Πολλά από τα φώτα τροχαίας σε κεντρικές αρτηρίες των πόλεών μας, φέρουν ονόματα που για τη νέα γενιά όχι μόνο δεν βγάζουν νόημα αλλά φαντάζουν και αστεία. Όπως στην πρωτεύουσα τα φώτα του «Καλησπέρα» ή στη Λεμεσό του «Paris». Τι σχέση μπορεί να έχει το Παρίσι με μια μεσογειακή πόλη; Στο ασυνείδητο, όμως, των παλιών Λεμεσιανών, χαράκτηκε η λέξη αυτή ως ένα μοντέρνο καφέ της δεκαετίας του ’70, στο οποίο έκαναν τις πρώτες τους εξόδους και φλερτ. Άλλα κεντρικά φώτα είναι αυτά του «Αριέλ», επίσης στη λεωφόρο Μακαρίου που πήραν το όνομά τους από τον ομώνυμο κινηματογράφο.
Την εποχή που κτίστηκε αποτελούσε ένα μοντέρνο οικοδόμημα που είχε μάλιστα θερινό σινεμά στην οροφή του. Από την ταράτσα του σπιτιού μας βλέπαμε μέρος της οθόνης του, τότε που η πόλη δεν είχε ψηλά κτίρια. Κανείς δεν το προσέχει πλέον σταματώντας στους ομώνυμους φωτεινούς σηματοδότες, ούτε θυμάται πως υπήρξε ένας ζωτικός «πνεύμονας» της πόλης γιατί εκτός από τις πρωτοποριακές ταινίες που πρόβαλλε, φιλοξενούσε θεατρικές παραστάσεις και ελληνικούς θιάσους που έρχονταν για περιοδεία στο νησί.
Στο «Αριέλ» είχα δει την αγαπημένη μου Αλίκη Βουγιουκλάκη, όταν το γιγάντιο πανί της οθόνης εξαφανίστηκε και πίσω από την κόκκινη βελούδινη αυλαία εμφανίστηκε το ίνδαλμά μου, με τα αστραφτερά της ρούχα και την απαστράπτουσα ομορφιά της. Στη συνέχεια πήγα με τον πατέρα στο καμαρίνι της για να πιάσω αυτόγραφο και ήταν τόσο γλυκιά, δίνοντάς μου ένα φιλί στο μάγουλο και υπογράφοντας τη φωτογραφία της.
Έπειτα ήρθε η δεκαετία του ’80 με την έγχρωμη τηλεόραση να μπαίνει στα σπίτια μας, ενώ ακολούθησε και η χρυσή εποχή των συσκευών video, που εγκαταστάθηκαν σχεδόν σε κάθε σπίτι και τα video-clubs ξεφύτρωναν σε κάθε γωνιά, όπως σήμερα τα περίπτερα. Ο κόσμος είχε πάθει εθισμό και παροξυσμό με αποτέλεσμα να κλείσουν όλοι οι κινηματογράφοι της πόλης.
Το καλοκαίρι του 1990 το θερινό σινεμά ΡΙΟ παρόλο που είχε επίσης βάλει λουκέτο, ελλείψει θεατών, άνοιξε για να φιλοξενήσει το φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου που είχαν διοργανώσει οι πολιτιστικές υπηρεσίες του Δήμου Λεμεσού. Σε κάποιες προβολές παρευρέθηκε μέχρι κι ο Μιχάλης Κακογιάννης. Μου έμεινε ανεξίτηλη η εικόνα των παιδιών της γενιάς του video που με προσήλωση, έκπληξη και επιφωνήματα χαράς αρμένιζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους πάνω στο λευκό πανί της μεγάλης οθόνης.
