Το δοκίμιο του με τίτλο «ΔΕΠΥ-δημία, Επιστήμη και Ιδεολογία», εξέδωσε στην Αθήνα και αναμένεται να κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες στην Κύπρο, ο αφυπηρετήσας εκπαιδευτικός ψυχολόγος δρ Μιχάλης Παπαδόπουλος.
Όπως γράφει μεταξύ άλλων σε αυτό το «ανατρεπτικό» βιβλίο του, «την τελευταία εικοσαετία ενέσκηψε, τόσο στην Ελλάδα όσον και στην Κύπρο, η μόδα της ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητα), ως επιδημία που διασπείρει στο σχολείο την παρουσία του «ΔΕΠΥ-ιού». Γονείς και δάσκαλοι, βλέπουν σχεδόν σε κάθε παιδί που αποκλίνει από το «κανονικό», σύμφωνα με αυτούς, ότι προσβλήθηκε από τον «ΔΕΠΥ-ιό». Με αυτό τον τρόπο και τη δημιουργηθείσα «ΔΕΠΥ-δημία», απεκδύονται των οποιωνδήποτε πραγματικών ή φανταστικών ευθυνών τους».
Προσθέτει ότι «η ΔΕΠΥ δεν μπορεί να θεωρηθεί ψυχική νόσος ή διαταραχή και δεν βρέθηκε ούτε μια ένδειξη γι’ αυτό. Τα παιδιά που διαγνώστηκαν σε μια συγκεκριμένη στιγμή και φέρουν την ταμπέλα ως πάσχοντα από ΔΕΠΥ, είναι παιδιά που αποκλίνουν από το θεωρούμενο «κανονικό» κοινωνικο- εκπαιδευτικό κατεστημένο. Ζητείται από αυτά τα παιδιά να υπακούουν και να είναι υποταγμένα στο κοινωνικο- εκπαιδευτικό σύστημα και σε ό,τι απαιτούν από αυτά οι ενήλικες. Ο διαχωρισμός και η διάκριση, έχουν σοβαρές συνέπειες στην ανάπτυξη τους. Η ΔΕΠΥ υπακούει στην εμποτισμένη με ιδεολογία, επιστήμη. Έτσι, διάτρητη από ιδεολογικούς ΔΕΠΥ-ιούς, χαρακτηρίζει ένα μεγάλο αριθμό παιδιών με τα αντιεπιστημονικά κριτήριά της. Ένα παιδί που εισέρχεται στο σχολείο, φέροντας την ετικέτα της ΔΕΠΥ, ή έχοντας μετά από λίγους μήνες, δυσκολίες να ακολουθήσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, περιθωριοποιείται και βιώνει τον ψυχικό πόνο».
Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας αυτού του βιβλίου, συμπίπτει χρονικά με τη συζήτηση που ο Οργανισμός Κοινωνικής Πολιτικής και Δράσης συνδιοργάνωσε σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο ΔΕΠΥ Κύπρου, την περασμένη Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024 στο Πολιτιστικό Κέντρο Στροβόλου, με θέμα την προώθηση της συμμετοχής των νέων με ΔΕΠΥ, σε πρωτοβουλίες και ευκαιρίες για τη νεολαία. Συμμετείχα στη συζήτηση και αναφέρθηκα στο βιβλίο αυτό και στις βασικές θέσεις του συγγραφέα του.
Ο παρευρισκόμενος ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής δρ Πέτρος Αντωνίου, επιστημονικός συνεργάτης του Συνδέσμου ΔΕΠΥ Κύπρου, σχολίασε αρχικά ότι την άποψη πως «η ΔΕΠΥ είναι το παράδειγμα μιας κατασκευασθείσας ασθένειας», την εξέφρασε ο Αμερικανός ψυχίατρος Leon Eisenberg, (1922-2009) καθηγητής Παιδοψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Harvard, στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν πεθάνει, στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel», η οποία δημοσιεύτηκε το 2012, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του.
Πρόσθεσε τα εξής, ο δρ Αντωνίου: «Πιστεύω ότι αυτή η συζήτηση, τέλειωσε πλέον. Υπάρχουν οι έρευνες, τα ευρήματα, οι άνθρωποι. Μήπως όλοι οι γιατροί, συμφώνησαν μια μέρα να πουν ψέματα και να περιπαίζουν τον κόσμο; Υπάρχουν δημοσιευμένες έρευνες, υπάρχουν βιολογικές αποδείξεις για τη ΔΕΠΥ, υπάρχουν αναλύσεις, υπάρχουν SMRI (Structural Magnetic Resonance Imaging) που αποδεικνύουν ότι ο εγκέφαλος ενός ατόμου με ΔΕΠΥ, είναι διαφορετικός από τον εγκέφαλο ενός ατόμου χωρίς ΔΕΠΥ… Αυτό δεν είναι προσωπική μου άποψη, είναι η επιστημονική αλήθεια και αυτήν μεταφέρω τώρα. Η ΔΕΠΥ είναι μια νευρο-αναπτυξιακή διαταραχή, η διάγνωσή της οποίας, βρίσκεται στη σφαίρα της ιατρικής επιστήμης, της ψυχιατρικής. Η ψυχολογία, δεν είναι ιατρική, είναι ανθρωπιστική επιστήμη… Η ιδιότητα του δρα Μιχάλη Παπαδόπουλου ως εκπαιδευτικού ψυχολόγου, έχει να κάνει με τα παιδαγωγικά και τη ψυχολογία και δεν έχει σχέση με κλινικές διαγνώσεις. Εξάλλου, το ίδιο το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου, όπου εργάστηκε για τόσα πολλά χρόνια ως εκπαιδευτικός ψυχολόγος, αναγνωρίζει με τις οδηγίες και τις εγκυκλίους του τη ΔΕΠΥ και τρόπους αντιμετώπισης στα σχολεία»…
Υπογραμμίζω στο σημείο αυτό, ότι στον επίλογο του βιβλίου του ο δρ Παπαδόπουλος, τονίζει ότι «η περιήγηση στα δύσκολα μονοπάτια της ΔΕΠΥ, διέλυσε πολλούς μύθους που αφορούν στη σχέση επιστήμης, ιδεολογίας, κοινωνίας και Αγορών. Διέλυσε τους μύθους ότι η ΔΕΠΥ αποτελεί μια ψυχική διαταραχή γενετικά καθορισμένη, ότι αντιμετωπίζεται και θεραπεύεται με φαρμακευτική αγωγή, ότι αντιμετωπίζεται στο σχολείο με προσεγγίσεις ειδικής αγωγής (ειδικές μονάδες ή ώρες στήριξης). Τέλος, διέλυσε τον μύθο ότι η επιστήμη είναι αντικειμενική και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση»…
