Σε αυτή τη νέα δημόσια ζωή που δημιούργησαν τα κοινωνικά δίκτυα, μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει να ασχολείται κανείς με το κοινό καλό ή αν επιβάλλεται να κλειστεί ο καθένας στο καβούκι του, να βλέπει τον εαυτούλη του και να μην τον αφορά το συλλογικό.
Τον προκαλούν πολλοί συμπολίτες αυτό τον προβληματισμό. Όχι μόνο επειδή τα ξέρουν όλα και όταν απλώνουν στη δημόσια διαβούλευση τα εγκεφαλικά τους κύτταρα δείχνουν να μην σέβονται κανέναν. Μηδενίζουν, προσβάλλουν, αυθαιρετούν, διαστρεβλώνουν, βγάζουν συμπεράσματα από τη φαντασία τους. Μια εγωπάθεια απίστευτη. Αναδεικνύεται μέσα από αυτή τη δημόσια έκθεση μια σάπια βάση στην κοινωνία. Και είναι πάνω σε αυτήν που στηρίζεται τελικά το σάπιο σύστημα που διοικεί τον τόπο και το οποίο υποτίθεται ότι το πολεμούν αυτοί που το στηρίζουν με τη συμπεριφορά τους.
Οι περισσότεροι πιστεύουν πράγματι πως είναι ξερόλες, διάνοιες και όλοι οι άλλοι είναι άνοες. Άμα διαβάσεις τι γράφουν και πώς σχολιάζουν βλέπεις εύκολα πόσο στενοκέφαλοι είναι στην πραγματικότητα. Κι όμως, δεν το αντιλαμβάνονται, τα ξέρουν όλα τα σφάζουν όλα. Κι άμα κάνουν την διανοητική τους επίδειξη στον καφενέ με την παρέα τους, είναι δική τους υπόθεση, αλλά πλέον την κάνουν δημοσίως μπροστά σε κοινό εκατοντάδων ή και χιλιάδων αναγνωστών.
Προχτές, για παράδειγμα, που προσπάθησα να σχολιάσω την εκλογή του Τραμπ στην Αμερική, περίμενα ότι θα ενοχληθούν κάποιοι αναγνώστες οπαδοί του. Δεν περίμενα, όμως, ότι όταν εκλέγεται ένας Πρόεδρος στ΄ ανάθεμα (όπως το έλεγαν παλιά το ανάθεμα, με την έννοια της μεγάλης απόστασης) υπάρχουν άνθρωποι στην Κύπρο που θίγονται προσωπικά επειδή γράφεις εναντίον του. Κυπραίοι Τραμπικοί, δηλαδή. Από πού ως πού, δεν ξέρω, αλλά τόσο πολύ δεν το πίστευα και γι΄ αυτό μεταφέρω εδώ την έκπληξή μου. Φαίνεται πως για τα δικά μας κυπριακά ζητήματα έχουμε όλες τις απαντήσεις, ξέρουμε τι μας γίνεται και ήρθε η ώρα να δώσουμε απαντήσεις και για τα αμερικανικά.
Μπορεί να πιστεύουν ότι επειδή ο Τραμπ υποσχόταν στους Αμερικάνους ότι μόλις εκλεγεί θα διώξει όλους τους παράτυπους μετανάστες, θα τους διώξει πράγματι από τις ΗΠΑ, και θα τους διώξει κι από την Κύπρο. Έτσι δείχνουν τα σχόλια τους.
Αυτό, όμως, που με έκανε να γράψω αυτό το σχόλιο είναι το περιεχόμενο των αντιδράσεων αυτών των οπαδών του Τραμπισμού. «Ο Τράππης μου θα σας ξεσκίσει, μαζί με τον Ίλον Μασκ», μου έγραφε ένας στο philenews, λες και έγιναν εκλογές στην Κύπρο και έβγαλε αυτός Πρόεδρο ενώ ο “δικός μου” έχασε. «Όλοι πληρώνεστε για να κάνετε προπαγάνδα υπέρ της ΕΕ», έγραφε, και κατά τη θητεία του Τραμπ, «θα βιώσουμε τον θάνατο της αγαπημένης σου ΕΕ, και θα χάσετε όλα τα προνόμια σας εσείς οι προπαγανδιστές».
Δεν είναι απίστευτο; Ρωτώ όσους έχουν δυο δράμια νουν, όχι τους άλλους. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με κάτι που διαβάζει, αλλά έχει πλέον τη δυνατότητα να γράψει κι αυτός τη διαφωνία του, να εκφράσει ελεύθερα όποια άποψη και όποια κριτική θέλει. Κι όμως χρησιμοποιεί αυτή τη δυνατότητα για να γράφει τσιόφτες.
Είναι φυσικά γενικότερο το φαινόμενο σε αυτή τη δημόσια ζωή των κοινωνικών δικτύων. Αλλά, αποκαλύπτει την ποιότητα των ανθρώπων μας. Και είναι στενάχωρο. Είναι λυπηρό.
Όταν, ας πούμε, κάποιοι διαβάζουν όσα γράφει αυτή η στήλη πάρα πολλά χρόνια, αλλά δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς πρεσβεύει ο γράφων και ξεκινούν να του επιδαψιλεύουν χαρακτηρισμούς, βρισιές βασικά, μόλις δουν κάτι που δεν τους αρέσει, δεν είναι υγιές. Επειδή, για παράδειγμα, δεν άρεσε αυτό που έγραψα για τον Τραμπ, πετάχτηκαν στο άλλο άκρο. Ένας αναγνώστης έφτασε να μου γράψει ότι είμαι δημοσιογράφος «της woke κουλτούρας της «αριστερής δημοκρατικής» ψευτοανθρωπιστικής προσέγγισης των λαθρομεταναστών».
Της woke κουλτούρας! Αυτό μας έλειπε! Για άλλο κείμενο φυσικά θα σχολιάσουν άλλοι (ή και οι ίδιοι) ότι είμαι ακροδεξιός, εθνικιστής και τέτοια. Δεν παραπονιέμαι, τα ακούω ολόκληρες δεκαετίες αυτά, όπως και πολλοί άλλοι που δημοσιογραφούν, αλλά μου φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια μας έπνιξε μαζικά αυτή η πνευματική ανεπάρκεια και η επιθετικότητα. Και πρέπει να μας προβληματίσει. Να μην τα ρίχνουμε όλα στους πολιτικούς, στους κυβερνήτες, στους βουλευτές, στους εισαγγελείς… Ως να είναι οι πολίτες της Κύπρου άμεμπτοι, ούλλον νουν που λέμε, και στην κορυφή είναι οι σκάρτοι που έπεσαν από τον ουρανό.
- Θα πω κι άλλα αύριο αν ενδιαφέρει κανέναν.
