Πέρα από την υπόδειξη ότι πρέπει να δημιουργηθούν γηριατρικοί θάλαμοι στα νοσοκομεία και να εκπαιδευτούν γηρίατροι, νοσηλευτές και φροντιστές για τις ανάγκες των ηλικιωμένων, ο ειδικός παθολόγος – γεροντολόγος δρ Μάριος Κυριαζής έβαλε τη δική του…προσωπική πινελιά στην πολιτική ημερίδα με τίτλο «Μια Ευρώπη για όλες τις ηλικίες», που πραγματοποιήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2025 στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία. «Όταν μιλούμε για ηλικιωμένους και για τρίτη ηλικία – είπε – δεν αναφερόμαστε απαραίτητα σε μια ομοιογενή ομάδα. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Μπορεί κάποιος να είναι 80 χρονών, αλλά να μην έχει καμιά ανάγκη από άποψη υγείας. Εγώ είμαι σχεδόν 70 χρόνων και θεωρούμαι ηλικιωμένος, άτομο τρίτης ηλικίας, χωρίς να έχω κάποια ανάγκη, χωρίς να χρειάζομαι φάρμακα. Άλλα νεότερα άτομα 50, 55 ή 60 χρόνων, μπορεί να έχουν πολλά προβλήματα υγείας».
Την προσωπική του πινελιά, έβαλε στην εκδήλωση και ο Επίτροπος Ανάπτυξης Ορεινών Κοινοτήτων Χαράλαμπος Χριστοφίνας. Αναφερόμενος στο ζήτημα της μοναξιάς και της απομόνωσης των ατόμων τρίτης ηλικίας, ιδιαίτερα στα μικρά, ορεινά χωριά, μίλησε για την απουσία των παιδιών τους που είναι συνήθως εγκατεστημένα στις πόλεις και αφηγήθηκε μια δική του εμπειρία. «Χαρακτηριστικά σας αναφέρω – είπε – ότι σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε ένα πολύ μικρό χωριό της Μαραθάσας, με σταμάτησε μια γιαγιά στο δρόμο, ενώ η φροντίτρια της, μια κοπέλα ασιατικής καταγωγής, ήταν λίγο πιο πίσω. Μου είπε η γιαγιά, «γιε μου σταμάτα δυο λεπτά να σου πω κάτι». Κατέβηκα από το αυτοκίνητο, πήγα κοντά της και μου είπε, «κάτσε γιε μου δέκα λεπτά να μιλήσουμε, γιατί η κοπέλα δεν ξέρει να μιλά ελληνικά και δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί της και δεν έχω κανένα να μιλήσω…».
Το ίδιο ζήτημα, της μοναξιάς των ηλικιωμένων, μετέφερε…από τα βουνά στις πόλεις, ο πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής Κύπρου δρ Κωνσταντίνος Φελλάς, επισημαίνοντας ότι «πολλά ηλικιωμένα άτομα, πηγαίνουν στην υπεραγορά, όχι για να ψωνίσουν οτιδήποτε, αλλά μόνο και μόνο για να συναντήσουν κόσμο, να βρεθούν ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, να νιώσουν λιγότερο μόνα…».
Και βέβαια, η στήλη αποτυπώνει αυτές τις μικρές, σύντομες, εμπειρικές αλήθειες, γιατί εκφράζουν με λιγοστές λέξεις, καλύτερα ίσως από κάθε…βαθυστόχαστο πόνημα, το μεγάλο και άλυτο ζήτημα της ύπαρξης.
