Με την απολιτίκ (δική του παραδοχή) και ανώριμη γενικότερα συμπεριφορά του (εκ των πραγμάτων), σε ένα πόστο καθόλα πολιτικό, σοβαρό και σημαντικό, ίσως αποτελέσει το ακλόνητο άλλοθι που έψαχναν μετά μανίας τα κόμματα για τη διάσωση του κύρους και του αμφισβητούμενου ρόλου τους.
Ο λόγος για τον ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου, την τεραστία διαστάσεων έκπληξη στα εκλογικά χρονικά της Κύπρου, ίσως και παγκοσμίως, η οποία τελικά διαψεύδει τις προσδοκίες και δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στην ευφάνταστη κομματική λογική να φαφλατίσει για τη συγκεκριμένη πτυχή τού εν λόγω τρόπου αντίδρασης κατά του κομματικού κατεστημένου. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των χιλιάδων ψηφοφόρων που τίμησαν και ανέδειξαν σε ευρωβουλευτή με την ψήφο τους τον Φειδία ήταν καθαρά ψήφος αντίδρασης κατά του σαθρού (πλειοψηφική άποψη της κοινής γνώμης) κομματικού κατεστημένου. Μπορεί ο λόγος του για αρκετούς να θεωρείται καθαρός και χωρίς υποκρισία, αλλά, η άγνοιά του στα θέματα που καταπιάνεται ακυρώνουν την αγνή του πρόθεση και τον καταστούν άτομο χλευασμού.
Και το δυστύχημα, η ταύτιση με τον Φειδία από την κομματική αρμάδα θα φράσσει κάθε φορά τον δρόμο σε κάθε άλλη αναδυόμενη υποψηφιότητα και πιθανόν αξιόλογης περίπτωσης που τυχόν στο μέλλον θα κατέρχεται στη διεκδίκηση κάποιου πολιτειακού αξιώματος με γνώσεις και προσόντα προσφοράς στον τόπο.
Τα τελευταία χρόνια η αντίδραση της κοινής γνώμης προς τα κόμματα και κατ’ επέκταση το σύστημα ήταν ιδιαίτερα επικριτική, με αποτέλεσμα τον καταποντισμό των παραδοσιακών κομμάτων. Η κύρια μάζα του εκλογικού σώματος, η οποία λίγο – πολύ αγγίζει το 50%, επιλέγει την απαξίωση διά μέσου της αποχής ή της μη εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους. Παράδοξο μεν το μέγεθος του ποσοστού για τα κυπριακά δεδομένα, χωρίς αντίκρισμα και άρα αδιάφορο βάσει του συστήματος δε! Ένα άλλο μεγάλο ποσοστό παρουσιάζεται ως μεταβαλλόμενο, χωρίς πλέον τις αυστηρές ιδεολογικές πεποιθήσεις του παρελθόντος. Και το μικρότερο ποσοστό, περιορίζεται πλέον στους εταίρους και αυλοκόλακες.
Κλείστε καλύτερα το μαγαζί του ΟΗΕ
Τα Ηνωμένα Έθνη δεν είναι αντικειμενικά και τείνω να συμφωνήσω με τον ισχυρισμό του Ισραήλ. Στηρίζουν με κάθε τρόπο συνήθως την ισχυρή πλευρά. Για να αντιταχθούν στον ισχυρό -κι αυτό θα το πράξουν μόνο θεωρητικά- πρέπει να υπάρχει παγκόσμια κατακραυγή.
Η στάση του Ισραήλ απέναντι στην ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ και τα πλήγματα που δέχτηκαν βάσεις της αποστολής στην περιοχή υπονομεύει την αξιοπιστία του Οργανισμού. Αν δεν επιβληθούν ουσιαστικές κυρώσεις από τις μεγάλες δυνάμεις για τη στάση του Ισραήλ έναντι των Ηνωμένων Εθνών, κλείστε καλύτερα το μαγαζί.
Φρούδες οι ελπίδες από τις προσδοκίες που προσέδωσε ο Οργανισμός από ιδρύσεως του στην προσπάθειά του να αποφύγει τα λάθη του προκατόχου της (Κοινωνίας των Εθνών). Σε τελική ανάλυση το αποτέλεσμα εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ένα από τα ίδια και ακριβώς για τον ίδιο εμφανές λόγο.
Έκθεση, την οποία συνέταξε χώρα που συνεισφέρει στην UNIFIL, καταγράφει πάνω από 10 πρόσφατες επιθέσεις του ισραηλινού στρατού (IDF) κατά διεθνών στρατευμάτων στον Λίβανο. Κάνει λόγο για πλήγματα κατά των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ που είναι αναπτυγμένες κατά μήκος των συνόρων Λιβάνου-Ισραήλ, τα οποία έχουν προκαλέσει ζημιές σε εγκαταστάσεις και τραυματισμούς στρατιωτών που υπηρετούν στα νότια του Λιβάνου.
Η UNIFIL χαρακτήρισε τα περιστατικά αυτά ως «κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου». Το Ισραήλ, από τη μεριά του, αρνείται τις κατηγορίες ότι στοχεύει εσκεμμένα την UNIFIL. Ισχυρίζεται ότι οι δυνάμεις του ΟΗΕ χρησιμοποιούνται ως «ανθρώπινες ασπίδες» από τη Χεζμπολάχ, κατά τις συγκρούσεις κοντά σε θέσεις της UNIFIL και έχει ζητήσει την απομάκρυνση των ειρηνευτικών δυνάμεων για την ασφάλειά τους, αίτημα που η UNIFIL και οι 50 χώρες που συνεισφέρουν στρατεύματα έχουν ομόφωνα απορρίψει. Το Ισραήλ, δηλαδή, κάθε φορά που κτυπά στο ψαχνό (αμάχους στη Γάζα και τώρα ειρηνευτές στον Λίβανο) και όποιον πάρει ο Χάρος, επικαλείται πάντα ότι τάχα χρησιμοποιούνται ως «ανθρώπινες ασπίδες», ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν καταγγελίες ότι αυτό είναι που πράττει το Ισραήλ.
