Κράτησα τη διαπίστωση που μου μετέφερε ο επιστημονικός διευθυντής του ΚΕΝΘΕΑ (Κέντρου Ενημέρωσης και Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων), νευρολόγος-ψυχίατρος δρ Κυριάκος Βερεσιές, ότι ο χρήστης ουσιών οδηγείται αναπόφευκτα στη μοναξιά, στην απομόνωση, στην απώλεια των ενδιαφερόντων του. Μού μίλησαν γι’ αυτήν, τρεις πρώην χρήστες, με τους οποίους είχα ένα μικρό δημόσιο διάλογο, στο πλαίσιο ανοικτής συζήτησης, για την εμπειρία της απεξάρτησής τους, μετά από συμμετοχή τους στο κλειστό πρόγραμμα της Αγίας Σκέπης. Παρατήρησα ότι στην κουβέντα τους έρχονται κι επανέρχονται λέξεις και έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους, όπως η «μοναξιά» και η «παρέα». Είπαν ότι όλα αυτά τα χρόνια, από τα 13-14 που ξεκίνησαν τη χρήση, μέχρι σήμερα που είναι γύρω στα 40, ένιωσαν πολλή δυστυχία, πόνο και μοναξιά… Και επανέλαβαν πολλές φορές τη σημασία της παρέας, την περίοδο αυτή, της εξαρτημένης ζωής τους. Τους ρώτησα, πώς μπορείς να είσαι μόνος, μέσα στην παρέα σου;
Μου είπε ο Χρίστος ότι «από ένα σημείο και μετά, μένεις μόνος σου συναισθηματικά. Εγώ προσωπικά – πρόσθεσε – δοκίμασα ναρκωτικά στα 13 μου από μαγκιά, από ενθουσιασμό, όπως έκαναν και οι φίλοι μου. Μετά όμως, ανακάλυψα ότι μου κάλυπτε κι άλλα πράγματα η χρήση, κάποια συναισθήματα… κι όσο περνά ο χρόνος και γίνεσαι εξαρτημένος, καταλήγεις στο σημείο να βιώνεις μόνος σου αυτό το πράγμα. Σε κάποια φάση, τραβά ο καθένας το δρόμο του. Κάποιοι της παρέας, μένουν στα ελαφριά, κάποιοι πάνε παρακάτω. Σε αυτή την κατάσταση, δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχει πραγματική φιλία, γιατί είναι ψυχοφθόρα. Πιστεύω είναι σπάνια περίπτωση να συναντήσεις έναν πραγματικό φίλο, μέσα στη χρήση. Αυτό που παίζει περισσότερο και από την πλευρά σου και από την πλευρά του άλλου, είναι η εκμετάλλευση».
Σε αυτό συμφώνησε και ο Άντρος: «Στην περιοχή που μένω, ξεκινήσαμε τα ναρκωτικά, κάποιοι φίλοι που μεγαλώσαμε μαζί… με τον καιρό όμως, η σχέση βασίζεται στο συμφέρον… ο καθένας από εμάς, ακολούθησε τη δική του πορεία στη χρήση… κι αυτό είναι καθαρό συμφέρον, δεν υπήρχε τίποτε άλλο». Στη συζήτηση παρέμβηκε ο Στέλιος, λέγοντας ότι «εγώ, έπρεπε πρώτα να ήμουν εξασφαλισμένος με τη χρήση μου και μετά να θέλω παρέα. Υγιείς σχέσεις δεν είχαμε, δεν ξέραμε πώς ήταν… εκμεταλλευόμασταν ο ένας τον άλλο… τα connection… ποιος θα σου φέρει πιο φτηνό ή καλύτερο «πράμα» από τον άλλο… ή ο ένας να έχει αυτοκίνητο και ο άλλος να μην έχει… ή ο άλλος να έχει τον χώρο… και να κάνεις τις επιλογές σου, ανάλογα… Κι όσο για τη μοναξιά, μπορεί να είσαι με εκατό πλάσματα και να τη νιώθεις…».
Ήρθαν στο μυαλό μου κάποιοι στίχοι από το ροκ τραγούδι των Πυξ Λαξ που έγραψε ο Φίλιππος Πλιάτσικας, για ένα νεαρό θύμα των εξαρτήσεων.
Απ’ το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα,
βροχή που πέφτει, δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
και συ σκυμμένος πάντα εδώ, με χέρια ματωμένα,
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά…
Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου,
σύμμαχος με τ’ άθλια τα χρόνια που μισείς…
Σ’ ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τ’ όνειρά σου
σ’ ένα μπουκάλι με ποτό, η ίδια σου η ζωή…
