«Τα δημόσια πρόσωπα τα οποία εμπλέκονται (σ.σ. σε υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής) δεν υφίστανται καμιά επίπτωση ούτε και ασφαλώς έχουν τα ίδια την ευθιξία να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεων τους. Μιλώντας δε για πραγματική ανάληψη ευθυνών, αυτή η έννοια βρίσκεται σε πλήρη αχρησία στη χώρα μας. Ανάληψη ευθύνης για μια σοβαρά επιλήψιμη συμπεριφορά ενός δημόσιου προσώπου δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από παραίτηση από τη θέση που κατέχει. Στην Κύπρο όμως, ακόμα και στη σπάνια περίπτωση που δηλώνει ένα δημόσιο πρόσωπο ότι αναλαμβάνει μια ευθύνη είτε για δική του επιλήψιμη πράξη, είτε για πράξη υπαγομένων σ΄ αυτό προσώπων, τίποτε περισσότερο δεν εννοεί ή πράττει παρά μόνο ότι παραδέχεται την ύπαρξη ευθύνης, αλλά μέχρι εκεί».

Σε μια παράγραφο περιεγράφηκε σχεδόν όλη η ουσία της συνεχόμενης επί πολλά χρόνια, γιγάντωσης του τέρατος της διαφθοράς. Η καίρια αυτή περιγραφή δεν προέρχεται από κάποιον άσχετο με το θέμα. Ούτε και από κάποιον, που απλώς, θεωρητικολογεί. Προέρχεται από τον Κώστα Κληρίδη, ο οποίος επί 7 χρόνια βίωσε την ισχύ του τέρατος από τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα. Και για πολλά χρόνια προηγουμένως από τη θέση του δικαστή.

Ως εκ τούτου, τα όσα ανέφερε σε μια βαρυσήμαντη ομιλία του την περασμένη Δευτέρα σε υπερκομματική εκδήλωση για τη διαφθορά, αποτελούν προϊόν βιωμάτων. Σε μιαν άκρως σημαντική ανάλυση του τεράστιου προβλήματος το οποίο έχει εξελιχθεί σε γάγγραινα και μαστίζει τον τόπο, ο κ. Κληρίδης χώρισε την ανάλυσή του σε δύο κεφάλαια.

Πρώτον, στο μείζον πρόβλημα το οποίο αναφέραμε στην αρχή, της ανύπαρκτης επίπτωσης που έχουν τα δημόσια πρόσωπα στην Κύπρο τα οποία εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε υποθέσεις διαπλοκής και διαφθοράς και της μηδενικής ανάληψης ευθύνης εμπράκτως από αυτούς. Δεύτερον, στην ευθύνη την οποία οι ίδιοι οι πολίτες φέρουν στη διαιώνιση της διαφθοράς.

Όσον αφορά το τελευταίο, ο κ. Κληρίδης επισήμανε αρχικά το γεγονός ότι «οι πολέμιοι της διαφθοράς και της διαπλοκής και όσοι τυχόν αντιστέκονται στους φορείς τους, δυστυχώς, είτε δεν τυγχάνουν της αναγκαίας στήριξης, είτε γίνονται οι ίδιοι στόχοι επιθέσεων, είτε και τα δύο μαζί».

Ανέφερε συγκεκριμένα: «Πέραν από κάποιες θετικής φύσεως σποραδικές αναφορές από κάποιους δημοσιογράφους που δεν ανήκουν σε κυκλώματα, και πέραν από κάποια υποστηρικτικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καμμιά ουσιαστική, δυναμική στήριξη δεν τους παρέχεται. Βρίσκονται δε τελικά έκθετοι και αντιμέτωποι με μια οργανωμένη και ενορχηστρωμένη προσπάθεια υπόσκαψης του έργου και αποδόμησης της προσωπικότητας τους, από όλους εκείνους των οποίων τα συμφέροντα επηρεάζονται δυσμενώς από τις ενέργειες τους».

Φρόντισε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και, κυρίως, να υποδείξει στην κοινωνία των πολιτών ότι χωρίς μαζική αφύπνιση και έμπρακτη αντίδραση, δεν μπορεί να καταπολεμηθεί η διαφθορά: «Δεν μπορεί να κοπτώμεθα όλοι εναντίον της διαφθοράς, να συμμετέχουμε στις δημοσκοπήσεις, να βλέπουμε και να διαπιστώνουμε τί γίνεται γύρω μας, πού εκδηλώνεται και από ποιους και να σφυρίζουμε αδιάφορα, ή έστω απλά να σχολιάζουμε και να εγκωμιάζουμε τους πολέμιους της.

Δεν μπορεί να αναμένουμε τα πάντα να τα αναλαμβάνουν άλλοι, μήπως και έχουμε εμείς κάποιο κόστος. Δεν μπορεί να πιστεύουμε ότι εμείς δεν έχουμε τη δύναμη και ότι τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε. Είναι βέβαια γεγονός ότι κάποιοι άλλοι έχουν τις εξουσίες και τη δυνατότητα να λαμβάνουν μέτρα. Χωρίς όμως την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη των πολιτών, χωρίς την έντονη δράση και κυρίως την αντίδραση τους, τίποτε το σημαντικό δεν μπορεί να επιτευχθεί. Την πραγματική δύναμη την έχει ο κόσμος. Θα πρέπει κάποτε να ορθώσει ανάστημα και να αξιοποιήσει αυτή του τη δύναμη».

Αυτή η τελευταία νουθεσία του Κώστα Κληρίδη είναι και το μέγα ζητούμενο στην Κύπρο. Έφθασε άραγε η στιγμή που οι πολίτες θα ορθώσουν ανάστημα ή θα παραμείνουν σε στάση ανοχής και απάθειας; Έφθασε άραγε η στιγμή, που οι πολίτες -οι έντιμοι και οι υγιώς σκεπτόμενοι- θα τολμήσουν να αξιοποιήσουν τη δύναμή τους ή θα παραμείνουν απαθείς θεατές του τέρατος να κατατρώει τα σωθικά της μικρής μας πατρίδας;

ΥΓ: ΤΟ ΘΕΑΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ. Σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία είναι ακόμη νωπό το έγκλημα της καρατόμησης (από δικαστές και εισαγγελείς) ενός ανθρώπου που καταπολέμησε με νύχια και με δόντια τη διαφθορά, αξίζει να διαβάσουμε όλοι την αναφορά του κ. Κληρίδη (που υπήρξε και δικαστής και εισαγγελέας) για τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη: «Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι εκδηλώθηκαν και διαφωνίες ως προς τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του, τα αποτελέσματα του θεαματικού περάσματος του από την Ελεγκτική Υπηρεσία είναι απτά, εντυπωσιακά και αδιαμφισβήτητα. Ο δε ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος αγώνας τον οποίο διεξήγαγε κατά της διαφθοράς είναι χωρίς προηγούμενο. Οποιαδήποτε έκπτωση ή υπαναχώρηση από τις αρχές τις οποίες προώθησε με τόση προσήλωση ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, θα αποτελέσει ένα σοβαρό πισωγύρισμα στον αγώνα κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής».