Μία από τις παθογένειες που οδηγούν τα εκλογικά σώματα να καταλήγουν σε επιλογές τύπου Ντόναλντ Τραμπ, Τζορτζια Μελόνι κ.λπ. είναι και η αδυναμία του (παραδοσιακού) πολιτικού συστήματος να διατηρήσει ένα σαφή πολιτικό προσδιορισμό και κατεύθυνση. Η διάλυση των ιδεολογικοπολιτικών συνόρων όπως αυτά καθορίστηκαν στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα είχαν αρχίσει διαβρώνονται με την αρχή της νέας χιλιετίας. Εκείνο που θεωρήθηκε ως μιας μορφής «πολιτική επανάσταση» μακριά από τις ιδεολογίες του παρελθόντος τελικά φαίνεται πως δεν ήταν. Δημιούργησε ένα κενό το οποίο σήμερα συμπληρώνεται με έναν ανορθόδοξο τρόπο.
Αυτή η κατάσταση πραγμάτων είχε και έχει επίδραση και στο κυπριακό πολιτικό σύστημα. Τα δύο παραδοσιακά κόμματα εκπρόσωποι των δύο κυρίαρχων ιδεολογιών, της δεξιάς και της αριστεράς, άρχισαν να κινούνται όλο και περισσότερο προς το κέντρο. Η προς το κέντρο μετατόπιση των δύο άκρων επέδρασε αρχικά στη συρρίκνωση των δυνάμεων εκείνων που βρίσκονταν στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Αλλά και άφησε ένα κενό στα άκρα.
Και παρά τις μετακινήσεις τους τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου όχι μόνο δεν ενισχύθηκαν αλλά αντίθετα είδαν και βλέπουν και σήμερα να τα ποσοστά τους να συρρικνώνονται καθώς η κάθε τους κίνηση έχει και ανάλογο κόστος ή αντίκτυπο μέσα στην κοινωνία. Οι νέοι απομακρύνονται όλο και περισσότερα από τα παραδοσιακά κόμματα, ψάχνουν άλλες επιλογές για να κάνουν το κομμάτι τους ή να κάνουν χάζι! Παλαιότερο ψηφοφόροι απομακρύνονται γιατί βλέπουν ότι οι πολιτικές που ακολουθεί «το κόμμα τους» δεν συνάδει με τα δικά του πιστεύω. Πολύ δε περισσότερο η σημερινή κοινωνία, όσο και αν παρασύρεται από μια ανάρτηση (που μπορεί και να μην είναι αληθινή) στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι σε θέση να αντιληφθεί εάν ένα κόμμα ή ένας πολιτικός πιστεύει αυτά που λέει ή απλώς ρίχνει συνθήματα.
Αυτή, λοιπόν, η πίεση που αισθάνονται οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων τις οδηγεί σε κινήσεις οι οποίες δείχνουν πανικό. Και αντί να παράγουν πολιτική αναζητούν το σχόλιο ή την κριτική που στις πλείστες περιπτώσεις ικανοποιεί μόνο τα έμμισθα στελέχη.
Το ΑΚΕΛ παρά τις τρεις ήττες που δέχθηκε σε αντίστοιχες αναμετρήσεις προεδρικών εκλογών συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο την άσκηση αντιπολίτευση η οποία – όπως φαίνεται και από τις άλλες εκλογικές διαδικασίες (βουλευτικές, ευρωεκλογές) – κάθε άλλο παρά πείθει ακόμα και τους δικούς του ψηφοφόρους. Ασκεί αντιπολίτευση η οποία ικανοποιεί ένα σκληρό πυρήνα στελέχων αλλά δεν πείθει την ευρύτερη κοινωνία. Γιατί από την ώρα που ένα κόμμα ενώ εμφανίζει τους κυβερνώντες ως πλήρως αποτυχημένους το ίδιο δεν αποκομίζει κάποιο όφελος τότε αυτό δείχνει πως κάπου υπάρχει πρόβλημα.
Στον ΔΗΣΥ αντί να επωφεληθούν από τα λάθη των κατ’ εξοχήν ιδεολογικών τους αντιπάλων φροντίζουν συστηματικά εδώ και δύο χρόνια να δείξουν ότι υπάρχουν κι αυτοί που μπορεί να κάνουν «χειρότερο παιχνίδι». Η ιστορική ήττα της 5ης Φεβρουαρίου 2023 όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει καταγράφονται κινήσεις που δείχνουν πανικό. Προσπαθεί να στοιχηθεί στην αντιπολίτευση χωρίς όμως να είναι σε θέση να ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση. Επειδή απλούστατα σε πολλές πολιτικές που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση ιδεολογικά δεν διαφωνεί.
Βλέπουμε σχεδόν καθημερινά μια προσπάθεια της σημερινής συναγερμικής ηγεσίας να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση. Και στην προσπάθειά της αυτή καταφεύγει σε προσεγγίσεις και αναφορές που είναι ξένες προς το ίδιο και σίγουρα ενοχλούν και τους οπαδούς του όταν βλέπουν την δεξιά παράταξη να εμφανίζεται ως κακέκτυπο του ΑΚΕΛ. Δίνοντας μια συνέχεια σ’ εκείνη την πρωτοφανή κίνηση της τότε ηγεσίας του ΔΗΣΥ να στηρίξει τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ στις προεδρικές του που, όσο κι αν δεν το παραδέχονται στην Πινδάρου, έχει ενοχλήσει τον συναγερμικό κόσμο.
Οι απώλειες προς το ΕΛΑΜ ήταν δεδομένες από την ώρα που ο ΔΗΣΥ πήρε αριστερή στροφή.
Το ότι η ηγεσία του ΔΗΣΥ θα βρεθεί μαζικά στο μνημόσυνο του Γεώργιου Γρίβα – Διγενή την Κυριακή δεν νομίζω ότι θα σώσει την παρτίδα. Γιατί δεν μπορεί τη μια μέρα να ακούς από την Πινδάρου να ξεκινούν με… «αβάντι πόπολο» και μετά να συνεχίζουν με το «είμαστε όλοι παιδιά της ΕΟΚΑ», με τη φωνή του Διγενή!
