Τουλάχιστον να μην υπήρχε γύρω μας αυτός ο μηδενισμός που φέρνει μιζέρια και όχι ελπίδα. Ούτε καν την ελπίδα που φέρνει ούτως ή άλλως κάθε νέος χρόνος. Να δούμε λίγο με αισιοδοξία τα πράματα.
Ασφαλώς και δεν υπάρχει κάτι στον ορίζοντα του Κυπριακού που να δημιουργεί αισιοδοξία. Γιατί αυτό είναι το πρώτιστο. Η κατοχή. Αλλά, μήπως υπήρχε πριν δύο χρόνια, πριν τρία, πριν εφτά; Τουλάχιστον, ο Νίκος Χριστοδουλίδης δημιούργησε κινητικότητα. Κι αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Παρότι, από τον προεκλογικό, τότε που μίλησε για εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έπεσαν πάνω του μαύρες σκιές. Λες και η εμπλοκή της ΕΕ θα ήταν εγκληματική για ένα κράτος μέλος της. Όλοι θα έπρεπε να την επιδιώκουν. Αλλά, εντάξει ήταν τότε προεκλογική περίοδος. Στη συνέχεια, όμως; Προς τι ο μηδενισμός; Συνεχίστηκε διότι υπήρχε φόρα από την προεκλογική; Και συνεχίζεται ακόμα;
Για να λέμε αλήθειες, η δραστηριότητα του Προέδρου στο Κυπριακό ήταν μέχρι τώρα επιτυχημένη. Εκεί που ήταν όλα σε στάσιμα νερά, ξεκίνησε μια διαδικασία. Προσωπικά δεν ελπίζω σε αυτήν, τα είπαμε άλλες φορές. Αλλά, όχι με υπαιτιότητα της δικής μας πλευράς. Επειδή έχουμε να κάνουμε με την τουρκική βουλιμία και την τουρκοκυπριακή αδιαλλαξία. Ανασφάλεια την λένε οι ίδιοι, αλλά είναι αδιαλλαξία. Που παρέμεινε ίδια από το 1960. Άλλο αυτό, όμως. Η ουσία τώρα είναι ότι υπάρχει κάτι στον ορίζοντα. Μια νέα προσπάθεια μέσα σε ένα θανάσιμο αδιέξοδο. Αυτή δεν ήταν η επιδίωξη όλης της πολιτικής ηγεσίας. Αυτή ήταν. Αλλά επειδή την χειρίζεται ο Χριστοδουλίδης δεν είναι καλή;
Στο κάτω – κάτω, θα δοκιμαστεί στην πράξη μια παράλληλη κινητικότητα που προκάλεσε ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Μαζί με τον Κωνσταντίνο Κόμπο προφανώς. Είναι η ξεκάθαρη (αγαπημένη του λέξη) δυτική στροφή της χώρας. Και η ανάπτυξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ όσο ποτέ προηγουμένως. Άνοιξε πόρτες και παράθυρα ο Πρόεδρος. Ας σκεφτόμαστε ότι ξέρει τι κάνει. Και ότι όλα αυτά (από το FBI μέχρι την αεροπορική βάση, την προμήθεια όπλων και τις αμερικανικές επενδύσεις στην Κύπρο) δεν θα έχουν μονομέρεια στα ωφελήματα. Ότι, δηλαδή, την κρίσιμη ώρα των εξελίξεων στο Κυπριακό, στο κορυφαίο μας πρόβλημα, δεν θα βρεθούμε ακόμα μια φορά ξεκρέμαστοι και μόνοι στο στόμα του Γκρίζου Λύκου.
Αλλά, γιατί να μην ανοίξει τις πόρτες; Ακατανόητες οι αντιδράσεις. Διότι, αυτό που ξέρουμε από την ιστορία μας, είναι πως όσο τις είχαμε μισάνοικτες και στη Δύση και στην Ανατολή, προστατεύσαμε μεν τη μισή Κύπρο, την Κυπριακή Δημοκρατία ως το μόνο νόμιμο κράτος στο νησί, αλλά η άλλη μισή έμεινε υπό κατοχή μισό αιώνα τώρα. Δεν θα την ελευθερώσουν οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι, ας μην γελιόμαστε. Αλλά, αν έχουν συμφέροντα με την Κυπριακή Δημοκρατία, τουλάχιστον δεν θα την πετάξουν στην αγκαλιά της Τουρκίας. Γιατί να το κάνουν; Ιδίως με έναν ισλαμοφασίστα Ερντογάν να τους παίζει μουσουλμανικά παιχνίδια. Μας βοηθά κι αυτός με τα οράματά του σε αυτές τις εξελίξεις.
Ας δούμε τι θα γίνει, λοιπόν, αλλά ας μην μηδενίζουμε. Όπως σε όλα τα άλλα. Ετοιμάζει, λέει ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τον φορολογικό μετασχηματισμό της χώρας ο οποίος θα ενισχύσει την μεσαία τάξη και το οικογενειακό εισόδημα. Και η απάντηση είναι πως πρόκειται για αντιγραφή της πρότασης του Αβέρωφ. Και λοιπόν; Αν είναι καλή η πρόταση ποιον ενοχλεί που λέει ότι θα την αξιοποιήσει; Αρκεί να το κάνει. Αρκεί να μην μένει στα λόγια.
Χρειαζόμαστε παντού μεταρρυθμίσεις. Τίποτα δεν μπορεί να προέλθει από παρθενογένεση. Δεν είμαστε δα και οι πάνσοφοι του πλανήτη. Υπάρχουν πρότυπα, υπάρχουν αλλού δοκιμασμένες συνταγές. Ας αξιοποιηθούν. Προπάντων, όμως, ας συμβάλουν όλοι σε αυτό. Το έχει ανάγκη ο τόπος, όχι η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Χρειάζεται να αντιμετωπιστεί τάχιστα το στεγαστικό πρόβλημα. Το Κυκλοφοριακό. Το Ενεργειακό. Η Δικαιοσύνη. Η Υγεία. Η Παιδεία…
Να ελπίζουμε.
Καλή χρονιά. Ελευθερία στην πατρίδα μας.
