Η διαφορά όταν μπορεί ν’ ολοκληρώνεται ένα έργο και μάλιστα συγκριτικά υπεπολλαπλάσιου μεγέθους, σε σχέση με μια ατέρμονη ταλαιπωρία και την αναγκαστική διακοπή του, με όλα τα παρεμφερή, είναι πελώριου φάσματος. Κατά δαιμονική μάλιστα σύμπτωση, αυτό το έργο να παραδίδεται από τον ίδιο Όμιλο, με τον οποίο στη δική μας περίπτωση, του περιβόητου δρόμου Πάφου – Πόλης, έγιναν οι γνωστές μαντάρες…και με τη γνωστή πονεμένη κατάληξη.
Και εκεί το έργο μπορεί να πέρασε από μύρια κύματα. Λόγω κι άλλων παραμέτρων που είχαν να κάνουν κυρίως με το ευαίσθητο κομμάτι της ανάδειξης των τεράστιων αρχαιοτήτων στο σταθμό Βενιζέλου και όχι μόνο. Μπορεί ακόμα και στην πορεία ν’ απετέλεσε μέχρι και ανέκδοτο… Όμως, ναι, ήταν ιστορική η μέρα για την Θεσσαλονίκη, που αποτυπώθηκε με τη λειτουργία στην πόλη ενός υπερσύγχρονου μετρό. Οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού και τα επιφωνήματα θαυμασμού, από τις εκατοντάδες χιλιάδες που συνέρρεαν στα βαγόνια για ν’ απολαύσουν ένα ξεχωριστό ταξίδι, ήταν ενδεικτικές του βιώματος μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας και ενός θεάματος απείρου κάλλους που πρόσφεραν οι στιγμές. Οι 18 υπερσύγχρονοι συρμοί του μετρό κατακλύσθηκαν από κόσμο, ο οποίος ανεβοκατέβαινε τις κυλιόμενες σκάλες για ν’ απολαύσει το 17λεπτο υπόγειο, αλλά τόσο μαγευτικό, ταξίδι, από τη μια άκρη της πόλης έως την άλλη. Αποτύπωμα όντως ιστορικών στιγμών, όσο κι αν το «επιτέλους», εκφράζει μια κατάσταση τόσο μακράς αναμονής, που ήθελε κι εκεί το πράγμα πολλή, μα πολλή, υπομονή…
Εκεί, στους συρμούς…των εγκαινίων και των τελετών, βρέθηκε και ο δικός μας ο Αλέξης Βαφεάδης. Πολλά θα περνούσαν από τη σκέψη και το μυαλό του ανθρώπου εκείνες τις στιγμές… Από το τι σημαίνει να ολοκληρώνεται και να παραδίδεται ένα τόσο τεράστιο έργο, χωρίς την ανάγκη του σπασίματος και διακοπής συμβολαίων, μέχρι την συγκοινωνιακή υποδομή σε πόλεις και χωριά, την οποία προς το παρόν, όσα βήματα κι αν έχουν γίνει, όση διάθεση κι αν υπάρχει, εξακολουθούμε να τη βλέπουμε με κιάλια… Και πολλά άλλα μπορεί ν’ αναλογισθεί κάποιος… Όπως και το άλλο τι θέλω και άλλο τι μπορώ…
Το ότι σ’ αυτό τον τόπο χάνονται τόσα εκατομμύρια χρημάτων σε «μαύρες τρύπες», χωρίς να παραδίδονται έργα – και με τις τραυματικές εμπειρίες (τόσο εμπλουτισμένες στο πρόσφατο παρελθόν) της ανάγκης για διακοπή συμβολαίων – εγείρει και ένα άλλο τεράστιο ζήτημα, εκείνο της περιβόητης ανάληψης ευθυνών. Εκείνο, δηλαδή, που όσο κι αν το ψάχνουμε σε λεξικά, ως προς το τι σημαίνει πραγματικά, τόσο ορφανό… παραμένει.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ακόμα και οι συγκρίσεις κάπου παραμένουν τόσο ασύγκριτες…
