Μόνο σήμερα να κοιτάξουμε τι γίνεται τριγύρω μας αλλά και ευρύτερα στον κόσμο, θα προσέξουμε ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση η οποία να μπορεί να καταφέρνει να έχει ένα ισοζύγιο μεταξύ των ζητημάτων που αντιμετωπίζει, μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Οι περιπτώσεις κατά τις οποία υφίσταται ισοζύγιο είναι όταν τόσο εντός όσο και εκτός τα πράγματα κινούνται αρνητικά, και όταν υπάρχει καθεστωτική κυβέρνηση όπου όλα «βάφονται ρόδινα».

Αν διατρέξουμε στην μεταπολεμική ιστορία σε Ευρώπη και αλλού θα δούμε ουκ ολίγες περιπτώσεις κυβερνήσεων να εξοστρακίζονται παρά την εικόνα που εξέπεμπαν διεθνώς. Ενώ βλέπουμε συχνά πυκνά κυβερνήσεις να επιβιώνουν μέσα από λαϊκή στήριξη παρά τα όσα μπορεί να λέγονται διεθνώς. Γιατί κατάφεραν στο εσωτερικό να πείσουν τους πολίτες.

Όμως να μείνουμε στα δικά μας και τη συζήτηση αναπτύσσεται ευρέως εδώ και μερικές εβδομάδες σε σχέση εικόνα που εκπέμπει η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Η πλειοψηφία αποφαίνεται πως έξω πάει καλά, ενώ εντός όχι. Εγείρεται το ερώτημα: γιατί να μην πηγαίνει εντός το ίδιο καλά όσο και εκτός;

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν θα μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο τον Φεβρουάριο του 2028. Εκεί θα κριθεί εάν όντως πήγαινε καλά μόνο εκτός και εντός ήταν όλα μαύρα. Ή ενδεχομένως τότε να υπάρχει διαφορετική διατύπωση δεδομένων. Σε κάθε περίπτωση, διαχρονικά από την μετα-Μακαριακή εποχή όταν διεξάγονταν κανονικά και κανονικές εκλογές ανά πενταετία, η στιγμή κατά την οποία κρίνεται μια κυβέρνηση που τα πήγαινε καλά είναι στις κάλπες.

Κάνοντας όμως μια σύντομη αναδρομή στην πολιτική ιστορία της Κύπρου από τον Σπύρο Κυπριανού και μετά, βλέπουμε πως η ετυμηγορία των πολιτών δεν είχε να κάνει μόνο με την κατάσταση της οικονομίας, αλλά ούτε μόνο και με το τι συνέβαινε στο Κυπριακό. Εάν δεχθούμε το αφήγημα του ΔΗΚΟ ότι η κυπριακή οικονομία ανοικοδομήθηκε μετά την καταστροφή του 1974, τότε μπαίνει το ερώτημα: γιατί το 1988 ο Σπύρος Κυπριανού έχασε από τον πρώτο γύρο;

Μένοντας στο ΔΗΚΟ, το ίδιο μπορεί να λεχθεί και 20 χρόνια μετά, με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, όπου στη διάρκεια της πενταετίας του η οικονομία σημείωσε ραγδαία άνοδο, επιτυγχάνοντας την ένταξη της Κύπρου στην ευρωζώνη. Όμως έμεινε εκτός δεύτερου γύρου, και παρά το γεγονός ότι θεωρείτο δημοφιλής, είχε ηγηθεί της απόρριψης του σχεδίου Ανάν.

Ο Γιώργος Βασιλείου μπορεί να πει κάποιος ότι αποτέλεσε μερικώς εξαίρεση γιατί πήγαινε καλά έξω, αλλά και εντός η συνδρομή του στην άνοδο της οικονομίας ήταν αξιοσημείωτη. Όμως δεν κέρδισε δεύτερη θητεία. Ο Δημήτρης Χριστόφιας εμφανίστηκε ως «πρόεδρος λύσης» έχοντας στήριξη από τη διεθνή κοινότητα, αλλά έμεινε μόνο για μια θητεία.

Ο Γλαύκος Κληρίδης τύγχανε σεβασμού διεθνώς, κατάφερε να οδηγήσει την Κύπρο προς την Ευρωπαϊκή Ένωσης, πολλοί είναι εκείνοι που ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι ήταν ο μόνος Πρόεδρος που μπορούσε να υπογράψει μια λύση του Κυπριακού. Όμως όταν ζήτησε ψήφο για να το πετύχει, έχασε στην κάλπη.

Ο Νίκος Αναστασιάδης εμφανίστηκε ως άνθρωπος που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αναστήλωση της οικονομίας, βρέθηκε στο στόχαστρο για σειρά ενεργειών και αποφάσεων, κατηγορήθηκε για σκάνδαλα, αλλά το εκλογικό σώμα τον στήριξε για μια δεύτερη θητεία.

Να χρησιμοποιήσω και το παράδειγμα Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος είχε εις βάρος του δεκάδες κατηγορίες, έχει δικαστεί, καταδικαστεί, και παρ’ όλα ταύτα κατάφερε να επανεκλεγεί πανηγυρικά. Το εκλογικό σώμα στην Αμερική έκρινε ότι με αυτόν μπορεί να έρθουν καλύτερες ημέρες, ενώ πριν τέσσερα χρόνια πίστευε το αντίθετο, κι ας έλεγε ότι ήταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ που δεν ξεκίνησε κανένα πόλεμο.

Ένας πρόεδρος ή ένας πρωθυπουργός τις περισσότερες φορές δυσκολεύεται στο να έχει την ίδια αποτελεσματικότητα και εικόνα εκτός και εντός. Να πετύχει το απόλυτο είναι αδύνατο. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει πολιτικές, μπορεί όμως εύκολα να αλλάξει πρόσωπα.