Οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν όλες σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Ότι η δημοτικότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη βρίσκεται στα τάρταρα. Τα αποτελέσματα αντανακλούν την απογοήτευση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Ανάμεσα στους απογοητευμένους βρίσκονται και πολλές χιλιάδες από εκείνους που τον ψήφισαν.
Εκείνο το οποίο είναι αξιοπρόσεκτο και πρέπει να αναλυθεί, είναι το γεγονός ότι η κατρακύλα της δημοτικότητας του Προέδρου καταγράφεται σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία στην εξωτερική πολιτική παρουσιάζει σημαντικές θετικές εξελίξεις.
Η εμφανής αναβάθμιση των σχέσεων της Κύπρου με τις ΗΠΑ είναι στην προμετωπίδα της εξωτερικής πολιτικής του Νίκου Χριστοδουλίδη. Ασχέτως, αν μπορεί να μην είναι σε όλους αρεστό το γεγονός ότι ουσιαστικά πρόσδεσε την μικρή Κύπρο στο τεράστιο αμερικανικό άρμα σε όλους τους τομείς, εντούτοις, για μια μικρή χώρα που ζει εσαεί υπό την απειλή μιας Τουρκίας, μόνο θετικό αντίκτυπο έχει. Ακόμη και με την γκάφα της θέσης την οποία έλαβε στη συνάντηση με τον Μπάιντεν, που τον υποχρέωσε μετά με παιδαριώδη τρόπο να προβάλλει κάποια συνάντηση με έναν δήθεν στενό συνεργάτη του Τραμπ ή μόλις προχθές, ότι βρίσκεται σε επαφή με τους ρεπουμπλικάνους.
Παράλληλα, με την περιβόητη υπόθεση της «Αμάλθεια» η οποία παρά το ότι πρακτικά δεν πρόσφερε όσα θεωρητικά αναμένονταν, κατάφερε να ενισχύσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου και την αξία της για τη Δύση. Στα θετικά αναμφίβολα και η 11η Σύνοδος Κορυφής Μεσογειακών Κρατών της ΕΕ, η οποία πραγματοποιήθηκε στο νησί μας. Γενικά, στο διεθνή και δη στον ευρωπαϊκό χώρο, ο Χριστοδουλίδης δείχνει να κυκλοφορεί με άνεση. Κυρίως, να ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Υπό την έννοια ότι έχει ξεκάθαρη πορεία. Και όταν έχεις ξεκάθαρη πορεία, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και δισταγμούς, τότε έρχονται πιο εύκολα και οι θετικές εξελίξεις.
Με αυτή τη θετική εικόνα, συν το ότι ακόμη και στις προσπάθειες να επανεκκινήσει το Κυπριακό δείχνει να κάνει καλή διαχείριση, εύλογα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πώς και η δημοφιλία του βρίσκεται στον πάτο. Η απάντηση βεβαίως, είναι πρόδηλη. Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας των πολιτών καίγεται για την καθημερινότητα. Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Για τον εκσυγχρονισμό θεσμών και διαδικασιών, που θα διευκολύνουν τη ζωή τους. Ιδιαίτερα οι ανήκοντες στη μεσαία τάξη και στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, που αποτελούν και την πλειονότητα του λαού, ευρισκόμενοι για πέραν της δεκαετίας, σε ένα διαρκή αγώνα επιβίωσης, ποσώς καίγεται για την «Αμάλθεια» ή για την ευκαιρία εκπαίδευσης Κυπρίων στρατιωτικών και αξιωματικών στις ΗΠΑ.
Αν η εξωτερική πολιτική ενισχύει το αίσθημα ασφάλειας των κατοίκων του νησιού, σαφώς και θα το επιμετρήσουν οι πολίτες. Πρωτίστως, όμως, τους καίει η οικονομική ανεπάρκειά τους. Εκείνη η οποία δεν τους επιτρέπει να πληρώνουν τα δάνειά τους και να τους απομένουν χρήματα για να ζουν οι οικογένειές τους χωρίς βραχνά. Να μπορούν να πληρώνουν τους λογαριασμούς του ηλεκτρισμού και ένα σωρό άλλους, να διαθέτουν καύσιμα και να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τις αναγκαίες ευκαιρίες μόρφωσης. Να μπορούν να διαμένουν σε ένα σπίτι με αξιοπρεπείς συνθήκες και λογικό ενοίκιο και όχι με τα ενοίκια τα οποία σήμερα στραγγαλίζουν χιλιάδες οικογένειες.
Με δυο λόγια, η εσωτερική πολιτική είναι αυτή την οποία κρίνουν καθημερινά οι πλείστοι Κύπριοι ενώ την εξωτερική πολιτική, απλώς, την παρακολουθούν. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Χριστοδουλίδης πατώνει στις δημοσκοπήσεις. Οδεύει προς συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης αλλά δεν έχει ικανοποιήσει την κοινωνία στο καίριο θέμα της ακρίβειας. Ούτε της οικονομικής προόδου της.
Παράλληλα, έχει απογοητεύσει και σε άλλους τομείς στο εσωτερικό μέτωπο. Διαλύοντας από πολύ νωρίς τις προσδοκίες μεγάλης μερίδας όσων τον ψήφισαν, προσβλέποντας σε αυτόν για εκσυγχρονισμό της πολιτικής, των θεσμών, των διαδικασιών και της νοοτροπίας. Πρωτίστως, με τους διαφόρους διορισμούς, ιδίως στο ξεκίνημα της θητείας του, και την επιλογή συγγενών, φίλων και κουμπάρων του.
Ακόμη μεγαλύτερη ήταν η απογοήτευση στον τρόπο αντιμετώπισης δύσκολων προβλημάτων και μικρών κρίσεων που προέκυψαν στη μέχρι σήμερα θητεία του (επεισόδια σε πόλεις, επεισόδια σε στάδια, ανικανότητα υπουργών και αξιωματούχων του κράτους). Επέδειξε χτυπητή ατολμία και αναποτελεσματικότητα. Ακριβώς το αντίθετο αυτού του οποίου επιζητούσαν οι πολίτες δηλαδή.
Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο πρέπει να θεωρείται δεδομένο και δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι το τέλος της θητείας του, είναι η έλλειψη ηγετικού προφίλ. Αναγκαίου προσόντος για να είναι ένας Πρόεδρος κράτους αξιόπιστος και να εμπνέει εμπιστοσύνη στον κόσμο. Παράλληλα, ο έντονος εντυπωσιοθηρισμός, που παραπέμπει σε ενδιαφέρον μόνο για το κτίσιμο μια δεύτερης πενταετίας, διακρίνει την πολιτική συμπεριφορά του Νίκου Χριστοδουλίδη σε σημείο πρόκλησης.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η καταιγίδα φρεναρίσματος πολλών μεγάλων αναπτυξιακών έργων, γεγονός το οποίο, δικαίως ή αδίκως, επιτρέπει σε κάποιους να προβάλλουν μιαν ανικανότητα, τότε εξηγείται πλήρως η μηδαμινή δημοφιλία του.
Τουτέστιν, έξω κούκλα η πολιτική Χριστοδουλιδη μέσα ομως . . . Μόνο που το μέσα είναι υπερβολικά βαρύτερο και γέρνει τη ζυγαριά στην πλευρά της απόρριψης!
