Από €331 μέχρι €1.000 τον χρόνο ισοδυναμούν οι αυξήσεις που θα λάβουν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, μετά από την έγκριση της Βουλής. Ακόμη και το πώς κατανέμονται αυτές οι αυξήσεις στους εργαζόμενους του Δημοσίου είναι προκλητικές. Όμως, εξοργιστική είναι η απάντηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων στις αντιδράσεις, που υπήρξαν από βουλευτές και πολίτες, οι οποίοι επικαλέστηκαν την ανισότητα με τον ιδιωτικό τομέα.
«Αντί να επιχειρούν τη δημιουργία τεχνητής αντιπαράθεσης μεταξύ των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό τομέα, ας στηρίξουν στην πράξη τις σχετικές διεκδικήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος για την επέκταση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα» ανέφεραν συγκεκριμένα.
Πρόκειται για πρόκληση η οποία συνεχίζεται για πολλά χρόνια και έχει καταντήσει κουραστική. Πριν εστιάσουμε σε αυτή την πρόκληση, όμως, από αυτό, επισημαίνουμε ότι είναι καιρός κυβέρνηση, κόμματα και συνδικαλιστές να αντιληφθούν πως οι πρακτικές του παρελθόντος, όπου τις αυξήσεις τις έπαιρναν όλοι στο Δημόσιο στη βάση του ιδίου ποσοστού, πρέπει να τελειώσει.
Σαφώς και υπάρχουν χαμηλόμισθοι στο Δημόσιο. Σαφώς και αυτή η κατηγορία εργαζομένων πρέπει να στηριχθεί. Δεν μπορεί, όμως, να τίθεται σε ίση μοίρα με τους διευθυντές και όσους βρίσκονται στις κορυφαίες κλίμακες με βαρβάτους μισθούς.
Αυτό το οποίο ψήφισε προχθές η Βουλή θα προσφέρει αύξηση €331 το χρόνο σε όσους δημοσίους υπαλλήλους έχουν ετήσιο μισθό κάτω από €22.085. Τουτέστιν, θα λάβουν αύξηση €18.40 το μήνα! Παράλληλα, οι ευρισκόμενοι σε κλίμακα Α16 με μισθούς των €6.000, θα λάβουν αύξηση €1.000 το χρόνο, που σημαίνει €88.75 το μήνα! Ούτε οι μεν ούτε οι δε θα καταλάβουν ότι πήραν αύξηση. Για εντελώς διαφορετικό λόγο.
Οι πρώτοι διότι μέσα σε ένα διαρκές περιβάλλον ακρίβειας και με μεγάλες δυσκολίες, είτε τα πήραν είτε όχι, πάλι τον ίδιο βραχνά θα έχουν για να βγάλουν το μήνα τους. Οι δεύτεροι διότι μέσα στις χιλιάδες που παίρνουν κάθε μήνα, δεν θα αντιληφθούν καν τα €88.75. Αν η αχρείαστη αύξηση των ακριβοπληρωμένων προστίθετο στην αύξηση των χαμηλόμισθων, τότε, ναι, οι πρώτοι θα έπαιρναν μια γερή ανάσα. Καιρός, λοιπόν, όσοι ασκούν εξουσία να αλλάξουν αυτή την ανισότητα.
Όπως, ωστόσο, προαναφέραμε, εκείνο που εξοργίζει περισσότερο είναι η πρόκληση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην προσπάθειά τους να απαντήσουν στις αντιδράσεις για τις αυξήσεις στο δημόσιο και την τεράστια ανισότητα έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, επικαλέστηκαν θέματα τα οποία για μεγάλη μερίδα εργαζομένων αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.
ΑΤΑ, υπερωρίες, αργίες, αυξήσεις… Μάλλον μας δουλεύουν ψιλό γαζί οι συνδικαλιστές. Προσποιούνται ότι δεν ξέρουν πως κάποια από αυτά αγνοούνται στον ιδιωτικό τομέα; Προσποιούνται πως αγνοούν ότι πολλά από τα ωφελήματα τα οποία απολαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα;
Αγνοούν ότι χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν λαμβάνουν ΑΤΑ; Επειδή στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν, οι εργοδότες τους έχουν αφαιρέσει το όφελος αυτό; Επειδή σε άλλες περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι δεν διαθέτουν ισχυρή συνδικαλιστική στήριξη (πολλοί καθόλου) ή αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες στον εργασιακό τους χώρο και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την διεκδίκησή της για να προστατεύσουν τις θέσεις εργασίας τους;
Οι συνδικαλιστές υποτιμούν τη νοημοσύνη μας όταν επιχειρούν να αποφύγουν τη σύγκριση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ένα απλό παράδειγμα. Στο Δημόσιο πήραν πίσω τις αποκοπές που τους είχαν γίνει στους μισθούς τον καιρό της οικονομικής κρίσης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όμως, είτε δεν είδαν ποτέ να αποκαθίστανται οι μισθοί τους, είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων έλαβαν μόνο ένα μικρό μέρος αυτών.
Είναι πολλά τα παραδείγματα τα οποία μπορούμε να επικαλεστούμε. Γι’ αυτό, πολιτικοί και συνδικαλιστές, παρά να προκαλούν και να εξοργίζουν τον μισό πληθυσμό, που όπως καταγράφηκε από την Στατιστική Υπηρεσία βρίσκονται είτε στο όριο της φτώχειας είτε ένα σκαλί πιο πάνω αλλά αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες, ας επικεντρωθούν στο πώς στην πράξη θα στηρίξουν τον ιδιωτικό τομέα και ειδικά τους χαμηλά και μέτρια αμειβόμενους.
Αυξήσεις δεν μπορούν να αποφασίσουν να δοθούν εκτός από τις κατηγορίες όπου υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις. Μπορούν, όμως, να πιέσουν για την περιβόητη φορολογική μεταρρύθμιση, που χρόνια την ακούμε αλλά δεν την βλέπουμε. Πριν τις προεδρικές εκλογές οι υποψήφιοι σφάζονταν ποιος θα πείσει για αυτή την μεταρρύθμιση, που όντως θα προσφέρει στήριξη αν αυξηθεί σημαντικά το αφορολόγητο ποσοστό.
Άστε, λοιπόν, τα λόγια και περάστε στις πράξεις. Διαφορετικά, τουλάχιστον, κλείστε το στόμα σας και μην προκαλείτε άλλο όσους δεινοπαθούν για να επιβιώσουν.
