Τι ωραία που θα ήταν να ξημέρωνε σήμερα μια νέα ολόφωτη μέρα για το Κυπριακό! Να ανοίγαμε τα μάτια μας από τον βαθύ μας ύπνο το πρωί και να μαθαίναμε ότι ψες στη Νέα Υόρκη έγινε ένα σπουδαίο θαύμα. Ήταν τόσο νόστιμα τα εδέσματα του Γκουτέρες που λύγισαν ακόμα και τον σκληροπυρηνικό Τατάρ και προχωρούμε πανηγυρικά στη λύση και στην απελευθέρωση. Όνειρο θα ήταν, φυσικά.

Βέβαια πολλοί ονειρεύονται να λυγίσει ο Χριστοδουλίδης, διότι –φαντάσου!– τον θεωρούν αλύγιστο απορριπτικό. Έχασαν κι αυτοί οι όροι τη σημασία τους. Του τα έλεγαν, όμως, τις τελευταίες μέρες. Για να τον προλάβουν. Να πάει στο δείπνο λυγισμένος. Ευέλικτος. Όπως ο Γιαννάκης ο έφεδρος, που φώναζε χτες για να τον ακούσουν όσοι κατηγορούσαν το Λονδίνο που του ζητά του Προέδρου να δείξει ευελιξία. Δεν είναι κακή η ευελιξία, έλεγε, τι είναι αυτά τα πράματα, η ευελιξία είναι καλό πράγμα. Άλλο ευελιξία κι άλλο γονυκλισία, φυσικά, αλλά αδύνατο να την ξεχωρίσουν, το ίδιο τους κάνει.

Περιμένοντας, λοιπόν, το ξημέρωμα να μάθουμε τι έγινε στο δείπνο, που είναι και άτυπο είναι και κρίσιμο ταυτόχρονα (πώς γίνεται;), θυμηθήκαμε τον Νίκο Αναστασιάδη, που ούτε ο Κασουλίδης, ούτε ο Αβέρωφ του έλεγαν ότι θα είναι ο Πρόεδρος της διχοτόμησης όταν δήλωνε πως «δεν πρόκειται να μπω σε διάλογο γνωρίζοντας ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η άλλη πλευρά δεν είναι η κατάληξη σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα» (10/11/2013).

Τα έλεγε όταν είχε απέναντί του τον Έρογλου, που τελικά δεν ήταν χειρότερος από τον Τατάρ. «Παγίδα θα ήταν να εμπλακούμε σε έναν διάλογο εν γνώσει μας, ότι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού δεν γίνονται αποδεκτές. (…) Ποιος μπορεί να κωφεύει στις επανειλημμένες δηλώσεις του κ. Έρογλου για δύο κυρίαρχα ιδρυτικά κράτη που θα συστεγαστούν κάτω από κοινή ομπρέλα και ποιες θα είναι οι συνέπειες ενός διαλόγου χάριν του διαλόγου».

Σήμερα, ο Χριστοδουλίδης εκλιπαρεί από την ημέρα που ανέλαβε να εμπλακούμε σε έναν διάλογο γνωρίζοντας ότι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού δεν γίνονται αποδεκτές, και πήγε στη Νέα Υόρκη με αυτό το στόχο, κι αυτοί που χειροκροτούσαν (και υπηρετούσαν) τότε τον Αναστασιάδη, σήμερα παριστάνουν τους σοφούς, κατηγορούν τον Χριστοδουλίδη και τον καλούν να αναλάβει τις συνέπειες ενός διαλόγου χάριν του διαλόγου.

Κατανοούν άραγε ότι αν δεν γίνονται από τουρκικής πλευράς αποδεκτά τα αυτονόητα, η δική μας συμμετοχή σε έναν διάλογο θα εκλαμβανόταν και ως αποδοχή των απαράδεκτων αξιώσεων των όσων χωρίς περιστροφές μιλούν για συνομοσπονδία;

Ο Αναστασιάδης το έλεγε κι αυτό. Μετά φυσικά ξεκίνησε τις διάσημες κωλοτούμπες του (κι ας έλεγε μετά ότι τον ξεγέλασαν) και μπήκε στον διάλογο με αποτέλεσμα να ξεφύγουμε και από τη χωρίς περιστροφές συνομοσπονδία και να φτάσουμε στα χωρίς περιστροφές δύο γειτονικά κράτη, που συζητούν τη δημιουργία συνθηκών καλής γειτονίας. Για να αποδειχθεί πόσο δίκαιο είχε όταν έλεγε πως μπαίνοντας στον διάλογο θα εκλαμβανόταν και ως αποδοχή των απαράδεκτων αξιώσεων της τουρκικής πλευράς.

Αλλά, ποτέ δεν έγιναν μαθήματα τα παθήματα. Τα απανωτά παθήματα! Και σήμερα οι σοφοί μας, οι φωστήρες μας, αυτοί που έχουν ευθύνη για το τραγικό σημείο που βρισκόμαστε, βγαίνουν μπροστά στο λαό και λένε στον Νίκο Χριστοδουλίδη τι πρέπει να κάνει. Μα, λίγη τσίπα δεν απέμεινε σε αυτόν τον τόπο;

Τώρα, δεν εκλαμβάνεται ως αποδοχή των απαράδεκτων αξιώσεων ή δεν τους ενδιαφέρει; Φτάνει που δεν είναι οι ίδιοι στη θέση του συνομιλητή, αλλά αυτός που θεωρούν ότι τους άρπαξε την προεδρία μέσα από τα χέρια. Τι αστείοι που γίναμε σε αυτό τον τόπο πον καμένος…

Σήμερα, λοιπόν, που θα ξυπνήσουμε με τα αποτελέσματα του δείπνου, να ελπίζουμε μόνο να μην είναι χειρότερα τα πράματα. Διότι, είναι φανερό, μόνο χειρότερα μπορούν να τα κάνουν.