Είναι και οι δύο πρώην χρόνιοι χρήστες σκληρών ναρκωτικών, απόφοιτοι του κλειστού προγράμματος της «Αγίας Σκέπης» στο Φιλάνι, που μετά την απεξάρτησή τους, εργοδοτήθηκαν στη θεραπευτική κοινότητα και τους ανατέθηκαν καθήκοντα καθοδηγητών, για άτομα στο πρόγραμμα επανένταξης. Συναντήθηκα μαζί τους λίγες μέρες μετά την τελετή αποφοίτησης στις 6 Νοεμβρίου 2024 στο θέατρο «Παλλάς» στη Λευκωσία, με αφορμή την 25η επέτειο από την ίδρυση και λειτουργία της «Αγίας Σκέπης» το 1999 στο Φιλάνι.
Στη δυο ωρών συνομιλία μας σε μια θορυβώδη καφετέρια της πόλης, είχαν το κουράγιο να σηκώσουν μπροστά στα μάτια μου, μιαν άκρη έστω, της βαριάς κουρτίνας της φρίκης που έζησαν για χρόνια, μέσα στην αφόρητη μοναξιά και την παράνοια, την καταστροφή κάθε αυθεντικής σχέσης, φιλικής ή ερωτικής, την αλληλο-εκμετάλλευση με τα άτομα της κλίκας τους, την οξυθυμία, τα ψυχωτικά επεισόδια, τις διαταραχές ύπνου-αϋπνίες που διαρκούσαν για μερόνυχτα, από την ταυτόχρονη πολυ-χρήση ηρωίνης, κοκαϊνης, κρακ, crystal meth και άλλων παράνομων ουσιών, αλλά και της εμπορίας κάνναβης και της αναπόφευκτης δίωξης από την Αστυνομία…
Συγκρατώ μια αναφορά του 43χρονου Αντώνη, για τα Χριστούγεννα του 2014: «Καθόμουν μόνος μου, με το τραπέζι φορτωμένο με τους «φίλους» μου, δηλαδή με ηρωίνη, κοκαϊνη και χόρτο κι έπινα μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς…Δύο χρόνια μετά, έμελλε να μπώ για απεξάρτηση στην «Αγία Σκέπη»… κι εκεί γνώρισα πραγματικούς φίλους, που δεν περίμεναν και δεν ήθελαν κάτι από μένα…αγάπησα τον τόπο, αγάπησα τον εαυτό μου…». Κουβεντιάσαμε για τη γνωστή αμερικανική ταινία «Scarface», με θέμα το εμπόριο και τη χρήση ναρκωτικών. «Ναι – μου είπε ο Αντώνης – η ταινία είναι αρκετά ρεαλιστική, αλλά η πραγματικότητα, μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη… Αμέτρητες φορές, πήγαινα με το λεωφορείο φορτωμένος με χόρτο, για να περάσω από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα να το πουλήσω…και ενώ εξωτερικά φαινόμουν ήρεμος και «καλό παιδί», μέσα μου ήμουν τόσο χάλια…Περνώντας από χωριά της Βουλγαρίας, έβλεπα να περπατούν στο δρόμο ηλικιωμένα ζευγάρια που μπορεί να ήταν 95 χρόνων κι έλεγα μέσα μου, μακάρι να ήμουν εκείνος ο γέρος και να είμαι 95 χρονών και να με αγκαλιάζει έτσι η γριά μου, παρά να είμαι 25 και να κάνω τα πράγματα που κάνω. Ήθελα να είμαι στη θέση του, παρά στη δική μου…».
