«Πρόκειται για παθογένειες δεκαετιών», δήλωσε ο Μάριος Χαρτσιώτης. Το μόνο σίγουρο, υπουργέ μου. Αν και εγώ θα έλεγα, από γεννησιμιού μας. Μωρά – φορείς παθογενειών, εντυπωμένων στο DNA μας «γενεές δεκατέσσερις». Δεν νουσούν όλοι, πολλοί παραμένουν φορείς. Άλλοι όμως… Δείτε εσάς, για παράδειγμα. Δικηγόρος μια ζωή, μεταπτυχιακό στη Θεολογία, διαιτητής… Μόλις ένα χρόνο στην πολιτική και ήδη πιο πολιτικός κι από τους πολιτικούς. Πώς το είπατε; «Ο πολιτικός προϊστάμενος πρέπει να παραμένει στη θέση του για να εκπληρώσει τους στόχους του»! Είδατε; «Παθογένειες». Εντυπωμένες στο DNA μας «γενεές δεκατέσσερις». Θεολόγος είστε, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Γενεές έρχονται και γενεές φεύγουν, Μεσσίες ανεβαίνουν, Μεσσίες κατεβαίνουν, θαύματα υπόσχονται και ποθαυμαζόμαστε με τα κατορθώματά τους, μα οι «παθογένειες» εκεί! Ακλόνητες! Σταθερές, όπως ο σταθερός αριθμός των γενεών στο γενεαλογικό του Ιησού. Από Αβραάμ έως Δαβίδ, από Δαβίδ έως μετοικεσία Βαβυλώνος, από μετοικεσίας Βαβυλώνος έως Χριστό: Δεκατέσσερις!
Ναι, λοιπόν,όπως τα λέτε είναι. «Παθογένειες δεκαετιών».
Θυμήθηκα (από πού κι ως πού, μην με ρωτάτε) τον Δώρο Θεοδώρου, Σεπτέμβριο του 2003: «Κάνατε πρώτη είδηση την κλοπή του αυτοκινήτου από τον Αστυνομικό Σταθμό και δεν κάνατε την εξιχνίαση της υπόθεσης. Ενώ ξέρετε ότι είδηση δεν είναι όταν ο σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά όταν ο άνθρωπος τον σκύλο»! Έτσι ακριβώς, καλώς τα έλεγε από τότε και ο Δώρος Θεοδώρου. Κάναμε πρώτη είδηση μια σφαίρα που τέσσερις μέρες μετά βρέθηκε ένοχη για ένα τραύμα που αρχικά την ευθύνη γι’ αυτό είχε αναλάβει μια πέτρα και δεν κάναμε το κυνηγητό του κυκλώματος διακίνησης παράνομων μεταναστών. Μια ζωή χάνουμε την ουσία, επικεντρωμένοι σε λεπτομέρειες. Ποια είναι η είδηση; Η κλοπή αυτοκινήτου μέσα από περιφραγμένο αστυνομικό σταθμό ή ο εντοπισμός αυτού που το έκλεψε; Το κυνηγητό διακινητών στην Ποταμιά, ο νεκρός Πακιστανός ή… ο Νουρής που με το συρματόπλεγμά του ασφάλισε και διπλαμπάρωσε την υπόλοιπη νεκρή ζώνη καθιστώντας την απροσπέλαστη, με αποτέλεσμα να παρατηρείται συνωστισμός στην Ποταμιά; Κατ’ επέκταση, ποιο είναι το ουσιώδες συμπέρασμα που εξάγουμε μετά το συμβάν; Το ότι υπάρχουν «παθογένειες δεκαετιών» ή ότι ο Μάριος Χαρτσιώτης έχει γνώση αυτών των παθογενειών; Εδώ σας θέλω. Θα προβεί, λέει, σε «διορθωτικές κινήσεις». Στις «παθογένειες δεκαετιών». Ο Μάριος Χαρτσιώτης. Έχει «πλάνο», λέει. Και «σχεδιασμούς». Τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις; Το «μπουφάν να πάρεις», ταιριάζει; Όχι, ε; Μήπως ο στίχος του Μουσαφίρη «Να σου αγοράσω δυόσμο, να δεις αλλιώς τον κόσμο»; Ούτε; Τότε να ευχηθούμε «Με τη νίκη»; Με τη νίκη, λοιπόν.
