Η ιστορική αλήθεια σε μια χώρα-κράτος είναι στην ουσία το DNA του λαού, δηλαδή των ανθρώπων που το συνθέτουν. Όταν ανατρέπεται ή δια της βίας επιχειρείται να αλλοιωθεί, τότε χρειάζεται χρόνος, βούληση και ανάλογη σοφία για να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια (βλ. και ισορροπία) και ο τόπος να δημιουργήσει τα αντισώματα εκείνα που ως εργαλεία που θα τον οδηγήσουν στην αυθεντική δημοκρατία και την πρόοδο. Διαφορετικά η λήθη θα σκεπάσει, τον πολιτισμό που δημιουργήθηκε μέσα στον χρόνο από τους ανθρώπους εκείνης της γης. Από εκείνους δηλαδή που την είχαν στη συνείδηση τους καταγραμμένη ως πατρίδα.
Στην Κύπρο, η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, σε ότι αφορά την τραγική περίοδο του 1974, είναι ένα από τα βασικά απαιτούμενα ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα, οπόταν και βρίσκονται εν ζωή οι μάρτυρες των γεγονότων. Δηλαδή βρισκόμαστε τώρα στο ιστορικό μεταίχμιο των πενήντα χρόνων, που οι πρωταγωνιστές των γεγονότων που προκάλεσαν δεινά στον τόπο είτε έφυγαν είτε και βρίσκονται προς τη δύση του βίου τους, χωρίς ωστόσο ουδείς να λογοδοτήσει για ενδεχόμενη αρνητική συμμετοχή στα δεινά που επισωρεύθηκαν στον τόπο και τους ανθρώπους του. Σε τούτα τα δεινά και δη στους αγνοούμενους ήταν αφιερωμένη η εκπομπή του ΡΙΚ Γκρο Πλαν, της Ελίτας Μιχαηλίδου, στις 2 Ιανουαρίου 2025, όπου ήμουνα προσκεκλημένος. Είπαμε πολλά και για πολλούς, για ζητήματα που έχουν απομείνει ως πληγές χαίνουσες για πολλές οικογένειες. Είπαμε συγκεκριμένα για 754 ε/κ και 200 τ/κ οικογένειες, που για 50 και πλέον χρόνια ζουν στην ατέλειωτη αγωνία θανάτου των αγαπημένων τους προσώπων. Προς το τέλος της εκπομπής έκαμε τηλεφωνική παρέμβαση ο έφεδρος το 1974 ανθυπολοχαγός των ΛΟΚ, Ανδρέας Παπαχαραλάμπους, βετεράνος δικηγόρος σήμερα, ο οποίος για πολλοστή φορά αμφισβήτησε ότι ο καταδρομέας το 1974 Σωτήρης Κωνσταντίνου, δολοφονήθηκε πισώπλατα στις 15 Ιουλίου 1974 από συναδέλφους του λοκατζήδες, όπως προέκυψε κατά τη διάρκεια σχετικής έρευνας και όπως τελικά σημειώνεται σε σχετική δικανική έκθεση. Επειδή δεν ήταν ανάμεσα στα πιθανά θέματα θα που μπορούσαν να τεθούν δεν είχα προβλέψει για να πάρω μαζί μου στο ΡΙΚ σχετικά στοιχεία. Είπα, όμως, στον κ. Παπαχαραλάμπους ότι είχα διαβάσει την σχετική έκθεση και θυμάμαι ότι προκύπτει πως, ο αριστερών καταβολών λοκατζής Σωτήρης Κωνσταντίνου, δολοφονήθηκε πισώπλατα στις 15 Ιουλίου 1974 από συναδέλφους του λοκατζήδες. Ο κ. Παπαχαραλάμπους επέμενε χωρίς ωστόσο να μπορεί να παρουσιάσει στοιχεία που να στηρίζουν τη θέση του πλην των «παραδόσεων των λοκατζήδων» ότι δεν φέρουν περίστροφα και δεν σκοτώνουν πισώπλατα…
Τις τελευταίες μέρες εντόπισα και τα σχετικά έγγραφα σύμφωνα με τα οποία συστήθηκε ερευνητική επιστημονική επιτροπή κατόπιν οδηγιών του τότε Υπουργού Άμυνας Χριστόδουλου Πασιαρδή. Σύμφωνα με τα πορίσματα ο Σωτήρης Κωνσταντίνου δολοφονήθηκε πισώπλατα το πρωί της εκδήλωσης του πραξικοπήματος από χουντικούς αξιωματικούς, διότι αρνήθηκε να εκτελέσει διαταγές τους. Πλήρως συγκροτημένες οι αναφορές στη δικανική έκθεση του Δρα Robert C. Bux δικανικού παθολόγου των Physicians for Human Rights, της Αμερικανικής Οργάνωσης Γιατρών που έκαμε εκταφές και έρευνες σε πολλές χώρες του κόσμου και η οποία ανέσκαψε και σάρωσε τους τάφους των αγνοουμένων μας στα κοιμητήρια Λακατάμιας και Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Στην έκθεση του Δρα Bux, (ημερ. 20.11.2007) σημειώνονται και τα ακόλουθα: «Υπάρχει ένας πυροβολισμός στη δεξιά πλάτη που πέρασε από την κάτω μερίδα της δεξιάς ωμοπλάτης προτού περάσει από τη δεξιά 6η και 7η πλευρές. Τότε αυτή η σφαίρα εισήλθε στη δεξιά θωρακική κοιλότητα και θα είχε περάσει από το δεξί πνεύμονα. Αυτή η πληγή εάν αφηνόταν αθεράπευτη, θα είχε ως αποτέλεσμα μαζική αιμορραγία και θάνατο. Η εμφάνιση των ατελειών στο οστό και την έλλειψη τεμαχισμού του οστού, αποκλείει ότι αυτή η σφαίρα προήλθε από ένα πυροβόλο όπλο χεριού (περίστροφο ή ημιαυτόματο)». […]
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο σκελετικής ζημιάς για να υποστηριχθεί ο ισχυρισμός ότι ο αποθανών έλαβε πληγές στο θώρακα, την κοιλιά ή την πυελική περιοχή από μια έκρηξη τουφεκιού υψηλής ταχύτητας».
