Οργιάζουν οι αναλύσεις διεθνολόγων και αναλυτών, γύρω από το φαινόμενο του Τραμπισμού (Trumpism), όπως αυτό αναδύεται στην πολυσύνθετη εκδοχή του, μετά και από την πρόσφατη επικράτηση του Ντόναλντ Τράμπ, στις αμερικανικές εκλογές. Είναι σίγουρα πολλά που θα μπορούσε κάποιος ν’ αποτολμήσει ως εκτίμηση γύρω από το αποτέλεσμα, ωστόσο η όποια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση – και αυτό ίσως είναι σημαντικό στοιχείο – ενέχει τον κίνδυνο απόκλισης, μικρής ή μεγάλης, από την ίδια την πραγματικότητα. Την στιγμή μάλιστα που αυτή είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί και να προσδιοριστεί επακριβώς, εκτός των πολλών άλλων, και από την ίδια την απρόβλεπτη συμπεριφορά, αλλά  και τον χαρακτήρα και την όλη πολιτική που τελικά θα εφαρμόσει ο νέος πλανητάρχης.

Σίγουρα, σε πρώτο πλάνο ειδικά για την περίπτωσή μας, προεξάρχει η πολιτική που θα ακολουθηθεί σε σχέση με το Κυπριακό, αλλά και ευρύτερα με τα ελληνοτουρκικά. Παρόλο που παίζουν και άλλα θέματα – τα οποία ίσως δεν είναι άσχετα μεταξύ τους – που είναι τοποθετημένα στο κάδρο του διεθνούς περιβάλλοντος και ιδιαίτερα στο πεδίο των πολεμικών συγκρούσεων στα διάφορα μέρη του πλανήτη, εμείς δικαιολογημένα εστιάζουμε στα καθ’ ημάς. Άλλωστε, είναι πολλές οι προσδοκίες που εκκολάφθηκαν πρόσφατα από την σχέση μας με τον αμερικανικό παράγοντα και την προσδοκώμενη ίσως καταλυτική παρέμβασή του, σε σημεία που φαντάζουν μέχρι τώρα ως ένας άλυτος γόρδιος δεσμός.

Όλα θα δείξουν στην πράξη και με την πάροδο του χρόνου, ως προς το πώς μπορούν να εκτιμηθούν και ν’ αναλυθούν με περισσότερη σιγουριά. Το μόνο σίγουρα προβλεπόμενο προς το παρόν μάλλον είναι το απρόβλεπτο. Όπως, όμως και να έχουν τα πράγματα, ούτε πανηγυρισμοί χωρούν αλλά ούτε και μοιρολατρίες, απ’ εκείνες που δεν απουσιάζουν από το DNA μας. Μάλλον συστήνεται ψυχραιμία και πατήματα επί στέρεου εδάφους, στο βαθμό, βέβαια, που θα μπορούμε εμείς οι ίδιοι ν’ αποδείξουμε ότι διαθέτουμε και τέτοιες ικανότητες.

Υπάρχει, όμως, και η λαϊκή ρήση ότι η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Ίσως θα πρέπει να προσέξουμε πολλά πράγματα, που δεν θα πρέπει να τα αφήσουμε, σύμφωνα με την προσφιλή μας τακτική, να λειτουργήσουν σε αυτόματο πιλότο… Για παράδειγμα, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, ο Ερντογάν έσπευσε ταχέως ν’ αδράξει ευκαιρίες. Άλλωστε, μεταξύ τους, του Τούρκου Προέδρου και του Τραμπ, είχαν αναπτυχθεί αρκετά ισχυρές σχέσεις, από την πρώτη θητεία του τελευταίου. Τότε, ακόμα και όταν υπήρξε μια διαταραχή σ’ αυτές τις σχέσεις, κατάφεραν να συντηρήσουν διαύλους επικοινωνίας μέσω της «διπλωματίας των γαμπρών», όπως γεννήθηκε απ’ εκεί ο όρος. Επιχειρήσαμε κι εμείς τελευταία – και ορθώς πράξαμε – να επενδύσουμε στον παράγοντα προσωπική επαφή. Είναι ένα στοιχείο που θα προσπαθήσει τώρα να εκμεταλλευτεί και ο ίδιος ο Ερντογάν για τα συμφέροντα της Τουρκίας για ν’ ανοίξει μια νέα σελίδα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Μέσα από την πολυπλοκότητα των όποιων εξελίξεων, θα πρέπει κι εμείς να σπεύσουμε ταχέως για να είμαστε προμηθείς και όχι επιμηθείς. Και πάντα διαβασμένοι, κυρίως για τα απρόβλεπτα και ανυπολόγιστα…