Πριν αλέκτωρ φωνήσαι… Η περιβόητη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αποδεικνύεται τώρα και στην πράξη μπούμερανγκ, που επιβεβαιώνει τους φόβους όλων όσοι τολμούσαν να προειδοποιήσουν για επισώρευση ακόμα μεγαλύτερων στρεβλώσεων, οι οποίες κάθε άλλο πρόδιδαν εκσυγχρονισμό και πρόοδο, όπως επαγγέλλονταν εκείνοι που έσπευδαν ταχέως.
Όλα βοούσαν, και με αριθμούς αλλά και με γεγονότα, ότι σχεδόν τα πάντα κόβονταν και ράβονταν περισσότερο προς το βολικό… παρά προς το εκσυγχρονιστικό. Πιο χτυπητή περίπτωση, εκείνη του αριθμού των αντιδημάρχων, που παραπέμπει σε κονδύλια μαμούθ, φοβερά αβάστακτα για τον φορολογούμενο πολίτη.
Ποιος μπορεί, έστω και τώρα, να δώσει κάποιες πειστικές εξηγήσεις; Και πέραν αυτού. Το νέο σύστημα που προκύπτει, όχι μόνο δεν φαίνεται ικανό να ξεπερνά και να παρακάμπτει όλα εκείνα τα αναχρονιστικά της ταλαιπωρίας και της ομηρίας σε δαιδαλώδεις συρφετούς, αλλά μάλλον παραπέμπει σ’ ένα άλλο αφήγημα και μάλιστα με τις γνωστές όψεις.
Και όμως, οι φωνές που προειδοποιούσαν και μάλιστα από την αρχή, ήταν τόσο εκκωφαντικές. Σε ώτα, όμως, μη ακουόντων…
Δυσπροσδιόριστο χάρισμα και προσόν σ’ αυτό τον τόπο και σ’ αυτό το πολύ απλό: την ικανότητα ν’ αφουγκράζεσαι και ν’ ακούεις… Όμως, αυτό που έπρεπε οπωσδήποτε να επιβιώσει και να παραμείνει ανίκητο είναι το μαγαζί της εξουσίας και τα μικρομάγαζα, που πιο πολύ γνωρίζουν πώς ν’ απομυζούν… παρά πώς να μετασχηματίζουν πεδία πολιτικής.
Κρίμα, γιατί αυτός ο τόπος μπορούσε και άξιζε καλύτερης τύχης… Αυτό, όμως, συμβαίνει όταν και οι ίδιοι οι πολίτες περιορίζονται να παρακολουθούν τόσο παθητικά τα όσα κόβονται και ράβονται για τους ίδιους. Και στην περίπτωση ήταν τόσο εξόφθαλμα τα πράγματα για όσους διέθεταν στοιχειώδη όραση για να βλέπουν…
Συμβαίνουν και αυτά. Βγαίνουν με δόσεις… τα αποκαλυπτικά και απόρρητα έγγραφα που αγγίζουν την καρδιά της τραγωδίας της Κύπρου το 1974. Πενήντα χρόνια μετά και έπεται συνέχεια.
Τι σκοπιμότητες μπορεί να εξυπηρετεί η οποιαδήποτε φοβία να ριχθεί επιτέλους άπλετο φως στην αλήθεια της Ιστορίας, αποτελεί μια άλλη ιστορία… Που και γι’ αυτήν ανοίγεται το πεδίο για τους ερευνητές.
Το σταγονόμετρο του αποχαρακτηρισμού εγγράφων 50 χρόνια μετά, όσο κι αν είναι ιστορικής σημασίας, δεν αρκεί από μόνο του.
Έμελλε να το βιώσουμε κι αυτό. Τολμήσαμε, λέει ο Πρόεδρος, να διακόπτουμε συμβόλαια μεγάλων αναπτυξιακών έργων.
Και πολύ καλά κάνει και το λέει, αν πράγματι επέστη ο χρόνος να μπορεί να νιώσει ο απλός πολίτης ότι το Κράτος είναι έτοιμο ν’ αναλαμβάνει τον πραγματικό του ρόλο για να τον προστατεύει… Όμως και εδώ υπάρχει μια ολόκληρη πονεμένη ιστορία σ’ αυτό τον τόπο.
Στην κορυφή του παγόβουνου, προβάλλει το βασανιστικό ερώτημα κατά πόσο έστω και ένα μικρό δείγμα έργων, έχουν ολοκληρωθεί εντός χρονοδιαγραμμάτων και σύμφωνα με τα προβλεπόμενα.
Σημαίνει ότι έχει και εδώ παγιωθεί μια κουλτούρα, αν όχι ένα κατεστημένο, που για να γκρεμισθεί το σάπιο του, θα πρέπει να εισχωρήσει πολύ βαθύτερα το νυστέρι…
Δηλαδή και στις ευθύνες που απορρέουν από την ανάθεση σε ποιον ενός έργου και πώς αναλαμβάνονται πραγματικά και από ποιους ευθύνες στην στραβή…
