Να ακυρωθεί η συνεδρία να περισώσουν μερική αξιοπρέπεια, αν απέμεινε ακόμη στο Σώμα. Να δοθεί παράταση καμιά ώρα μπας και πέσουν με το αλεξίπτωτο άλλοι βουλευτές και φτάσουν στο μαγικό αριθμό 38 (κάτι σαν τον τζόκερ φάνταζε). Να δοθεί παράταση μέχρι την επόμενη μέρα διότι με το αλεξίπτωτο δεν θα πέσει κανείς. Να αποσυρθεί η πρόταση να γλυτώσουν από την κατάντια. Να ψηφίσουν, να εγκριθεί η πρόταση και αφού δεν θα έχουν τον μαγικό αριθμό 38, να την ξαναπάρουν σε άλλη συνεδρία που θα έχει περισσότερους βουλευτές. Αυτά και άλλα πολλά λέχθηκαν στη συνεδρία μπάχαλο της Βουλής, η οποία τελικά, πέτυχε ακόμη ένα διασυρμό!
Στη μια ώρα κατά την οποία η Βουλή μετατράπηκε σχεδόν σε παιδική χαρά, διαψεύδοντας εκείνους που στο παρελθόν την είχαν χαρακτηρίσει «γουμά» και άλλους, που την έβλεπαν σαν αρένα, η Πρόεδρος του σώματος έδιδε τη δική της παράσταση. Για όποιον παρακολούθησε τη συζήτηση (προσωπικά την είδα την επόμενη μέρα για να διαπιστώσω αν όσα είχαν δει το φως της δημοσιότητας ήσαν υπερβολικά ή όχι) και διαθέτει στοιχειώδη αντιληπτικότητα, ήταν εξόφθαλμο ότι η διαχείριση της κατάστασης ήταν το ολιγότερον, παρεΐστικη.
Είναι ειλικρινά, με θλίψη, που για μια ακόμη φορά, η στήλη αναγκάζεται να εμφανιστεί αυστηρή και να ασκήσει κριτική. Ιδίως όσον αφορά την Αννίτα Δημητρίου. Δυστυχώς, όμως, με την πολιτική να έχει πλέον πιάσει πάτο, ουδείς από όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για να αλλάξουν δυο πράγματα σε αυτό τον τόπο, μπορεί να προσπερνά τέτοια φαινόμενα.
Δεν ήταν μόνο το μπάχαλο της προχθεσινής συνεδρίας. Δεν ήταν μόνο το ότι κατέληξαν σε μια διαδικασία για αλλαγή του Συντάγματος παραβιάζοντας το Σύνταγμα. Δεν ήταν μόνο το ότι κατέληξαν σε μια απόφαση, η οποία εκθέτει ανεπανόρθωτα τη Βουλή για πολλοστή φορά.
Πριν και πάνω απ’ όλα, είναι η συμπεριφορά της ίδιας της Προέδρου της Βουλής. Που λυπάμαι να παρατηρήσω, ότι απέδειξε πως δεν γεμίζει την καρέκλα της Προέδρου του νομοθετικού σώματος. Λες και ήταν μια σύναξη γειτονιάς. Με αποκορύφωμα το ότι απέρριψε όλες τις εισηγήσεις που τέθηκαν ενώπιον της από τα διάφορα κόμματα. Για να καταλήξει στην πλέον καταστροφική επιλογή.
Μπορεί χθες, να βγήκε μπροστά και να ανέλαβε την ευθύνη για τη γελοιοποίηση της Βουλής, όμως, το θέμα, δυστυχώς, δεν διαγράφεται τόσο εύκολα με μια μονοκονδυλιά. Για έναν απλό λόγο. Απέδειξε με την επιπόλαιη διαχείριση που έκανε, πως δεν διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα (τουλάχιστον, επί του παρόντος, ίσως μετά από χρόνια όταν αποκτήσει επαρκή εμπειρία να είναι διαφορετικά) για να διαχειριστεί προβλήματα. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ένα μικρό πρόβλημα, πόσο μάλλον μια ενδεχόμενη κρίση.
Ακόμη και αν κάποιος προσπεράσει την γενικότερη συμπεριφορά, η οποία θύμιζε παρέα φίλων σε μια γειτονιά. Ακόμη και αν κάποιος, μαζέψει όλη του τη δύναμη για να ξεχάσει τη… δραματική έκρηξή της στο τέλος. Ακόμη και αν προτάξει τη χθεσινή ανάληψη της ευθύνης μπροστά από το τεράστιο λάθος, η ουσία βρίσκεται αλλού.
Στην επιμονή της Αννίτας ότι επειδή έτυχε και στο παρελθόν η Ολομέλεια της Βουλής να περάσει αποφάσεις και τροποποίηση του Συντάγματος με 37 ψήφους αντί για 38, που είναι το μίνιμουμ που απαιτείται για να γίνει τροποποίηση του Συντάγματος, έπρεπε να περάσουν και την προχθεσινή τροποποίηση.
Ακόμη και ένας πρωτοετής μαθητής Νομικής δύναται να αντιληφθεί πως επειδή στο παρελθόν συνέβη μια παρατυπία, ένα λάθος, μια παρανομία, μια παραβίαση του Συντάγματος, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως δεδομένο ή ως καλώς γενόμενο, ώστε να αποτελεί κανόνα τον οποίο θα χρησιμοποιούν στο μέλλον σε κάθε ανάλογη περίπτωση!
«Τώρα μπαίνουμε σε αυτές τις διαδικασίες, να ξεκινήσουμε τώρα ιστορίες αν είναι 37 ή 38, άσχετα αν στις προηγούμενες Ολομέλειες εξαναπέρασαν με 37, για να δείχνουμε το νου μας, να κάνουμε τους πάνσοφους, με αυτό τον τρόπο να διαλύεται το ελάχιστο κύρος που εναπομένει σε αυτή τη Βουλή… Αυτή είναι η κατάντια αυτού του Σώματος» φώναζε η Αννίτα.
Πλην, όμως, Αννίτα μου, η κατάντια είναι και αλλού. Να μην μπορεί κάποιος να διαγνώσει, ότι ένα ολέθριο σφάλμα δεν μπορεί να μετατραπεί σε κανόνα προς επανάληψη στο μέλλον. Ιδίως, αν αυτός ο κάποιος είναι η Πρόεδρος της Βουλής.
Ως εκ τούτου, καλώς ανέλαβες την ευθύνη. Ωστόσο, όπως θα έλεγε και εκείνος που ευθύνεται (δεν ανέλαβες ποτέ την ευθύνη Αβέρωφ μου) για την εκτόξευσή σου στην Προεδρία της Βουλής, η τάτσα έμεινε!
