδος!
Πήγα στην Ασία, με ρώταγαν αν μπορούμε όντως να μετέχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί στις Άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος!
Επέστρεψα και στην Ελλάδα και με ρώταγαν αν η γυναίκα στην Εκκλησία κάνει να φορά παντελόνι…!”
Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, επισκέφθηκε τον εκλιπόντα, στην τελευταία του μάχη στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμό» στην Αθήνα, μαζί με τον Γέροντα Εφραίμ, Ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου, που και αυτός πέρασε δύσκολες στιγμές στην Εντατική του ίδιου νοσοκομείου, όπου οι γιατροί μας έλεγαν «δεν υπάρχει ελπίδα», κι όμως υπήρχε:
«Πήγαμε τον Ιούλιο με τον Γέροντα Εφραίμ και είδαμε τον μακαριστό, πλέον, Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο. Πρόκειται περί ενός Αγίου, ενός σύγχρονου Αγίου. Πραγματικά η τελευταία αυτή συνάντηση που είχαμε μαζί του, μας έδωσε την απόλυτη πληροφορία ότι αυτός είναι ένας σύγχρονος Άγιος, ένας σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας. Ισαπόστολος εκεί στη χώρα της Αλβανίας, άγγελος της Εκκλησίας της Αλβανίας πραγματικά, και μόνο αυτός θα μπορούσε να φέρει την Εκκλησία σε αυτό το σημείο που την έφερε. Όχι εκ του μηδενός, εκ του πλην του μηδενός! Και αυτός την έφερε σε επίπεδο πραγματικά αξιοζήλευτο και με την παρουσία του έγινε θεμέλιο της Εκκλησίας της Αλβανίας. Να έχουμε την Αγία ευχή του και το Άγιο παράδειγμά του να μας εμπνέει κι εμάς.»
Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης είναι από τους καλύτερους κριτικού κινηματογράφου που έχουμε στην Ελλάδα. Πού τον γνώρισε τον Αναστάσιο, και τι εντύπωση του έκανε, διαβάστε:
«Οι άνθρωποι του κινηματογράφου τον θυμόμαστε στην κηδεία του (σπουδαίου σκηνοθέτη) Θόδωρου Αγγελόπουλου στην οποία χοροστάτησε – ήταν εξάλλου φίλοι παλιοί από το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Τέτοιες μέρες πριν από δεκατρία ακριβώς χρόνια.
Αυτή η συγκλονιστική φράση που είπε πάνω από τον τάφο του, “ο αγώνας συνεχίζεται”, δεν ήταν ένα ύστατο “χαίρε”, αλλά μια εγκάρδια υπέρβαση του τέλους, μια υπόσχεση αθανασίας.
Και το χαμόγελο του θυμόμαστε. Χαμόγελο σε μια στιγμή ακραίου πένθους; Κι όμως αυτό το χαμόγελο του Αναστάσιου, το γεμάτο φως, παρηγοριά, ελπίδα και αγάπη θα μας μείνει αξέχαστο.
Με την ίδια λοιπόν φράση τον αποχαιρετούμε σήμερα: “ο αγώνας συνεχίζεται Μακαριότατε”.
ΥΓ: Ό,τι βλέπετε στην φωτογραφία, αυτό ήταν ο Μακαριότατος. Απλός, προσηνής, λιγομίλητος, γλυκομίλητος, σεμνός, ταπεινός κααι απ΄λιστευτα δοτικός.
