Γιώργος Γεραπετρίτης- Υπουργός Eξωτερικών της Ελλάδος. Είχε πολύ ενδιαφέρον μια ραδιοφωνική συνέντευξη στον δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα, στο ρ/σ Σκάι, για τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Απομόνωσα αυτό:

Τσίμας: Λέει συχνά ο Ευάγγελος Βενιζέλος ότι η ελληνική πολιτική σκηνή πάσχει από το Σύνδρομο της Ζυρίχης. Δηλαδή, το Σύνδρομο που λέει ότι όποιος αγγίξει, ή όποιος προσπαθήσει να λύσει ένα από τα εθνικά θέματα, αυτομάτως παίρνει επάνω στο πέτο του την ταμπέλα του μειοδότη, του μειωμένου εθνικού φρονήματος, αν όχι και του προδότη. Κι αυτό το Σύνδρομο παραλύει το ελληνικό πολιτικό σύστημα συχνά. Εσείς, θεωρείτε ότι έχετε απαλλαγεί από αυτό το σύνδρομο;

Γεραπετρίτης: Όχι! Θεωρώ ότι το φέρω κάθε μέρα. Και η απάντησή μου είναι η ακόλουθη: Όταν εγώ ανέλαβα το ΥΠΕΞ, όλες οι εισηγήσεις, ακόμα και από τους φίλους μου, από τους δικούς μου ανθρώπους, ήταν να μην ασχοληθώ με τα ελληνοτουρκικά, και να μην ασχοληθώ και με το Κυπριακό.

Γιατί, στην περίπτωση αυτή, μόνο να χάσεις έχεις κι όχι να κερδίσεις, ως άνθρωπος. Από την άλλη πλευρά, θέλω να σας πω ότι αισθάνομαι ένα ηθικό χρέος απέναντι στους Έλληνες πολίτες, τα θέματα αυτά να μπορέσουμε να τα αγγίξουμε επιτέλους. Ήδη, όσον αφορά το Κυπριακό έχουμε μια σημαντική εξέλιξη. Έχω μεγάλη ικανοποίηση γιατί επί 15 μήνες καταβάλαμε στο ΥΠΕΞ τεράστια προσπάθεια για να μπορέσουμε να φέρουμε στο τραπέζι της συζήτησης τους Τουρκοκυπρίους και να επανεκκινήσουν οι συζητήσεις. Αυτό και μόνο, πριν από έναν χρόνο, θεωρείτο αδύνατο να γίνει. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξέλιξη που δεν δημιουργεί κατ’ ανάγκη συνθήκες αισιοδοξίας ότι θα λυθεί το ζήτημα, όμως συνιστά μια σοβαρή αναβάθμιση σε ότι αφορά τον ΟΗΕ. Και να σας πω κάτι. Εάν είναι να αφήσω μια μεγάλη παρακαταθήκη για την χώρα μου, για τις επόμενες γενιές, να είναι η Ελλάδα μια γειτονιά που να είναι ήρεμη, της αυτοπεποίθησης, της σταθερότητας και της υπερηφάνειας, ας χαρακτηριστώ και μειοδότης!

ΥΓ: Πριν λίγο καιρό, ο κ. Γεραπετρίτης είχε πει και το εξής: «Για την Ελλάδα, ο διάλογος με την Τουρκία είναι καθήκον προς τις επόμενες γενιές». Και πάλι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σχολίασαν αρνητικά και αυτά τα λόγια. Δεν μπήκα στον κόπο να προσπαθήσω να τους καταλάβω…

Οι τοξικές αναρτήσεις

Διαχέονται σε όλο το διαδίκτυο, και το μολύνουν μέχρις αηδίας. Οι φορείς τους είναι σχεδόν όλοι ανώνυμοι-ψευδώνυμοι. Κατά κανόνα, και σε αντίθεση με τους σπουδαίους γραφιάδες των εφημερίδων παλιά που έδιναν στα έντυπα ονόματά τους μία διάσταση ωραίου μυστηρίου και αίγλης, οι τωρινοί κρυψίνοι των σόσιαλ μίντια, εκτός από αγράμματοι και χυδαίοι, είναι αυτό που λέμε σκατόψυχοι!

Εκεί δε που αποκαλύπτουν πλήρως το βρώμικό τους προσωπείο, είναι όταν αποφασίζουν να παρέμβουν σε αντιπαραθέσεις επί πολιτικών θεμάτων. Ένα από αυτά είναι βεβαίως και το Κυπριακό. Αν έχεις την υπομονή και το κουράγιο να διαβάσεις τις αναρτήσεις τους για κάθε πτυχή του εθνικού μας προβλήματος, θα καταλάβεις ότι η λύση του τελικά δεν εξαρτάται ούτε από μια σοβαρή πολιτική προσέγγιση (που και αυτή, μεταξύ μας, έχει τα προβλήματά της), ούτε και από μια ενδεχόμενη πίεση και ενθάρρυνση του λεγόμενου διεθνή παράγοντα. Δυστυχώς, ρόλο παίζουν και οι ψεκασμένοι. Που στο Διαδίκτυο είναι άπειροι. Η διαδικτυακή ανωνυμία είναι μια έννοια που λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά στα άκρα. Καταλήγει σε μια ολισθηρή κατηφόρα όπου η επικίνδυνη ρητορική γίνεται πιο δελεαστική ώστε να υποστηρίξει κάποιος ό,τι θέλει, χωρίς καμία αίσθηση ότι μπορούν όσα γράφονται και λέγονται να αποδειχθούν ψέματα και χυδαιότητες.

Σύμφωνα με το BBC, «οι μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να συμπεριφέρονται με ανέντιμο ή ηθικά αμφισβητήσιμο τρόπο όταν μπορούν να κρυφτούν πίσω από [τεχνολογία]…Το Διαδίκτυο δίνει ιδιαίτερα στους ανθρώπους την αίσθηση της ανωνυμίας, σαν να μπορούν να ξεφύγουν από αυτό που κάνουν, γνωρίζοντας ότι δεν έχει σοβαρές επιπτώσεις. Αντίθετα, όσο τους διαψεύδεις και τους απαντάς, τόσο περισσότερο «φορτώνουν» για να σου απαντήσουν ακόμα πιο δυναμικά. Σήμερα, οι λογαριασμοί μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε εφαρμογές, όπως το X ή το TikTok χρησιμοποιούν ψευδώνυμα και φωτογραφίες προφίλ χαρακτήρων, σκηνών ή άλλων εικόνων που δεν έχουν ταυτότητα. Είναι πιο εύκολο από ποτέ να είσαι δημόσιος κίνδυνος ή κινούμενη ξεφτίλα, χωρίς να κινδυνεύεις με κάποιες επιπτώσεις. Αντίθετα – επειδή η κόντρα, όπως ξέρετε, πάντα έλκει τα πλήθη – όλοι και περισσότεροι θα έρθουν στην αρένα σου για να σε γιουχάρουν ή να σε ζητωκραυγάσουν. Και φυσικά, θα φορούν και αυτοί μάσκες.