Ο Πέτρος, φεύγοντας από τη Ρώμη για να αποφύγει τον διωγμό, συναντά τον αναστημένο Ιησού στον δρόμο. Ο Πέτρος τον ρωτά: “Κύριε, πού πηγαίνεις; Ο Ιησούς του απαντά: “Πορεύομαι εἰς Ῥώμην, ἵνα σταυρωθῶ πάλιν.”
Πρόεδρε μας, φτάνει. Keter που λαλούν οι συμπατριώτες μας. Αλλαγή σελίδας. Αλλαγή αιώνα. Ουδείς θέλει να ξανασταυρωθεί. Απαιτούμε, αναμένουμε να δούμε άσπρη μέρα μπροστά μας. 50 χρόνια διαρκεί τούτο το βάσανο. Γιορτάσαμε τα 50χρονα δεόντως, αναγκαστήκαμε και τα επαναφέραμε στη μνήμη όσων νομίζαμε ότι ξέχασαν, τα φορτώσαμε στις ράχες των παιδιών και εγγονιών μας, τα ταξιδέψαμε ως σκηνικό τρόμου με μαυροφορημένες μανάδες να κρατούν φωτογραφίες αγαπημένων ανά τα ρίμας της οικουμένης – που περί άλλων πιο σημαντικών και πιο δραματικών τυρβάζουν. Τους εξηγήσαμε με δάκρυα στα μάτια ότι εμείς ουδόλως φταίμε, εμείς τιμούμε τα ιερά και τα όσια που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και ουδέν κακόν επράξαμεν ίνα τιμωρηθώμεν τοιουτοτρόπως από τους προαιώνιους εχθρούς μας! Ως πάνλευκη περιστερά πορευθήκαμεν ανά τους αιώνας προτάσσοντας τα σώματά μας υπέρ πίστεως και πατρίδος! Μάρτυράς μας εξ’ άλλου, η ιστορία την οποίαν δικαίως και ως οφειλή διδάσκομεν εις τα παιδιά μας.
Φτάνει, Πρόεδρε! Έλεος, χορτάσαμε τούτα τα 50 χρόνια τα ψέματα, την παράνοια, τους δια!ιφισμούς ανάξιων και ανίκανων πολιτικών και λαοπλάνων συμφεροντολόγων που επέβαλλαν τον μακροχρόνιο, την Αμμοχωστοποίηση, τους λεκτικούς και εύκολους παληκαρισμούς της φακής που αποκόμισαν τα γνωστά αποτελέσματα, την εκλογή του Τατάρ, την αλλοίωση του τόπου, τη μετάλλαξη του Τρίκωμου, και τις σημερινές δόλιες απαιτήσεις για διχοτόμηση. Ξέρετε πολύ καλά ως ιστορικός, ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός μας. Δίπλα μας σφάχτηκαν 46 χιλιάδες άνθρωποι, λίγο πιο πάνω, με τη βοήθεια και τα άρματα της διαλυμένης εις τα εξ’ ών συνετέθη Ευρώπης, ένα άλλο κράτος διαγράφεται καθημερινά από τον χάρτη.
Όντως, παρά εκεί που βρισκόμασταν, έγιναν βήματα, ήρθε η κυρία Ολγκίν, μας είπε τρανταχτές αλήθειες, συναντηθήκατε πριν λίγες μέρες με τον ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας κάτω από τα ανήσυχα μάτια του Γενικού Γραμματέα που διάβαζε τις σκέψεις σας, δεν άκουγε μόνο τα λόγια σας. Ναι, κινήθηκε λιγάκι το κυπριακό από την απραξία των προηγούμενων χρόνων και αυτό είναι αποτέλεσμα των δικών σας ενεργειών και της δικής σας επιμονής.
Πιστέψαμε, αναμέναμε επιτέλους ότι κάτι γίνεται και από την πλευρά μας.
