Επί Σημίτη στην πρωθυπουργία, και Γιάννο Κρανιδιώτη στο Υπουργείο Εξωτερικών, υπήρχε μία απαράβατη οδηγία προς κάθε στέλεχος της κυβέρνησης, υψηλόβαθμο ή όχι, όποτε επισκέπτεται την Κύπρο, ιδιωτικά ή υπηρεσιακά, να λέει μόνο συγκεκριμένα πράγματα για την εξωτερική πολιτική, ιδίως το Κυπριακό, τα οποία τα είχαν και γραμμένα.
Με απλά λόγια: Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Όταν όμως έχει έναν θεσμικό ρόλο, πρέπει να «συμβουλεύεται», ή και να «αποστηθίζει» τις «εθνικές θέσεις», και να σκέφτεται πολύ, προτού ανοίξει το στόμα του. Ιδίως σε εκδηλώσεις κοινωνικής χροιάς!
Μιας και πάντα ο Αντώνης Σαμαράς θέλει, δημόσια, να εμφανίζεται σχεδόν ως ο μόνος και αποκλειστικός, εξ Ελλάδος πολιτικός που νοιάζεται για την Κύπρο, να και μια άποψη από Κύπρο, από την εκπαιδευτικό, και με καθαρή πολιτική σκέψη και δράση Ρένα Χόπλαρου, στον τοίχο της στο facebook:
«Το γνωρίζουμε παλαιόθεν: «ήθος ανθρώπω δαίμων» (Ηράκλειτος) – «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του». Από αυτό πάσχει ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν μπορεί με τίποτα να βρίσκεται στη σκιά, να είναι δεύτερος.
Μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι που του δίδαξαν πως είναι ο καλύτερος όλων, και μόνο αυτός πρέπει να είναι πάντα ο πρώτος. Υπενθυμίζω πως αρνήθηκε να παραστεί στο Μέγαρο Μαξίμου όπως συνηθίζεται, για να παραδώσει την εξουσία ο ίδιος στον νεοεκλεγέντα το 2015, Αλέξη Τσίπρα και προτίμησε να αφήσει τους υπαλλήλους του να το πράξουν.
Σπίλωσε την τελετή παράδοσης – παραλαβής, μία κορυφαία στιγμή αποτύπωσης του πολιτικού πολιτισμού.
Δεν συζητώ για το πώς χειρίζεται τα εθνικά θέματα όταν παίζει κατ’ επανάληψη το χαρτί, καθαρά για προσωπικό όφελος: “όλοι είναι μειοδότες, πλην εμένα.”
Αυτός, πριν τον Τσίπρα έκανε πρώτος αντιμνημονιακό αγώνα με τα Ζάππεια για να ρίξει την κυβέρνηση κι ύστερα όταν πήρε την εξουσία μια χαρά έκανε κωλοτούμπα κατηγορώντας τον Τσίπρα ως αντιμνημονιακό λαϊκιστή, ενώ έκανε κι αυτός τα ίδια. Πατρίδα του, ένα τεράστιο “εγώ” και η δίψα για την εξουσία με κάθε κόστος. Κρίμα γιατί έχει ικανότητες αλλά επιστρέφουμε στο αρχικό ρητό character is a destiny.»
Υστερόγραφο: Ο Σαμαράς έλεγε σε στενό του κύκλο τότε ότι δεν πήγε να υποδεχτεί στο Μέγαρο Μαξίμου τον Τσίπρα, διότι ένα στέλεχος τότε του ΣΥΡΙΖΑ (δημοσιογράφος, που έγινε και Ευρωβουλευτής), αποκάλεσε «μαλάκα» τον τότε Πρωθυπουργό, χωρίς ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να επιπλήξει τον υβριστή και να ζητήσει «συγγνώμη» για λογαριασμό του. Είχε δίκιο ο Σαμαράς να είναι θυμωμένος. Αλλά πάλι, σαν πρωθυπουργός, έπρεπε να σταθεί στο ύψος του, να υποδεχτεί θεσμικά όπως πρέπει τον Τσίπρα, και να μην πέσει στο επίπεδο του υβριστή του.
Όπως λέει και μια φίλη μου, που βλέπει πάντα την πολιτική και τους φορείς της, και με μια πιο … ενδοσκοπική ματιά, «ο Σαμαράς ταυτίζεται με μια προβληματική καταθλιπτικότητα που ήταν πάντα ένα από τα μεγάλα εθνικά μας προβλήματα».
Βίβιαν Ευθυμιοπούλου. Σύμβουλος Επικοινωνίας και Στρατηγικής, με ειδίκευση στην πολιτική επικοινωνία και τον σχεδιασμό ταυτότητας (branding). Εκδότρια, Δημιουργός και Επιμελήτρια του #FACT, που είναι ένα δελτίο ειδήσεων διαδικτυακό. Έγραψε αυτό στο X-Twitter: «Όταν κάποιος στα 73 του κάνει αυτά που έκανε και στα 42 του δεν μπορείς να τον πάρεις σοβαρά. Πολύ ασχοληθήκαμε.»
Μάνος Βουλαρίνος. Ο πάντα καυστικός και ατρόμητος ραδιοφωνικός παραγωγός (στο Σκάϊ), επισημαίνει και αυτό στο X-Twitter, μια ακόμη ενδιαφέρουσα άποψη-προοπτική για τον Σαμαρά: «Άνθρωπο που προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας των Καραμανλή, δεν τον διαγράφεις. Τον κανείς κειμενογράφο σε επιθεώρηση».
(*) … και ο ολίγος Κωστάκης Καραμανλής
