Την ακούσατε τη νέα μας Εθνική Στρατηγική που ανάγγειλε ο Πρόεδρος μας με τηλεοπτικό μήνυμα; Είναι για την Πρόληψη και Διαχείριση της Βίας στα Σχολεία.
«Να διασφαλίσουμε ότι κάθε παιδί στη χώρα μας μεγαλώνει, μαθαίνει και αναπτύσσεται σε ένα σχολείο που είναι ασφαλές, που είναι συμπεριληπτικό, που είναι γεμάτο ευκαιρίες για τα παιδιά μας». Έτσι το είπε ο Πρόεδρος. Εντυπωσιακά. Φιγουρατζίδικα. Με φόντο τους πράσινους κήπους του Προεδρικού.
Φίλες και φίλοι, που λέει κι ο Πρόεδρος στα τηλεοπτικά του μηνύματα. Είναι πολύ ελπιδοφόρο να έχουμε εθνικές στρατηγικές για τα διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν. Αλλά άμα παρελαύνουν κάθε μέρα προβλήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με απλές αποφάσεις και δεν αντιμετωπίζονται, τι να τις κάνουμε τις εθνικές στρατηγικές;
Μπορεί, μήπως, μια εθνική στρατηγική να μάθει, πρώτα στους γονείς και μετά στα παιδιά, να σέβονται τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς; Θα σταματήσει η εθνική στρατηγική τα μικρά παιδιά του δημοτικού που πάνε στα σχολεία και απειλούν τις δασκάλες και τους δασκάλους ότι θα καλέσουν τον πατέρα τους αν τους ξανακάνουν παρατήρηση;
Διότι αυτό συμβαίνει στα σχολεία μας. Πάνε οι γονείς και τσακώνονται με τους εκπαιδευτικούς γιατί δεν συμπεριφέρθηκαν όπως εκείνοι νομίζουν σωστό. Και τα παιδιά τους αποθρασύνονται. Κι όταν φτάνουν στο γυμνάσιο κάνουν άλλα. Κάνουν, ας πούμε, φωτομοντάζ γυμνών φωτογραφιών συμμαθητών και τις μοιράζουν στο διαδίκτυο. Πάνε τα βράδια στο σχολείο και του βάζουν φωτιά. Καταστρέφουν τα λεωφορεία που τους μεταφέρουν στα σπίτια και στα σχολεία τους.
Ρωτήστε και τις δασκάλες. Που λένε σε ένα παιδάκι δημοτικού, που αναστατώνει την τάξη, «κάτσε στη θέση σου» και απαντά αυτό: «δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάμω, άτε να μεν φέρω τον παπά μου να σε κανονίσει». Το πιο απλό είναι αυτό. Υπάρχουν πολύ χειρότερα. Και τα ξέρουν και στο υπουργείο και στις εκπαιδευτικές οργανώσεις. Αλλά, δεν ασχολούνται. Το ένα οδηγεί στο άλλο, όμως. Και η «Πρόληψη και Διαχείριση της Βίας» είναι πλέον λόγια του αέρα. Τι άλλο είναι, δηλαδή, αυτό:
«Η στρατηγική μας υποστηρίζεται από ένα ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης που διασφαλίζει ότι κάθε παρέμβαση θα έχει σαφείς στόχους, αποτελέσματα και χρονοδιαγράμματα». Το είπε ο Πρόεδρος χτες. Εντυπωσιακό, δεν λέω. Αλλά, μόνο για εντυπωσιασμό. Όταν ακούς μεγάλα λόγια κράτα μικρό καλάθι, λένε. Κι αυτά είναι πολύ μεγάλα λόγια. Ίσως να είναι και ευγενείς προσδοκίες. Αλλά, δεν μπορούν να στηριχθούν πουθενά και σε κανέναν. Η εμπειρία αυτό δείχνει.
Η σαπίλα μας έχει περικυκλώσει. Και θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν η κυβέρνηση ξεκινούσε να λύνει πρώτα απλά ζητήματα, που δεν χρειάζονται εθνικές στρατηγικές. Για να στείλει το μήνυμα του νοιαξίματος. Χωρίς αυτό καμιά εθνική στρατηγική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά. Αυτό είναι που απουσιάζει. Το νοιάξιμο. Για το κοινό καλό. Για τους ανθρώπους που αδικούνται. Για όσους είναι θύματα της κρατικής κραιπάλης, της γραφειοκρατίας, της εγκατάλειψης. Για να ξεκινήσει μια διαδικασία κοινωνικής κάθαρσης. Από τα πάνω πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα. Αν το κράτος δεν νοιάζεται για προβλήματα πολιτών, τα οποία μπορούν να λυθούν στο άψε σβήσε, διότι τα αφήνει στην κρατική κρεατομηχανή που τα αλέθει, το μήνυμα πάει παντού στην κοινωνία. Κι έρχεται η αποσάθρωση, η αποσύνθεση. Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε. Της αποσύνθεσης. Και δεν αντιμετωπίζεται με παχιά λόγια.
Αυτή η κυβέρνηση, που δηλώνει με κάθε ευκαιρία κοινωνικές ευαισθησίες, θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να υπάρχει άνθρωπος με καταγωγή από τον Λίβανο ο οποίος ζει στην Κύπρο 40 χρόνια, ήρθε μόλις γεννήθηκε, δεν γνωρίζει άλλη πατρίδα από την Κύπρο, αλλά δεν έχει κυπριακή υπηκοότητα και αντιμετωπίζεται σαν όλους τους παράτυπους μετανάστες. Γράφαμε χτες τις διαδικαστικές λεπτομέρειες, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν. Ούτε την κυβέρνηση θα έπρεπε να ενδιαφέρουν. Ένας άνθρωπος που δεν γνώρισε άλλη πατρίδα από την Κύπρο, είναι δυνατό να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα; Και να μην υπάρχει ούτε ένας να νοιαστεί και να τα λύσει στο άψε σβήσε; Να περιμένει κι αυτός μια εθνική στρατηγική;
