ΠΡΕΠΕΙ να δούμε «πως μπορούμε να αφαιρέσουμε αυτοκίνητα από τους δρόμους με το να έχουμε εναλλακτικές επιλογές, όπως την ποδηλασία και το περπάτημα», ανέφερε ο υπουργός Μεταφορών, σημειώνοντας ότι το κράτος επενδύει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να μπορέσει να διαχειριστεί αυτό το θέμα, είναι κάτι το οποίο δεν λύνεται εύκολα».
ΟΛΑ αυτά δεν λέγονται για πρώτη φορά. Λέγονται για χιλιοστή φορά και όχι μόνο από τον νυν υπουργό αλλά και από τους προκατόχους του. Αλλά αυτό που μετρά είναι τι λέγει ο εν ενεργεία υπουργός και πρωτίστως τι πράττει σε σχέση με το ζήτημα τούτο. Ποιο είναι, δηλαδή, το αποτέλεσμα των δράσεων του. Γιατί όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και αποτέλεσμα στο κυκλοφοριακό ζήτημα δεν διαπιστώνεται. Μάλλον επιδεινώνεται η κατάσταση και αυτό το βιώνουμε όλοι καθημερινά.
ΚΑΝΕΙΣ δεν υποστηρίζει ότι υπάρχει μια… μαγική συνταγή, σύμφωνα με την οποία μπορεί να βρεθεί αμέσως λύση στο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Όχι, δεν υπάρχει έτοιμη μαγική συνταγή. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι. Είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί το καθημερινό κυκλοφοριακό χάος, που δεν είναι τωρινό αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι.
Ο ΑΡΜΟΔΙΟΣ υπουργός ανέφερε ότι διπλασιάστηκε ο αριθμός των οχημάτων σημειώνοντας πως «κανένα οδικό δίκτυο δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την αύξηση των ιδιωτικών οχημάτων και όσους δρόμους και αν κάνεις δεν προλαβαίνεις αυτή την αύξηση. Συνεπώς πρέπει να δούμε και άλλα θέματα πιο σοβαρά». Αναφέρθηκε και σε κάποιες ιδέες. Αλλά φαίνεται πως διέξοδος δεν διαφαίνεται στο βάθος, στην άκρη της σήραγγας.
ΦΤΑΙΕΙ, όπως συχνά- πυκνά λέγεται, η νοοτροπία των πολιτών, οι οποίοι επιμένουν στη χρήση ιδιωτικών αυτοκινήτων για οποιαδήποτε διακίνησή τους, όσο κοντινή και να είναι. Ισχύει κι αυτό και είναι, πράγματι, μια σημαντική παράμετρος στο κεφάλαιο του κυκλοφοριακού. Αλλά και οι νοοτροπίες, όσο εδραιωμένες, διαχρονικές και να είναι, μπορούν να αλλάξουν. Πάντα υπάρχουν δυνατότητες αλλαγών. Κι αυτό γιατί στο τέλος είναι οι ίδιοι οι πολίτες, εκείνοι οι οποίοι ταλαιπωρούνται.
ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝΤΑΙ οι ίδιοι από δικές τους νοοτροπίες και συνήθειες. Είμαστε, πάντως, της άποψης πως θα πρέπει να διαμορφώνονται συνθήκες για αλλαγή νοοτροπιών. Κι αυτό μπορεί να γίνει από το κράτος, το οποίο επιβάλλεται να αναλάβει δράσεις και να υλοποιήσει σχεδιασμούς και πολιτικές.
