Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι στην Κύπρο (πέραν των όσων καταγράφουν ποιητές και συγγραφείς) ανθίζει και η παραδοξότητα, η οποία επεκτείνεται σε όλη τη γεωγραφική έκταση της νήσου. Αυτή λοιπόν η παραδοξότητα που διακατέχει το σύνολο των Κυπρίων – ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας ή εθνικών πεποιθήσεων – θέλει πολλές οι αντιδράσεις να στρέφονται προς την λάθος κατεύθυνση.
Επειδή αυτές οι προσεγγίσεις αφορούν σχεδόν όλο το φάσμα των ζητημάτων που απασχολούν τον τόπο, θα σταθώ στο πιο σημαντικό που είναι το Κυπριακό. Εκεί και όπου οι πλείστοι αρέσκονται στο να προσεγγίζουν το ζήτημα κατά τρόπο παράδοξο και σπανίως ορθόδοξο και στη βάση μιας κοινής, απλής, λογικής. Και θα δώσω παραδείγματα αυτής της κυπριακής παραδοξότητας.
Παράδειγμα 1ο: Οι εκθέσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό και την ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Στις δύο εκθέσεις ο συγγραφέας των κειμένων φροντίζει να πλασάρει την επισήμανση, υπό τη μορφή προβληματισμού για περαιτέρω οικονομική συνεργασία ανάμεσα στις δύο πλευρές, ότι θα πρέπει να εξεταστεί εκ νέου το θέμα του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής. Δίνοντας την εντύπωση ότι ο κανονισμός λειτουργεί περίπου ως εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτυξη των εμπορικών σχέσεων.
Και τι άραγε έχει να προτείνει η πλευρά των Ηνωμένων Εθνών (για να μην το προσωποποιήσουμε στο ΓΓ ΟΗΕ); Την πλήρη κατάργηση του κανονισμού; Κι αν καταργηθεί ο κανονισμός πιστεύει κανείς ότι θα μπορεί να πραγματοποιείται ελεύθερα εμπόριο ανάμεσα στις δύο πλευρές; Μήπως αυτό που σκέφτονται τα ΗΕ ως μια αθώα λύση μπορεί να μετατρέψει την Πράσινη Γραμμή σ’ ένα σκληρό σύνορο; Κι αν η νεκρή ζώνη μετατραπεί σε ένα σκληρό σύνορο της ΕΕ τότε οι Τουρκοκύπριοι (τους οποίους ο ΓΓ ΟΗΕ επικαλείται) θα βγουν κερδισμένοι ή χαμένοι οικονομικά;
Παράδειγμα 2ο: Ο Χακάν Φιντάν, υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ήρθε στα κατεχόμενα για να ξεκαθαρίσει το τοπίο ότι μόνο λύση δύο κρατών μπορεί να συζητηθεί καθώς οι δύο κοινότητες διοικούνται χωριστά σε δύο χωριστά μέρη, βάση των πραγματικοτήτων των τελευταίων πενήντα χρόνων. Και άρα από τη στιγμή που έμαθαν να ζουν χωριστά και να συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά η επανένωση τους θα σημαίνει προβλήματα και διαταραχής της ειρήνης, όπως την εννοεί μόνο η τουρκική πλευρά.
Τι άραγε σημαίνει λύση δύο κρατών; Θα ζουν άραγε οι μεν απ’ εκεί και οι δε απ’ εδώ, δίπλα-δίπλα ευτυχισμένοι και θα συνεργάζονται; Μήπως λύση δύο κρατών δεν σημαίνει μετατροπή της διαχωριστικής γραμμής σε ένα σύνορο; Και εάν γίνουν δύο χωριστά κράτη τι σημαίνει άραγε για τους κατοίκους του νησιού; Που πάνε τα δικαιώματα όλων εκείνων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας που επηρεάζονται; Τι θα γίνει με τους Τουρκοκύπριους και τα δικαιώματα που απολαμβάνουν ως πολίτες της Κυπριακή Δημοκρατίας;
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις αμφότερες οι πλευρές θα ζημιώσουν. Αυτοί όμως που θα πληρώσουν μεγαλύτερο τίμημα είναι οι Τουρκοκύπριοι. Ο κανονισμός για την Πράσινη Γραμμή δεν μπορεί να καταργηθεί και το ξέρουν πολύ καλά, ούτε και υφίσταται ο κανονισμός όπως τον θέλει η κυπριακή κυβέρνηση, αλλά σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τους νόμους της ΕΕ, και πέραν αυτού του νομικού πλαισίου δεν μπορούν να κινηθούν. Εάν υλοποιηθεί αυτό που θέλει η Τουρκία και ονειρεύεται ο Ερσίν Τατάρ για ένα χωριστό τουρκοκυπριακό κράτος στην Κύπρο, είναι καλά να ρωτήσουν να μάθουν οι Τουρκοκύπριοι τι τους επιφυλάσσει η μοίρα. Και το πρώτο που θα χάσουν είναι η ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη που σήμερα απολαμβάνουν, δεν θα έχουν τα έγγραφα της ΚΔ και ως εκ τούτου η ελεύθερη διακίνηση σε όλα τα μήκη και πλάτη της ΕΕ θα τερματιστεί. Όπως θα τερματιστεί και η ελεύθερη είσοδος στο νότιο τμήμα της νήσου αφού εκεί πλέον θα είναι ένα ευρωπαϊκό σύνορο.
Είναι μια παραδοξότητα οι πολίτες μιας χώρας που έχουν τόσα πολλά δικαιώματα και οφέλη να δέχονται ηγεσία τους να εργάζεται προκειμένου να τους τα αφαιρέσει. Μάλλον είναι η ώρα να κοιτάξουν το πραγματικό τους συμφέρον και να τα βάλουν με όσους πλήττουν το συμφέρον τους και όχι με εκείνους που τους το υποδεικνύουν.
