Μια καλή οικογενειακή φίλη από την Βηρυτό επικοινώνησε μαζί μας εδώ στην Κύπρο πριν από λίγες μέρες. Λατρεύει το νησί, όπως και τους ανθρώπους του.
Δεν ησυχάζει ο Λίβανος. Αυτό το κάποτε κόσμημα της Μέσης Ανατολής. Η δε «αδελφοποίηση» της πρωτεύουσας του με το Παρίσι, δεν είναι ούτε τυχαία, πόσο μάλλον και υπερβολική.
«Πώς είστε, αγαπημένοι;», τη ρώτησε με μεγάλη αγωνία, σύμφυτη όμως και με χαρά που την άκουγε, η σύζυγός μου.
«Προσπαθούμε να μην διαλυθούμε εντελώς. Να συνεχίσουμε την ζωή μας όσο μπορούμε. Ασφαλώς, δεν πάμε σε νυχτερινά κέντρα, ή σε κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Θα πάμε στο γυμναστήριό μας, να φύγει από πάνω μας ένα μεγάλο κομμάτι του στρες που ζούμε. Θα κάνουμε μια βόλτα. Αν είναι ανοικτό κάποιο εστιατόριο, θα μπούμε. Περισσότερο για να αλλάξουμε περιβάλλον, να δούμε κάποιον άνθρωπο. Το πιο σύνηθες όμως είναι να μαγειρέψουμε με λίγους φίλους στο σπίτι. Τι να κάνουμε; Ζούμε δύσκολες στιγμές όλοι. Με πολύ στρες και στεναχώρια. Χάνονται άνθρωποι. Στον Λίβανο, η Ιστορία επαναλαμβάνεται».
Τελικά, και πέρα από τα δήθεν συγκινητικά μας, ούτε τον Πλανήτη μας αγαπάμε, ούτε και τον τόπο μας, την Κύπρο. Πήγα χθες στη μεγαλύτερη ίσως καφετέρια γνωστής αλυσίδας στην Λεμεσό, και για να πάρεις τον καφέ σου μαζί σου, έχουν πλέον μόνο πλαστικά ποτήρια. Τα βλέπεις στον πάγκο απέναντι, σε στοίβες.
Στην Αθήνα, σε βενζινάδικο που πάω να γεμίσω το αυτοκίνητό μου, έχουνε και μια μικρή καφετέρια της ίδιας αλυσίδας, που πίνεις τον καφέ σου στα όρθια, ή τον παίρνεις για το σπίτι. Εκτός του ότι είναι μισή τιμή (αλλά αυτό δικαιολογείται γιατί ένα μεγάλο μαγαζί σε κεντρικό δρόμο ασφαλώς έχει και τεράστιο ενοίκιο και περισσότερο προσωπικό), σερβίρεται ΜΟΝΟ σε χάρτινα ποτήρια.
Το ίδιο και στην καφετέρια της ΕΡΤ, και όπου αλλού πηγαίνω. Εμείς, γιατί τόση αδιαφορία για τον τόπο μας, και την γη που μας φιλοξενεί;
Για να προχωρήσει και να προοδεύσει μια κοινωνία, δεν αρκούν πρόσκαιρα μέτρα, ούτε επενδύσεις σε «υποστατικά» έργα και αμφιλεγόμενες «επιχειρήσεις» – σαν κάποιες παραλιακές π.χ. στην Λεμεσό, που έμαθα ότι τις έκλεισε ο Δήμος της περιοχής διότι -ακούστε!– λειτουργούσαν, λέει, επί πολλά χρόνια, χωρίς άδεια.
Πώς συνέβαινε αυτό; Ρώτησα αφελώς. «Υπόκοσμος», μου απάντησε ένας φίλος. Και στο αμέσως επόμενο «δηλαδή;» μου, απάντησε «μην το ψάχνεις».
Μία χώρα, για να πάει μπροστά, πρέπει να προχωρά με οδηγό το νόμιμο, και με μεταρρυθμίσεις. Οι οποίες είναι μια λογική επιλογή. Όχι ιδεολογικό πρόσχημα.
Το ΓεΣΥ, που ακόμα υπάρχουν πολλοί «φορείς» που θέλουν να το καπελώσουν ή να το ελέγξουν, είναι μία από τις πιο πρόσφατες, μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Και πρέπει να την φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Βελτιώνοντάς το συνεχώς.
Δεν χωράει κομματικά τζαρτζαρίσματα. Ούτε και συνδικαλιστικούς εκβιασμούς…
Η επένδυση στο Φυσικό Αέριο, όπως και σε εναλλακτικές πηγές ενέργειες, είναι επίσης ένα διαρκές μεταρρυθμιστικό στοίχημα.
Η Παιδεία στην Κύπρο είναι πηγή από την οποία αναβλύζει χρυσάφι. Αποδεικνύεται από το ποιόν των ανθρώπων που αποφοιτούν από σχολεία και πανεπιστήμια και θέτουν τον εαυτό τους, έπειτα, στην διάθεση της κοινωνίας και της οικονομίας.
Μεταρρύθμιση, από την άλλη, δεν είναι να πουλάς διαβατήρια (που δεν σου ανήκουν, μάλιστα, αποκλειστικά) σε πάμπλουτος, και αμφιλεγόμενης ηθικής και εντιμότητας, ολιγάρχες. Ό,τι προσφέρουν αυτοί στην κοινωνία, είναι μολυσμένο…
ΥΓ: Δεν μου αρέσουν τα «υποχρεωτικά». Πιστεύω πως και στην επιχειρηματικότητα υπάρχει ηθική. Για αυτό και όταν πέφτω έξω, νοιώθω συντετριμμένος!
ΦΩΤΟ των Ην. Εθνών, από μια διαλυμένη συνοικία της Βηρυτού
