Ο Ντόναλντ Τράμπ επέστρεψε πανηγυρικά στο Λευκό Οίκο. Ο Έλον Μάσκ γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, «τρολάροντας» κυριολεκτικά και μεταφορικά την παγκόσμια πολιτική σκηνική με όλα όσα κάνει και δηλώνει.
Ο Φειδίας Παναγιώτου, ο Κύπριος Ευρωβουλευτής που καταφέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γίνεται σημείο αναφοράς είτε στην Κύπρο, είτε στο εξωτερικό, ζήτησε καλέσουν τον Αμερικανό μεγιστάνα και ενορχηστρωτή πλέον της νέας αμερικανικής Κυβέρνησης, μαζί με τον Μάρκ Ζουγκεμπέργκ στο Ευρωκοινοβούλιο για να κάνουν μαθήματα Δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου, ως συνέχεια και μιας επιστολής που κυκλοφορούσε το τελευταίο διάστημα στο Ευρωκοινοβούλιο για πρόσκληση του Έλον Μάσκ από την Ρομπέρτα Μέτσολα.
Ο Γεάδης Γεάδη από την άλλη, να ποστάρει φωτογραφία από την Ουάσινγκτον για να μας πει πώς είχε την τιμή να βρεθεί στην ορκωμοσία του πλανητάρχη και να εκπροσωπήσει, όπως έγραψε, το ΕΛΑΜ, (ήταν μέρος της αντιπροσωπείας του ECR, της ομάδας των Συντηρητικών του Ευρωκοινοβουλίου και όχι εκπρόσωπος του ΕΛΑΜ). Και δεν είναι ασφαλώς μόνο αυτά. Είναι και πολλά άλλα που σιγά- σιγά επικρατούν στην σκηνή, ενός κόσμου που πλέον οδηγείται και καθοδηγείται από την κυριαρχία των εντυπώσεων, της εικόνας και της καταδηλωτικής επιδραστικότητας των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Ζούμε την εποχή της απορρύθμισης. Δεν είναι διαπίστωση κινδυνολογίας ούτε θεωρία συνομωσίας. Είναι μία επισήμανση που πλέον γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη και σύντομα θα αρχίσει να έχει τον αντίκτυπο της στην καθημερινότητα ολόκληρου του πλανήτη. Δεν μπορεί κάποιος να προδικάσει εκ του ασφαλούς, ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα και ποια η κατάληξη αυτής της ιστορίας, όμως είναι γεγονός ότι διαφαίνεται μία αποδόμηση του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος και των βασικών αρχών πάνω στις οποίες αυτό βασίστηκε στην εποχή της μετανεωτερικότητας και στη αρχή της παγκοσμιοποίησης με τα θετικά και τα αρνητικά της.
Βιώνουμε πιθανότατα σήμερα, τις συνέπειες μιας διαρκούς κρίσης, η οποία ξεκίνησε ως οικονομική πριν από μερικά χρόνια όμως είχε αντίκτυπο σε όλες τις δομές του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος. Σταθμός ή και κορύφωση αυτής της πορείας ήταν και η πρόσφατη παγκόσμια υγειονομική κρίση, η επιβολή περιοριστικών μέτρων, ο διαχωρισμός των πολιτών και οι συνέπειες που αυτή φαίνεται να είχε. Στην εξίσωση ασφαλώς μπαίνει και η μάχη επικράτησης πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και η επιστράτευση τακτικών υβριδικού πολέμου και δημιουργίας εντυπώσεων μέσω ακόμα και διασποράς ψευδών γεγονότων. Τακτικές που βρίσκουν πεδίο δράσης στην κυριαρχία των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και σε ένα κόσμο που νιώθει ότι βυθίζεται στην απογοήτευση και την απελπισία του και αναζητεί οτιδήποτε για να πιαστεί.
Πλέον, υπάρχει μια αμφισβήτηση γενικότερα πολιτικών και δράσεων οι οποίες είχαν επικρατήσει ως μια λογική εξέλιξη του κόσμου ή ως η πολιτική ορθότητα. Μια αμφισβήτηση η οποία επικρατεί ή παρουσιάζεται ως μία στροφή προς το συντηρητισμό, ή ως ένα βήμα προς τα πίσω. Είναι όμως και η άλλη πλευρά η οποία θεωρεί αυτή την αμφισβήτηση ως πράξη επαναστατική. Πόσο επαναστατική όμως είναι αυτή;
Ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει μονοσήμαντη απάντηση διότι αυτή η συμπεριφορά μεγάλου μέρους της κοινωνία και η στροφή της προς πιο «αντισυμβατικές» επιλογές εκπορεύεται από την αποτυχία του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος να δώσει απαντήσεις και λύσεις στα αδιέξοδα των πολιτών. Η ουσία έχει πολλές φορές χαθεί για χάριν των εντυπώσεων και αυτό είναι πού πρέπει να αντιληφθούμε.
Γιατί υπάρχει μία μεγάλη αντίδραση μερίδας του δυτικού κόσμου έναντι των μεταναστευτικών πολιτικών και της woke ατζέντας; Μήπως κάπου χάσαμε το παιχνίδι; Συζητούμε για παράδειγμα για τις πολιτικές της πράσινης μετάβασης και μείωσης των ρύπων και πολύ σωστά κάνουμε, αλλά την ίδια ώρα, δεν έχουμε απαντήσεις ως κυβερνήσεις, σε μια σειρά ζητημάτων οικονομικής επιβάρυνσης που προκύπτουν για τους πολίτες. Ας μην ξεχνάμε επίσης την αδυναμία που διαπιστώνεται στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα να πείσουν για την ικανότητα τους. Υπάρχει επίσης μια γενικότερη απογοήτευση του κόσμου για σκάνδαλα και διαφθορά. Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι και η καθημερινότητα πλέον στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου που έχει σταδιακά μετατρέψει τους πολίτες των δυτικών κοινωνιών, σε πολιτικά απαθείς θεατές της εικόνας, οδηγώντας μας στην εποχή των «πολιτικών influencers» χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.
Άρα το θέμα δεν είναι απλά η δαιμονοποίηση καταστάσεων αλλά και η αντίληψη των αιτιών που οδηγούν μια όλο και μεγαλύτερη μερίδα των πολιτών να στρέφεται σε πολιτικές πιο ακραίες ή πιο συντηρητικές ή όπως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν.
