Σήμερα που θα ξαναπάνε στο Εθνικό Συμβούλιο οι ταγοί του τόπου παρακαλούνται να ξαναδιαβάσουν τις ομόφωνες αποφάσεις τους της 18/9/2009 (μία και μοναδική φορά υπήρξαν τέτοιες αποφάσεις) και να εκδώσουν μια ανακοίνωση να ενημερώνει τους πολίτες τι ισχύει και τι όχι από εκείνες τις αποφάσεις.
Ήταν ένα πλαίσιο που περιέγραφε λίγο πολύ ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές στο Κυπριακό και τι οφείλουν να επιδιώκουν απαρέγκλιτα οι εκπρόσωποί μας. Από τότε ξανάβαψαν τόσες πολλές φορές τις ομόφωνες κόκκινες γραμμές, που είναι πλέον τελείως άχρωμες.
Για παράδειγμα, ισχύει το: «Απορρίπτεται και αποκλείεται η όποια μορφή λύσης που οδηγεί στη νομιμοποίηση του στάτους κβο ή στη λύση δύο χωριστών κρατών»; Ή το: «λύση πρέπει να επιτυγχάνει την ενότητα του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας»;
Καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του με όσα μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά τώρα που είμαστε σε νέα «κρίσιμη φάση», καλό είναι να μας δώσουν γραμμή οι ταγοί, να ξέρουμε, ας πούμε, αν η ενότητα χώρου, λαού, θεσμών, οικονομίας έχει ξεχαστεί στην ιστορία. Εμείς κρίνουμε πως ξεχάστηκε αλλά να μας το πουν επίσημα για να εξηγήσουν κιόλας με τι αντικαταστάθηκε. Μην πηγαίνουν στο Εθνικό Συμβούλιο για να κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων και περί τούτων να είναι και οι δηλώσεις τους όταν βγαίνουν. Ας βγάλουν και λίγη ουσία.
Άκουσα τον Αβέρωφ Νεοφύτου που ανέλυε τις εξελίξεις στο podcast LegalMatters κι όταν ρωτήθηκε για την παραμονή στρατευμάτων είπε επί λέξει το εξής: «Εάν είναι να βρω μια βιώσιμη, λειτουργική λύση, θα πάρω εδάφη, θα έχω μια λειτουργικότητα στη διακυβέρνηση, θα είμαι μια κυριαρχία, μια διεθνής προσωπικότητα, μια ιθαγένεια, με τη χώρα μου ενωμένη στην Ευρώπη, δεν θα έλεγα όχι στη λύση του Κυπριακού γιατί θα παραμείνουν 950 Έλληνες και 750 Τούρκοι στρατιώτες».
Με την περιγραφή του Αβέρωφ διερωτώμαι ποιος διαφωνεί. Όπως και με τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Που επίσης έλεγαν: «Η λύση πρέπει να προνοεί την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων». Διερωτώμαι και γιατί μας έχουν χωρισμένους σε ενδοτικούς και απορριπτικούς. Όλοι συμφωνούμε και με την περιγραφή Αβέρωφ και με τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι τα εννοούν και κάποιοι τα λένε για να μας πιάνουν ομαδικά στον μεζέ.
Τώρα, φτάσαμε να μας λέει ο Αβέρωφ για βιώσιμη, λειτουργική λύση, για εδάφη που θα πάρουμε, για λειτουργικότητα στη διακυβέρνηση, μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα, μια ιθαγένεια, με τη χώρα ενωμένη στην Ευρώπη… Κι όταν τα έχουμε όλα αυτά γιατί να πούμε όχι στη λύση επειδή θα μείνουν 750 Τούρκοι στρατιώτες; Έλα ντε!
Όμως όλα αυτά που περιγράφει πού τα είδαμε; Και πότε; Έχουν εξανεμιστεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μήπως τα είχαμε αυτά στο Κραν Μοντάνα και είπαμε όχι στη λύση επειδή θα έμεναν 750 Τούρκοι στρατιώτες; Μήπως τα είχαμε στο σχέδιο Ανάν; Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας και αυτό που είχαμε πάντα -όχι μόνο τώρα που έγιναν οι Τούρκοι πιο Τούρκοι- είναι πως όσοι θεωρούνται «ενδοτικοί» ή, έστω, διαλλακτικοί σε αντίθεση με τους «απορριπτικούς», μας καλούν να συμφωνήσουμε σε ένα κράτος που ούτε λειτουργικό θα είναι, ούτε μία κυριαρχία και μια ιθαγένεια θα έχει, ούτε εδάφη θα πάρουμε ούτε θα διασφαλιστεί η ενότητα όπως την περιγράφει το Εθνικό, και ούτε θα αποχωρήσει η Τουρκία και ο στρατός της.
Γι΄ αυτό λέω να μας δώσει γραμμή το Εθνικό Συμβούλιο μπας και καταλάβουμε τι εννοούν. Διότι, από αυτά που λένε μέχρι αυτά που κάνουν μεσολαβεί χάσμα. «Άλλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ», που λέει κι ο Σωκράτης Μάλαμας.
Μας λένε για την αποχώρηση των εποίκων και μετά συμφωνούν την παραμονή τους. Μας λένε για ενότητα χώρου, λαού, θεσμών και οικονομίας και μετά συμφωνούν ότι «τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση». Ή, προτείνουν χαλαρή κεντρική κυβέρνηση για να είναι πιο κυρίαρχοι οι Τουρκοκύπριοι στο κυρίαρχο κρατίδιο τους.
Είτε μας κοροϊδεύουν, είτε δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δεν νομίζω να ισχύει το δεύτερο.
