Και εμείς πρέπει να επιλέξουμε με ποιου το μέρος είμαστε. Γιατί πάντα έτσι παίζεται το παιχνίδι. Όχι μόνο στο μποξ και στο ποδόσφαιρο, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου πρέπει ντε και καλά να εκφράσουμε άποψη και να πάρουμε θέση. Δεν μας το επιβάλλει κανείς, είναι ένας καταναγκασμός που δημιουργήσαμε μόνοι μας.
Με τον Πούτιν ή τον Ζελένσκι; Με τον Ερντογάν ή τη Χαμάς; Τίποτα ανάμεσο. Και τώρα, με τον Άσαντ ή τον Τζολάνι; Ο ένας ήταν αποδεδειγμένα δικτάτορας, βίαιος, ρούφηξε το αίμα του λαού του εξασφαλίζοντας για πάρτη του δισεκατομμύρια, οδηγώντας τους πολίτες της χώρας του σε εξαθλίωση και προσφυγιά. Και εγκατέλειψε την χώρα γλυτώνοντας από ένα τέλος σαν αυτό του Καντάφι και του Σαντάμ. Ο άλλος, τζιχαντιστής, ηγέτης οργάνωσης παρακλάδι τους Isis.
Δεν πάει πολύς καιρός που ακούγαμε Isis και τρέμαμε. Φρόντιζαν τα ίδια τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης να μας τροφοδοτούν με εικόνες που μόνο τρόμο μπορούσαν να προκαλέσουν. Άνθρωποι ντυμένοι με πορτοκαλί φόρμες να εκλιπαρούν για τη ζωή τους, λίγο προτού ένα σπαθί τους αποκεφαλίσει. Άντρες με το σουλούπι και την ιδεολογία του Τζολάνι να ρίχνουν από ψηλά άλλους άντρες και να τους σκοτώνουν γιατί ήταν ομοφυλόφιλοι. Γυναίκες να μαρτυρούν στα χέρια ομοϊδεατών του Τζολάνι. Να ανατινάζουν αρχαιότητες που αποτελούσαν παγκόσμια κληρονομιά. Πιστοί στο τζιχάντ να σκορπούν τον θάνατο και τον τρόμο στην καρδιά της Ευρώπης: σε συναυλία στη Γαλλία με 130 νεκρούς το 2015, στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, την επόμενη χρονιά, με 30 νεκρούς, σε χριστουγεννιάτικες αγορές στη Γερμανία, στη Νίκαια, στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη…
Η Ευρώπη όμως αυτή την στιγμή επιλέγει τους τζιχαντιστές και τον Τζολάνι ο οποίος ήταν κάποτε επικηρυγμένος από τους Αμερικανούς για δέκα εκατομμύρια δολάρια. Τώρα είναι ο εκλεκτός της δύσης και γλύτωσαν έτσι και τα δέκα εκατομμύρια της επικήρυξης. Το Αλλαχού Ακπάρ δεν ηχεί πλέον τρομακτικά, αλλά σαν προσευχή (θα μας πούνε). Κι η Δύση αναμένει από τον πρώην επικηρυγμένο ως επικίνδυνο τρομοκράτη να εκδημοκρατίσει τη ρημαγμένη Συρία. Ρημαγμένη από το προηγούμενο καθεστώς, δεν το ξεχνάμε αυτό. Δεν είναι όμως χολιγουντιανή ταινία, όπου οι ρόλοι των καλών και των κακών είναι ευδιάκριτοι και οι θεατές παίρνουμε θέση για να ανακουφιστούμε στο τέλος με τη νίκη του καλού. Στη γεωπολιτική σκακιέρα δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αλλά πιόνια που μετακινούνται ανάλογα. Γιατί εμείς πρέπει να πλακωνόμαστε μεταξύ μας ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός; Σε κάποιες ιστορίες μπορεί να μην υπάρχουν καλοί.
