Μόνο θαυμασμό και ευγνωμοσύνη μπορώ να εκφράσω προς όλους τους ανθρώπους που τιμώνται με τα Βραβεία Νόμπελ. Περιμένω με αγωνία και λαχτάρα, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να μάθω για τους ανθρώπους εκείνους που δημιουργούν, ανακαλύπτουν και προσφέρουν στην ανθρωπότητα έναν πλούτο γνώσεων και δράσεων, που βελτιώνουν τη ζωή μας, την εμπλουτίζουν και την ανεβάζουν.
Στέκομαι ιδιαίτερα φέτος στο Νόμπελ Χημείας. Το μοιράζονται τρεις σπουδαίοι επιστήμονες.
Ο 62χρονος Αμερικανός βιοχημικός, Ντέιβιντ Μπέικερ, «για τον υπολογιστικό σχεδιασμό πρωτεϊνών». Και κατά το ήμισυ, ο Βρετανός, με καταγωγή από την Κύπρο και την Σιγκαπούρη, Ντέμης Χασάμπης και ο Αμερικανός Τζον Μ. Τζάμπερ για τις εργασίες τους στην «πρόβλεψη πρωτεϊνικής δομής» μέσω της τεχνητής νοημοσύνης.
Σύμφωνα με το σκεπτικό και η επεξήγηση της Επιστημονικής Επιτροπής των Νόμπελ, ο Μπέικερ «πέτυχε το σχεδόν αδύνατο επίτευγμα της δημιουργίας εντελώς νέων πρωτεϊνών. Ανάμεσα σε μια μυριάδα επιστημονικών εφαρμογών, οι ερευνητές μπορούν πλέον να κατανοήσουν καλύτερα την ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά, και να δημιουργήσουν εικόνες ενζύμων ικανών να διασπάσουν το πλαστικό».
Όσον αφορά τους άλλους δύο, τον Ντέμη Χασάμπη και τον Τζον Τζάμπερ που διευθύνουν το Deepmind της Google, η Επιτροπή των Νόμπελ εστιάζεται στο ότι «ανέπτυξαν ένα μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης προκειμένου να επιλύσουν ένα πρόβλημα 50 ετών, συγκεκριμένα την πρόβλεψη των πολύπλοκων δομών πρωτεϊνών».
Διαβάζω ακόμα στα ξένα μίντια οτι ο 46χρονος Χασάμπης είχε συμπεριληφθεί τον φετινό Σεπτέμβριο στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο στα πεδία της Τεχνητής Νοημοσύνης, σε σχετική λίστα του περιοδικού «Time».
(Πηγές: Nobel Foundation, Guardian, Ναυτεμπορική, Nature, Economist)
Κάθε χρόνο, η ανακοίνωση των Νόμπελ είναι γιορτή για μένα. Την περιμένω πώς και πώς. Γιατί όλο το «υλικό» τους –τα πρόσωπα και το έργο τους– είναι για μένα υλικό εκμάθησης και εμπλουτισμού για όλη τη χρονιά, από την επόμενη κιόλας μέρα.
Διαβάζω τα βιβλία των βραβευμένων λογοτεχνών. Ενημερώνομαι και προσπαθώ να εμβαθύνω όσο μπορώ στα πεδία στα οποία διέπρεψαν. Και βέβαια, «περπατώ» σχεδόν όλη τους την ζωή.
Αυτά είναι τα δώρα μου που θα ανοίξω από τη Δευτέρα. Αυτά είναι τα «καύσιμά» μου, που θα με κρατήσουν όση ζωή μου απομένει…
Ο Βασιλιάς απέθανε*
Πόσο λυπητερό να βλέπεις τον βασιλιά στις τελευταίες μέρες του.
«Κάθισα μαζί του μόνο λίγα πόδια μακριά, με ορθάνοιχτα μάτια κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, παρατηρώντας τον για μια ώρα καθώς η ζωή εγκατέλειπα το κορμί του. Ήθελα να ξέρει ότι δεν θα πεθάνει μόνος».
Το λιοντάρι στη φωτογραφία, που συνέλαβε με τη μηχανή του ο Λάρι Πάνελ ήταν ένα υπέροχο ον, του οποίου η δύναμη και μεγαλοπρέπειά του ενέπνευσε θαυμασμό και δέος σε όλους όσοι τον είδαν. Παρά την ηλικία του και τη φθίνουσα υγεία του, ακτινοβολούσε μια βασιλική παρουσία που διέψευσε τη φυσική του κατάσταση. Ήταν ένα σύμβολο της άγριας φύσης και μια υπενθύμιση της ομορφιάς και δύναμης της φύσης, μια απόδειξη του διαρκούς πνεύματος της ζωής, που επιμένει ακόμα και μπροστά στη θνητότητα. Ας είναι αιώνια η μνήμη του και ας συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε από τη χάρη και το θάρρος του.
(*) Ένα συγκλονιστικό κείμενο-μαρτυρία, από τον μεγάλο Άγγλο φυσιοδίφη, φυσικό ιστορικό και παραγωγό μερικών από τις πιο συγκλονιστικές σειρές για τη ζωή στον πλανήτη μας, Ντέιβιντ Ατένμπορο, 98, στο Facebook.
