Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ της περασμένης Δευτέρας, του Προέδρου της Δημοκρατίας. Νίκου Χριστοδουλίδη, με τον κατοχικό ηγέτη, Ερσίν Τατάρ, στην παρουσία των Ηνωμένων Εθνών, δεν οδηγήθηκε μεν σε αδιέξοδο, συντηρείται η προσπάθεια, ανέδειξε ωστόσο τις δυσκολίες, που υπάρχουν.
ΤΟ χάσμα απόψεων υφίσταται και επιβεβαιώνεται σε κάθε βήμα που επιχειρείται να γίνει. Κι αυτό γιατί προφανώς η τουρκική πλευρά συνδέει κάθε κίνηση με τον στρατηγικό της στόχο, αυτού της αναγνώρισης δηλαδή, της κυριαρχικής ισότητας και του ίσου διεθνούς καθεστώτος. Είναι σαφές πως από την στιγμή κατά την οποία εμμένουν σε αυτή την αδιέξοδη και εν πολλοίς επικίνδυνη για την Κύπρο πορεία, αποτέλεσμα δεν θα υπάρχει.
ΑΥΤΟ δεν θα πρέπει να το αναδεικνύει μόνο η κυπριακή πλευρά, η Λευκωσία, αλλά και η διεθνής κοινότητα, τα Ηνωμένα Έθνη. Άλλωστε ο Διεθνής Οργανισμός λειτουργεί και κινείται στη βάση αποφάσεων του, των περί Κύπρου ψηφισμάτων, κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνούν οι εκπρόσωποι του.
ΤΟ γεγονός ότι πενήντα χρόνια μετά την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή εδαφών από την Τουρκία, η συζήτηση περιορίζεται στα δευτερευούσης σημασίας ζητήματα, χωρίς να υποβαθμίζουμε τη χρησιμότητα τους, τούτο σημαίνει πως το Κυπριακό έχει μπει και προωθείται σε λάθος πορεία κι αυτό δεν είναι τωρινό, αλλά από τη δεκαετία του ΄70. Υπό την έννοια ότι στην πραγματικότητα η ουσία δεν είναι στην ατζέντα. Ως αποτέλεσμα τούτου, οι όποιες συζητήσεις επικεντρώνονται σε θέματα χαμηλής πολιτικής.
ΑΥΤΟ προφανώς και βολεύει την κατοχική δύναμη. Αυτό δικαιολογεί και την χωρίς κόστος εμπλοκή του Διεθνούς Οργανισμού σε νέες προσπάθειες. Η Λευκωσία από την πλευρά της προσπαθεί να θέσει στο επίκεντρο τα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα, που συνδέονται με την ανάγκη άρσης των κατοχικών δεδομένων στο νησί. Θέλοντας προφανώς να σπάσει το αδιέξοδο, που είναι παρατεταμένο, προσπαθεί να αξιοποιήσει την όποια συζήτηση.
ΕΚΕΙΝΟ το οποίο χρειάζεται είναι να υπάρξει μια μεγάλη προσπάθεια ανάδειξης του πυρήνα του προβλήματος, δηλαδή της συνεχιζόμενης κατοχής εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Αυτό είναι το μείζον, κι αυτό πρέπει να γίνει.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΌΥΜΕ τις δυσκολίες και τα εμπόδια, που υπάρχουν σε αυτή την προσπάθεια. Ακόμη και τις αντιδράσεις- ενδεχομένως και στο εσωτερικό της χώρας- ωστόσο θεωρούμε ότι αυτή η πορεία είναι μονόδρομος. Αδιέξοδη είναι εκείνη η πορεία, η οποία αποφεύγει να ασχοληθεί με την ουσία του ζητήματος.