Ξυπνήσαμε το πρωί της Δευτέρας, 21ης Ιανουαρίου, ημέρας λαμπερής κανένα σύννεφο στον ορίζοντα, αισιόδοξο μήνυμα, είπαμε. Σας είδαμε να πίνετε μαζί το καφεδάκι σας στη βεράντα της οικίας Ιωάννου, να χαίρεστε όλοι τον ήλιο της σύνολης πατρίδας μας. Τα αποτελέσματα της συνάντησης δεν τα συνειδητοποιήσαμε αμέσως, γιατί μετά τη δική σας συνάντηση επήλθε ως κεραυνός -όχι εν αιθρία- ο φαντασμαγορικός ενθρονισμός του νέου πλανητάρχη και ακούσαμε για τις επιπτώσεις του καταιγιστικού νέου «αμερικανισμού», ενώ στ’ αυτιά μας ηχούσε επαναληπτικά το make America great again που επιβεβαιωνόταν από παρατεταμένα χειροκροτήματα ενός όρθιου και εντυπωσιασμένου πλην όμως μπερδεμένου, φαίνεται, λαού.
Το επόμενο πρωί καταλάβαμε. Δεν τα βρήκατε, δεν βγήκε ο άσπρος καπνός που αναμέναμε, ο καθείς μπήκε στη μαύρη λιμουζίνα του με τα νενομισμένα κρατικά σύμβολα (ανάθεμα και αν είναι παράνομα τα δικά τους) και τις συνοδεύουσες αστυνομικές ακολουθίες και απήλθε. Άλλα οδοφράγματα, ή διόδους θέλουμε εμείς, άλλα θέλουν εκείνοι. Να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα τον μεν ή τον δε; έλειπε ο πληθυντικός. Αναμέναμε να προτείνετε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα όλων. Συμφωνήσατε για κοινό ανακοινωθέν, θα επανέλθετε είπατε, στους αδημονούντες δημοσιογράφους για άλλη μια συνεδρίαση για να ξαναπείτε τις διαφορές σας και να καταθέσετε και άλλα χαρτιά.
Ακολούθησαν οι καθιερωμένοι διαξιφισμοί, η αντιπαλότητα και ο ανταγωνισμός, οι αντιδράσεις του απορημένου κόσμου: δηλαδή αν ανοίξει ένα οδόφραγμα, ή μια δίοδος, ή ότι άλλο λέγεται, εμείς θα πούμε όχι ευχαριστώ δεν θα πάρουμε;
Θα απαντήσουμε ότι δεν το θέλουμε; όπως είπαμε όχι ευχαριστώ τότε που μας έδωσαν πίσω την Αμμόχωστο χωρίς όρους; Να θυμίσω το Σχέδιο Ανάν, το Κρανς Μοντάνα. Δε θέλουμε να ανοίξει ακόμη ένα οδόφραγμα να αποφορτιστεί ο Άγιος Δομέτιος για το καλό όλων μας; Παρά τις ατέλειωτες ουρές και το χάσιμο χρόνου και υπομονής. Προτιμούμε να συνεχίσουμε έτσι… Aυτό λέγεται αποδοχή του status quo! Τζείνοι ποτζί τζαι εμείς ποδά! Λέγεται αποδοχή της διχοτόμησης στα αυτιά τα δικά μας, αλλά και των ξένων που μας παρακολουθούν με την άκρη του ματιού, αναγνωρίζοντας ότι ναι, συνεχίζουμε να παίζουμε την τύχη μας κορώνα γράμματα.
Δεν μας έφτανε αυτή η απογοήτευση, προστέθηκαν και οι ειδήσεις από τον νέο και ηλιοκαμένο πλανητάρχη, ότι αποχωρεί η τεράστια Αμερική από τη συνθήκη για το κλίμα, και για τα μύρια όσα που θα πέσουν και στο δικό μας το κεφάλι από τις αλλαγές στους δασμούς και στην ενεργειακή πολιτική! Μάθαμε για τα οκτώ σημεία, την αμυντική μας βιομηχανία που ακονίζει «μαχαίρια», και κερασάκι στα δεινά και τη μαυρίλα μας έτυχε και ο Τυχικός που έλαχε τον 21ο αιώνα στη δύσμοιρη πόλη του Κινύρα.
Θα σε στηρίξουμε Πρόεδρε στην απόφασή σου για να την επανένωση της πατρίδας μας, αλλά θέλουμε ειλικρίνεια στις προθέσεις, διάλογο ουσιαστικό με τους συμπατριώτες μας γιατί αν εκείνοι δεν είναι καλά, ούτε και εμείς θα είμαστε.
