Είναι κι αυτό ένας από τους μύθους που πλάθουμε μόνοι μας και παγιδευόμαστε. Στις αυταπάτες μας. Μόνοι μας. Διότι, αντί να παράγουμε πολιτικές, παράγουμε μυθοπλασίες.
Τον πιο μεγάλο μύθο, λοιπόν, των τελευταίων χρόνων τον επανέλαβε προχτές ο Στέφανος Στεφάνου σε ένα συνέδριο όπου κομματικοί αρχηγοί ανέλυσαν τις προοπτικές των διαπραγματεύσεων και της λύσης. Ανέλυσαν, τρόπος του λέγειν. Διότι, δεν αναλύουν ποτέ. Πετούν ατάκες μόνο.
«Μετά το Κραν Μοντάνα, η τουρκοκυπριακή ηγεσία έχει μετακινηθεί από τη συμφωνημένη βάση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, προωθώντας πλέον τη λύση δύο κρατών».
Αυτή είναι η ανάλυση. Και δεν είναι φυσικά του κ. Στεφάνου αποκλειστικά. Σχεδόν όλοι το ίδιο… αναλύουν. Ότι είναι μετά το Κραν Μοντάνα, που μετακινήθηκε η τ/κ ηγεσία. Και η Τουρκία, φυσικά. Κι αυτό για να καταλήγει πάντα κατά λογική συνέπεια στο ότι ευθύνεται η πλευρά μας (ο Αναστασιάδης, βασικά), που δεν άρπαξε τη λύση στο Κραν Μοντάνα και ιδού το αποτέλεσμα, μετακινήθηκαν οι Τούρκοι και δεν θέλουν ΔΔΟ.
Αν το λέει αυτό οποιοσδήποτε στενοκέφαλος μακριά από την ηγεσία, λες εντάξει, τόσα ξέρει τόσα λέει. Αλλά να το λένε πολιτικοί, που έζησαν από πρώτο χέρι και διαπραγματεύσεις και στενές επαφές με Τουρκοκύπριους πολιτικούς ή και με Τούρκους, δεν είναι υγιές. Και πάντως είναι μεγάλη κοροϊδία. Δεν μας αφορά αν θέλουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, αλλά τους πολίτες δεν δικαιούνται να τους κοροϊδεύουν.
Η τουρκοκυπριακή ηγεσία μετακινήθηκε στα δύο κράτη, στη διχοτόμηση, από την ίδια ώρα που έβαλε την υπογραφή της στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Αλλά, ας δεχτούμε ότι μετά την εισβολή και αφού εδραίωσε τον εδαφικό διαχωρισμό, ήθελε να συζητήσει αυτό που η ίδια πρότεινε, δια του Ντενκτάς: Τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Αλήθεια, σε ποια στιγμή της ιστορίας διαπραγματεύσεων δεν έθετε όρους που διασφάλιζαν τον διαχωρισμό και την «κυριαρχική ισότητα» στην πράξη, χωρίς να την ονομάζουν έτσι; Ουδέποτε.
Τη διαπραγμάτευση για τη ΔΔΟ την αξιοποιούσαν για να νομιμοποιήσουν τον διαχωρισμό και την κυριαρχία τους στην κατεχόμενη Κύπρο. Μιλούσαν για ομοσπονδία και εννοούσαν τη συνομοσπονδία μεταξύ δύο κρατών. Όχι μόνο ο Έρογλου ή ο Τατάρ, αλλά και όσοι Τ/κ πολιτικοί θεωρούνται οπαδοί της ΔΔΟ. Όταν, για παράδειγμα, η πολιτική μας ηγεσία έστηνε τον ανδριάντα του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, και ανέπτυσσαν μυθοπλασίες περί κοινού οράματος, ο ίδιος ήταν πιο ειλικρινής. Για όσους ήθελαν να ξέρουν την αλήθεια. Ένα χρόνο μετά τη συμφωνία του με τον Χριστόφια (της 23ης Μαϊου 2008), έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Καθημερινή» κι εξηγούσε ότι «με τον κ. Χριστόφια δεν αποφασίσαμε για ομόσπονδο κράτος με δυο επαρχίες, αποφασίσαμε για δυο συνιστώντα κράτη».
Εξηγούσε, επίσης, γιατί μιλούν κι αυτοί για ομοσπονδία. Σε εισαγωγικά τα λόγια του: «Από τη στιγμή που η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν δέχεται να δημιουργήσουμε μια συνομοσπονδία, για να διατηρήσουμε την εποικοδομητική ασάφεια, χρησιμοποιούμε τον όρο διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, με μια διεθνή προσωπικότητα καθώς και ένα τ/κ συνιστών κράτος και ένα ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος, ίσου καθεστώτος».
Καθαρές κουβέντες. Τόσο όσο οι Ελληνοκύπριοι ταγοί δεν λένε ποτέ. Αυτή είναι η ουσία, όμως. Δεν μετακινήθηκε μετά το Κραν Μοντάνα η τ/κ ηγεσία από την ομοσπονδία στα δύο κράτη, πάντα αυτό υποστήριζαν και τους ευνοούσε να το προωθούν μέσω διαπραγματεύσεων (δικοινοτικών!!!), που βάθαιναν όλο και περισσότερο τα τετελεσμένα των «δύο κρατών».
Αυτό που έγινε μετά το Κραν Μοντάνα είναι η αποκάλυψη των πραγματικών τους επιδιώξεων. Αποκάλυψη για όσους είχαν μέχρι τότε αμφιβολίες. Αφού όλα τα άλλα ήταν σε ακτίνα συμφωνίας, ήρθε μοιραία μπροστά τους η ώρα των συζητήσεων για την αποχώρηση του κατοχικού στρατού ώστε να κλείσει κι αυτό και να φανεί στην πράξη αν πραγματικά θα προχωρούσαμε σε ομοσπονδιακή διευθέτηση. Και φάνηκε. Αλλά και πάλι κάνουν πως δεν το κατανοούν.
Γιατί απλούστατα, τόσα χρόνια συζητούν και συμφωνούν στοιχεία, που δεν έχουν σχέση με ομοσπονδιακό πολίτευμα. Όπως είναι το ότι υπάρχει συμφωνία μόνο για «μία διεθνή προσωπικότητα» και όχι για μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια. Αυτό δεν διασφαλίζει την ενότητα του κράτους (δύο χωριστά κράτη μπορούν να συμφωνήσουν τη «μία διεθνή προσωπικότητα», δηλαδή την κοινή αντιπροσώπευση τους στον ΟΗΕ ή στην ΕΕ, όπως επιθυμούν οι Τ/κ για να αναγνωριστεί το χωριστό κράτος τους), αλλά αυτό από μόνο του είναι βασικό στοιχείο συνομοσπονδίας και όχι ομοσπονδίας.
Το συμφώνησαν, όμως, χωρίς να το λένε. Όπως το είπε ο Ταλάτ. Για να διατηρήσουμε την εποικοδομητική ασάφεια. Και επαναλαμβάνουν, ακόμα και τώρα, μετά από τόσες διαψεύσεις, τους μύθους μέσα στους οποίους είναι παγιδευμένοι, γιατί δεν έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν με άλλο τρόπο τη μαύρη μοίρα μας. Πού θα καταλήξουμε έτσι, είναι φανερό, δεν χρειάζονται περιγραφές.
