Κάθε τέλος μιας χρονιάς είθισται οι περισσότεροι να αναφερόμαστε σε απολογισμούς. Σκεφτόμαστε τι κάναμε ή τι δεν κάναμε τον χρόνο που έφυγε, τι κερδίσαμε, τι χάσαμε. Από υλικά αγαθά μέχρι ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα είναι μέσα στη ζωή. Πότε πάνω, πότε κάτω… ένας συνεχής αγώνας, άλλοτε εύκολος, άλλοτε πάλι «βουνό».
Η αλήθεια όμως, είναι πως όσο μεγαλώνουμε αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τη σημασία αυτών των απολογισμών. Και ίσως, αυτά που ζητάμε να έρθουν και προσδοκούμε να έχουμε κάθε νέα χρονιά, να έχουν αξία και ουσία. Ίσως όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια φεύγουν, να εκτιμάμε περισσότερο τα αληθινά και ουσιώδη, να εστιάζουμε στα όσα πραγματικά αξίζουν. Δείγμα αυτής της ωρίμανσης του ανθρώπου είναι να φτάσει στο σημείο να μη ζητά από το δικό του «Άγιο Βασίλη» να του φέρει κάποιο υλικό αγαθό, αλλά να μην του πάρει κάτι. Να μη χάσει… γιατί ξέρει ότι η ανθρώπινη απώλεια είναι ένα ανοικτό τραύμα.
Σερφάροντας στο διαδίκτυο αυτές τις μέρες, εντοπίζεις πολλούς τέτοιους απολογισμούς. Άλλοι προέρχονται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, οι οποίοι παλεύουν καθημερινά όπως κι εσύ, που μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς, που έχουν μπροστά τους τις ίδιες ή και μεγαλύτερες προκλήσεις. Άλλοι πάλι, είναι εκείνα τα τυποποιημένα μηνύματα σελίδων που άλλοτε σου μοιάζουν τόσο ανόητα κι άλλοτε τόσο σημαντικά και βαθυστόχαστα.
Μέσα σε αυτήν την στοίβα των «απολογισμών», βλέπεις και αναρτήσεις ευαισθησίας κάποιων (προσώπων με αναγνωρισιμότητα ή όχι, δεν έχει και τόση σημασία) ως προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας ή προς τους οικονομικά ασθενέστερους. Εάν το κάνουν κάποιοι για επίδειξη είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Το πιο σημαντικό αυτών των δράσεων και πρωτοβουλιών είναι αυτές να έχουν διάρκεια, να μην είναι μόνο την περίοδο των εορτών. Να έχουν σκοπό πραγματικά να βοηθήσουν και να στηρίξουν και όχι να γίνονται απλώς για να προστεθούν και αυτές στον περιβόητο απολογισμό, μπας και η χρονιά και κατ’ επέκταση η συνείδηση, αποκτήσουν θετικό πρόσημο.
Άνθρωποι σε νοσοκομεία υπάρχουν 365 μέρες τον χρόνο. Όπως και άνθρωποι σε στέγες ευγηρίας και άλλες δομές. Όπως και άνθρωποι δίπλα μας που δυσκολεύονται να αγοράσουν τα βασικά καθημερινά. Άνθρωποι που όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού τους ζουν έναν εφιάλτη. Παιδιά που ντρέπονται, παιδιά που φοβούνται, παιδιά που κακοποιούνται, παιδιά που πάνε για ύπνο νηστικά…
Οφείλουμε να είμαστε άνθρωποι με ενεργοποιημένα αντανακλαστικά 365 μέρες, όχι μόνο τις γιορτές. Μόνο έτσι ο απολογισμός θα έχει αξία. Μόνο με την ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση. Ας είναι αυτός ο στόχος μας αυτούς τους 12 νέους μήνες. Καλή μας χρονιά!