Με το σουβλάκι από τους Κήπους του Αλή Μπαμπά και παγωμένες κόκα-κόλα περάσαμε μια θεσπέσια βδομάδα με την παρέα. Άλλωστε με αυτές τις αθάνατες ταινίες είχαμε μεγαλώσει και ξανάρχονταν να μας πάρουν πίσω στα δικά μας παιδικά καλοκαίρια, στους υπαίθριους κινηματογράφους της οδού Γλάδστωνος, όταν οι μυρωδιές από γιασεμί, πακιστανό κι αγιόκλημα, έσμιγαν με τις τσίκνες από σουβλάκι και σιεφταλί που ψήνονταν ολονυχτίς στα γύρω σουβλατζίδικα. Άσπρος καπνός ανέβαινε πάνω από την πόλη και κάποτε, τα συννεφάκια περνούσαν μπροστά από τη γιγάντια οθόνη, κάνοντας τη Μελίνα, τον Χορν και τη Λαμπέτη να φαντάζουν ακόμη πιο θεϊκοί και μυστηριακοί.
Καμμιά σύγχρονη τηλεόραση «πλάσμα» ή όπως αλλιώς κι αν ονομάζεται δεν αντικαθιστά εκείνες τις δύο απόλυτες ώρες κατά τις οποίες ο θεατής, παραδομένος σε μια πολυθρόνα αφήνει τον έξω κόσμο και μες στο σκοτάδι της αίθουσας πετάει πάνω από την πόλη, την καθημερινότητα, τη ρουτίνα και ευαγγελίζεται αυτή την «άλλη ζωή» που απλόχερα και γενναιόδωρα προσφέρει η Έβδομη Τέχνη.
Ο κινηματογράφος «Αριέλ» λειτουργούσε την τελευταία και βάλε δεκαετία ως κατάστημα και εκθεσιακός χώρος χαλιών, πολλά από τα οποία κρέμονταν από τους τοίχους και την οθόνη. Όμορφα μαγικά χαλιά με περίτεχνα μοτίβα, εναλλαγές χρωμάτων, που υφάνθηκαν από μετάξι και μαλλί, στην Περσία, στο Κασμίρ ή στο Αφγανιστάν. Μα εγώ το αισθάνθηκα ως μια ιεροσυλία του χώρου, όπως νιώθει ένας χριστιανός όταν επισκέπτεται μια εκκλησία που οι Τούρκοι μετέτρεψαν σε τέμενος, προσθέτοντας μάλιστα ψηλό μιναρέ, που σχίζει τον ουρανό και μαζί την ψυχή σου.
Το show-room χαλιών μεταφέρθηκε αλλού αφού προσεχώς θα κατεδαφιστεί το παλιό σινεμά και στη θέση του θα ανεγερθεί ένας ακόμη πύργος. Η λευκή οθόνη χάσκει στη ταράτσα, άπραγη τόσα χρόνια τώρα. Οι αφίσες άλλοτε διαφήμιζαν τις ταινίες γράφοντας με κεφαλαία γράμματα: ΠΡΟΣΕΧΩΣ…Τώρα αναμένεται ΠΡΟΣΕΧΩΣ η κατεδάφισή του οικήματος. Οι κάτοικοι της πόλης ευελπιστούν και προσεύχονται πως θα γίνει ΠΡΟΣΕΧΩΣ κι ένα έλεος ώστε τα φώτα τροχαίας του «Αριέλ», τα φώτα-παγίδα, να ρυθμιστούν και να πάψουν αδίκως και παραλόγως να φωτογραφίζουν όσα οχήματα στρίβουν από λεωφόρο Μακαρίου δεξιά προς Αγίας Ζώνης, την ώρα που ανάβει το πράσινο τόξο. Γιατί όσο κι αν προσέχεις, όσο κι αν προσπαθήσεις, το τόξο κοκκινίζει την ώρα που στρίβεις, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα ούτε να σταματήσεις στη μέση του δρόμου ούτε να πας όπισθεν. Οπότε ανάβουν αδυσώπητα τα φλας και πιάστηκες στα φώτα-Συμπληγάδες.
Υ.Γ. Όποιος Λεμεσιανός δεν πήρε μέχρι σήμερα εξώδικο πρόστιμο στα φώτα του «Αριέλ» να είναι σίγουρος πως θα λάβει: ΠΡΟΣΕΧΩΣ!
