Είναι εύκολο να ασκεί κριτική κάποιος εκ του ασφαλούς, αλλά από την άλλη, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Υπάρχει επίσης και το περίφημο ρητό που αποδίδεται στον Άινσταιν και ας μην το είπε ποτέ, για τον ορισμό της παράνοιας, να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα.
Όταν μέσα σε μερικούς μήνες έχουν καταγραφεί τρεις αποδράσεις κρατουμένων και μάλιστα και οι τρεις κάτω από την μύτη των φρουρών τους, είναι προφανές πώς κάτι πάει λάθος με την Αστυνομία. Μπορεί να είναι λάθος νοοτροπία, μπορεί να είναι λάθος εκπαίδευση, μπορεί να είναι ανεπάρκεια, μπορεί να είναι η ανευθυνότητα του κράτους που δεν φροντίζει να προσφέρει στους πολίτες αυτού του κράτους τη δυνατότητα να νιώθουν ασφαλείς από φορείς που έχουν την ευθύνη φύλαξη τους, μπορεί να είναι κάτι άλλο, αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι όλα βαίνουν καλώς.
«Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν αδυναμίες που αφορούν στη φύλαξη υποδίκων κρατουμένων όταν αυτοί πρέπει να νοσηλευτούν για θέματα υγείας, αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές στα νοσηλευτήρια», ήταν η δήλωση της εκπροσώπου Τύπου της Αστυνομίας, Κυριακής Λαμπρινίδου, σε σχέση με την απόδραση του Ρουμάνου από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Η εκπρόσωπο Τύπου, διαβάζοντας την τοποθέτηση του Αρχηγού της Αστυνομίας, πρόσθεσε: «ενώ γνωρίζουμε τις αδυναμίες αυτές, μεριμνούμε για την παροχή φροντίδας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψής τους. Από την ανάληψη της νέας ηγεσίας μέχρι σήμερα εντοπίστηκαν σημαντικά προβλήματα σε επιχειρησιακό επίπεδο και με την πλήρη στήριξη του υπουργού Δικαιοσύνης καθώς και της Κυβέρνησης έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες για βελτίωση της επιχειρησιακής ικανότητας της Αστυνομίας ώστε να είμαστε αποτελεσματικότεροι».
Τώρα αυτό μπορεί να αποτελεί σοβαρή δικαιολογία; Σοβαρά δηλαδή, επειδή στα νοσοκομεία μας δεν υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι για νοσηλεία φυλακισμένων είναι δικαιολογία για να τους ξεφεύγουν κρατούμενοι μέσα από τα χέρια. Κακώς δεν υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι και θα πρέπει να γίνουν άμεσα. Είναι και αυτό ένα ακόμα θέμα για το οποίο διερωτάσαι ως πολίτης γιατί τόσα χρόνια δεν το είχαμε εντοπίσει και να το επιλύσουμε;
Είναι τόσο δύσκολο δηλαδή να διαμορφωθούν ένα- δυο δωμάτιο σε κάθε νοσοκομείο για την νοσηλεία, όταν και εφόσον χρειαστεί κάποιου κρατούμενου; Αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι τόσο δύσκολο να φρουρείται μια πόρτα και ένα παράθυρο για να μην μπορεί να διαφύγει ένας κρατούμενος; Μα να είμαστε σοβαροί επιτέλους σε αυτό τον τόπο. Εάν δεν μπορεί αυτό το ελάχιστο να προσφέρει η Αστυνομία, ε, τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Και είναι θέμα που πρέπει να απασχολήσει και την ηγεσία της Δύναμης, αλλά και την ίδια την Πολιτεία. Εάν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Δεν είναι όμως. Είναι μία σειρά αποδράσεων και γεγονότων που δείχνουν ότι κάτι πάει στραβά. Είναι μια ένδειξη παθογένειας του τρόπου λειτουργίας του αστυνομικού σώματος. Αυτό δεν αφορά βέβαια όλα τα μέλη της Αστυνομίας. Υπάρχουν εξαιρετικοί αστυνομικοί που με αυταπάρνηση πολλές φορές αποδεικνύουν την ευσυνειδησία τους. Η επισήμανση του προβλήματος αφορά τον τρόπο λειτουργίας της Αστυνομίας. Το περασμένο καλοκαίρι μετά την απόφαση του γνωστού βαρυποινίτη, άλλαξε ο Αρχηγός της Αστυνομίας. Τι άλλαξε από τότε;
Και δεν είναι μόνο οι αποδράσεις. Είναι και άλλα θέματα που τίθενται ερωτηματικά και αιωρείται μία καχυποψία έναντι της Αστυνομίας, όπως και γενικότερα όλων των θεσμών του κράτους.
Με όλα αυτά, είναι λογικό να είναι βαρύ το κλίμα στην Αστυνομία, όπως έγραφε χθες και το σχετικό ρεπορτάζ του «Φ» μετά και την τελευταία απόδραση. Δεν αρκεί όμως να επισημαίνουμε το πρόβλημα και κάθε φορά να κάνουμε συσκέψεις και να ανακοινώνουμε μέτρα αλλά να επιστρέφουμε πάντα στον ίδιο παρονομαστή. Τα πάντα κρίνονται εκ τού αποτελέσματος και αυτά τα αποτελέσματα είναι που αναμένει να δει και η κοινωνία.