Όχι πως δεν τις είχαν κάνει κι άλλοι τις προσπάθειες τους, το σωστό και το δίκαιο να λέγονται. Ο Αναστασιάδης δεν είναι γι’ αυτό που είχε διορίσει στο νευραλγικό αυτό πόστο την Έμιλυ Γιολίτη; Ποιος άλλος μπορούσε να ξέρει καλύτερα από «σχεδιασμούς» για «διορθωτικές κινήσεις» που έπρεπε να γίνουν; Αλλά, τι να κάνει κι αυτή, «παθογένειες δεκαετιών» είναι, δεν είναι παίξε γέλασε. Ναι, στα θέματα της Αστυνομίας εξακολουθώ να αναφέρομαι, μην πάει αλλού το επιρρεπές στους συνειρμούς μυαλό σας. Μήπως, όμως, και ο ίδιος δεν εξοργιζόταν με τις «παθογένειες δεκαετιών»; Το ανασηκωμένο του φρύδι, στοιχειώνει ακόμα τη μνήμη μου. Ιδίως τότε, με τον βιασμό του Ρουμάνου στις Κεντρικές Φυλακές. Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε! Το προηγούμενο διάστημα είχαμε στο «σωφρονιστικό» μας ίδρυμα τέσσερις αυτοκτονίες και δύο – τρεις ακόμα βιασμούς, ο δε βιασμός του Ρουμάνου είχε γίνει Πέμπτη, Παρασκευή τα μίντια το διαλάλησαν σ’ όλη την Κύπρο, βράδυ Σαββάτου ο πρόεδρος μετά κόρων και γαμπρών πρώτο τραπέζι πίστα σε standup comedy, γέλασε με τη ψυχή του, ήπιε τα ποτά του, πέταξε μερικά τασάκια για την πλάκα, τραγούδησε το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και… Και πρωί Κυριακής, θύμωσε με τις «παθογένειες» της Φυλακής! Και έσπευσε στο νοσοκομείο να επισκεφτεί το θύμα. «Ακούγεστε οργισμένος», είπε μια δημοσιογράφος. «Όσο δεν φαντάζεστε», απάντησε με το φρύδι σε ύψος κορώνας της Βίσση στο «Παραλύω».
Πίσω, όμως, στον Χαρτσιώτη, που είναι καλός στις πάσες. Δεν έμεινε στις «παθογένειες» και στους «σχεδιασμούς» βλέπετε. Είπε και κάτι άλλο. «Στην Ελλάδα», είπε, «σχεδόν καθημερινά έχουμε ανθρωποκτονίες και κανένας δεν ζήτησε παραίτηση πολιτικούς προϊστάμενου». Και θυμήθηκα (από πού κι ως πού, μην με ρωτάτε) τον Άντρο Κυπριανού Σεπτέμβριο του 2011, μετά από επίσκεψη στη Γερμανία: «…Μόλις μπήκα στο γραφείο του ηγέτη του κόμματος των Σοσιαλιστών, μου είπε μα τι συνέβηκε εκεί στην Κύπρο και κάνετε τόση φασαρία, μαζεύεται ο κόσμος έξω από το Προεδρικό… Του είπα, του εξήγησα τα συμβάντα και είπε, μα ξέρεις, τέτοιες εκρήξεις στη Γερμανία γίνονται αρκετές κάθε χρόνο. Γίνεται, στήνεται μια επιτροπή, δικάζει τους στρατιωτικούς και το θέμα έληξε…».
Αμ, πως! «Παθογένειες δεκαετιών». Παλαιότερα τις λέγαμε αλλιώς. «Κρίση θεσμών και αξιών». Επί διακυβέρνησης Τάσσου, «ανακάλυψη» του άσπονδου συνεταίρου, του Δημήτρη Χριστόφια. Για όλα αυτή ευθυνόταν. Ακόμα και στον φούρνο της κουνιάδας του Μελή, στο Ακάκι, φούρνιζε «η κρίση θεσμών και αξιών». Εν ολίγοις, πολλές οι παθογένειες και σαν να μην πέρασε μια μέρα. Με τη διαφορά, βέβαια, ότι τώρα Χαρτσιώτης έχει πλάνο…