Την έρευνα διενέργησε ο Προϊστάμενος της Υπηρεσίας Αγνοουμένων, Ξενοφών Καλλής, ο οποίος ήταν επικεφαλής όλων των μεγάλων εκταφών που εκκρεμούσαν για δεκαετίες -άγνωστο γιατί- όπως: Στον Τύμβο το ΝΟΡΑΤΛΑΣ, στο Νοσοκομείο Αθαλάσσας, της Ακταιωρού ΦΑΕΘΩΝ, στο Νοσοκομείο Παχυάμμου, τους ομαδικούς τάφους του πραξικοπήματος και στα δύο κοιμητήρια Λακατάμιας και Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Γνωρίζοντας τον αείμνηστο Ξενοφώντα Καλλή αλλά και την Οργάνωση Physicians for Human Rights εκτιμώ ότι η επιμονή του κ. Παπαχαραλάμπους να ανατρέψει τα αποτελέσματα της δικανικής έρευνας για τον Σωτήρη Κωνσταντίνου στερείται της όποιας επιστημονικής βάσης και ενδεχομένως να προκύπτει από την τοποθέτηση του τότε υπέρ του πραξικοπήματος, όπως η τεράστια πλειοψηφία των καταδρομέων το 1974. Αυτά σημειώνονται προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Προσωπικά υπήρξα θύμα ενός εγκλήματος στο πραξικόπημα. Στη γενέτειρα μου τη Λάρνακα, στην Ακρόπολη, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 4 άνθρωποι που διαδήλωναν τη μαύρη εκείνη Δευτέρα του Ιούλη του ’74, κατά της ανατροπής της κυβέρνησης Μακαρίου. Ήμουν κι εγώ μαζί πάνω στο πρώτο ημιφορτηγό αυτοκίνητο που χτυπήθηκε και ως εκ θαύματος επέζησα. Ανέτρεξα στο αρχείο μου και εντόπισα ένα άρθρο μου της 17ης Ιουλίου 2003, που έγραψα στον «Π» τότε, με αφορμή αυτά που είπε τη 15η Ιουλίου 2003 σε εκπομπή του «Άστρα», ο τότε βουλευτής του ΔΗΣΥ Αντώνης Καράς. Όπως τώρα ο κ. Παπαχαραλάμπους έτσι και ο Καράς τότε, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τους καταδρομείς που σκοτώθηκαν επιχειρώντας να καταλάβουν το προεδρικό μέγαρο, προχώρησε σε εξισώσεις με τους τέσσερις ήρωες της δημοκρατίας στη Λάρνακα. Τους Ανδρέα Θεοδοσίου, Γιώργο Χαραλάμπους, Αχιλλέα Κουρτελλή και Γεώργιο Χ” Στεφανή. Κατηγόρησε μάλιστα τον τότε βουλευτή του ΑΚΕΛ Δώρο Χριστοδουλίδη ότι παρέσυρε στην ουσία τα παιδιά εκείνα και τα έστειλε φορτωμένα σε ημιφορτηγά με καρπούζια και άοπλα στα δόντια του Χάρου. Διατύπωνα τότε το ερώτημα, προς τον Αντώνη Καρά: την ημέρα εκείνη με ποιου την πλευρά ήταν ο ίδιος, της Δημοκρατίας ή του Χάρου;
Σήμερα ο Αντώνης Καράς έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια χωρίς να λογοδοτήσει για τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα. Αντίθετα, τον θυμάμαι στα έδρανα της Βουλής, όταν εκλέχθηκε γι’ αυτή του τη συμμετοχή.
Το ζητούμενο λοιπόν εξακολουθεί και σήμερα να είναι η αλήθεια! Η αλήθεια που χωρίς όμως την επικύρωση της από τη δικαιοσύνη, καταλήγει στη διαφθορά, την ασυδοσία και την προσβολή της παρτίδας.
