Οι χαμένες ισορροπίες… Το δίλημμα δεν είναι τράπεζες ή κοινωνία

Την περασμένη βδομάδα δεν προλαβαίναμε ν’ απολαμβάνουμε ένα νέο πρόσωπο του τραπεζικού συστήματος. Τόσο κομψό και ωραίο… Έβγαινε μια πιο ανθρώπινη αύρα μέσα απ’ όλο εκείνο το συρφετό των ανακοινώσεων για μειώσεις σε δανειστικά επιτόκια, για διευκολύνσεις δανειοληπτών και ευάλωτων ομάδων και πολλά άλλα που φαινόταν ν’ αναδύονται μέσα από φιλάνθρωπα και μόνο σπλάχνα…  

Το ερώτημα, όμως, παραμένει το ίδιο βασανιστικό. Κατά πόσο είναι υπό το βάρος ασφυκτικών πιέσεων που διαμορφώνονται πολιτικές και πρακτικές και κατά πόσο ακόμα αυτές μπορούν ν’ αντέχουν στον χρόνο και στις τόσο ευμετάβλητες συνθήκες;  

Με αυτές τις κινήσεις που αναλαμβάνονται εσχάτως, κινδυνεύει ν’ ανακοπεί η κερδοφορία ή η ευρωστία των τραπεζικών ιδρυμάτων; Πού είναι οι φωνές των κινδυνολογούντων; Τη στιγμή μάλιστα που τέτοιες κινήσεις έχουν δοκιμαστεί στα τραπεζικά συστήματα άλλων χωρών και κυρίως στην ευρωζώνη  και εμείς τρέχουμε ασθμαίνοντας τελευταίοι και καταϊδρωμένοι; Απ’ όλη αυτή την ιστορία, την τόσο πονεμένη, κρίνονται και όλοι όσοι σπεύδουν κάθε φορά να φορτώνουν τον κοσμάκη με περαιτέρω ενοχές στα περί ανθεκτικότητας ή όχι του συστήματος, διότι απλά δεν πρόκειται περί αυτού ο λόγος, αλλά για το κατά πόσο πρυτανεύουν υπεύθυνες πολιτικές, που να εναρμονίζονται σ’ ένα ισορροπημένο σύστημα.

Το δίλημμα δεν ήταν ποτέ, ή τράπεζες ή κοινωνία. Άλλωστε, δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος, που να πιστεύει ότι μπορεί να συντηρείται το οποιοδήποτε σύστημα οικονομίας, χωρίς εύρωστο τραπεζικό τομέα. Αλλά και από την άλλη, τότε μόνο μπορεί να θεωρείται εύρωστο το οποιοδήποτε σύστημα, πόσο μάλλον το τραπεζικό, όταν η ευημερία των αριθμών μεταφράζεται και σε ευημερία των ανθρώπων. ‘Όχι στον ορίζοντα μιας στείρας συνθηματολογίας, αλλά επί των πραγμάτων και της ουσίας. Οποιαδήποτε εκτροπή, παραπέμπει μόνο σε κερδοσκοπίες και αισχροκέρδειες, οι οποίες λυμαίνονται την κοινωνία.  

Δεν μπορεί να ξεχνούμε ακόμα ότι για να στηριχθεί πριν από μερικά χρόνια ο τραπεζικός τομέας, κάποιοι πολίτες επωμίστηκαν το ασήκωτο τότε βάρος και υπέστησαν πρωτόγνωρα κουρέματα, γονατίζοντας οικονομικά. Το πόσο ήταν τίμιες ή άτιμες τέτοιες πρακτικές ή μέθοδοι, αποκαλύφθηκαν τόσα και τόσα προϊόντος του χρόνου .

Από την εποχή των ισχνών εισήλθαμε σ’ εκείνη των παχιών αγελάδων για το σύστημα. Ωστόσο, αγνοήθηκε παντελώς ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου που θα έπρεπε οι τράπεζες, με τη σειρά τους, να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους. Φάνηκε ότι εκείνο που ενδιέφερε ήταν να ενεργούν ψυχρά ως κερδοσκοπικοί οργανισμοί και στη βάση μόνο της ευημερίας των δεικτών τους. Ο απλός πολίτης έβλεπε οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, εκτός από το ανθρώπινο…. Αυτό που παρέμενε χαμένο, ήταν η ισορροπία των τόσο άρρηκτα συνδεδεμένων παραμέτρων, του συστήματος και του ανθρώπου. Κανένας δεν επιθυμεί να στραγγαλισθούν οι τράπεζες, αλλά και όλοι θα έπρεπε να χάνουν τον ύπνο τους, αν έστω και ένας πολίτης σ’ αυτό τον τόπο, δεν θα μπορούσε να  επιβιώσει, επειδή εγκλωβίστηκε σε ανελέητες πρακτικές και μεθόδους.