Οκ να δοθούν αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους. Μιας και γίνεται όμως η όλη συζήτηση για τις αυξήσεις στο μισθολόγιο των υπαλλήλων του κράτους θα πρέπει να δούμε και κάποιες σκληρές πραγματικότητες.

Για τις οποίες δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η ευθύνη βαραίνει τις εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και τα κόμματα και τους βουλευτές και όσους κατά καιρούς αναλαμβάνουν πόστα εξουσίας για να ασκούν πολιτική αλλά αδυνατούν να το πράξουν προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας.

Να πάρουν τις αυξήσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως πήραν και την ΑΤΑ πριν από μερικούς μήνες. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι θέμα ζήλιας. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι κύριοι στους οποίους ο λαός τους ανέθεσε την ευθύνη να έχουν στα χέρια τους την τύχη του και να καθορίζουν με τις αποφάσεις τους την καθημερινότητα  του, δεν έχουν τα κότσια και την βούληση να ασκούν πολιτική για όλους τους πολίτες.

Πόσοι για παράδειγμα πέραν των υπαλλήλων του Δημοσίου πήραν ΑΤΑ; Και πώς είναι δυνατό  να θεωρεί η Κυβέρνηση ότι αποτελεί και σημαντική επιτυχία τη συμφωνία που επιτεύχθηκε για παραχώρηση της ΑΤΑ όταν δεν έχει τη δυνατότητα να διασφαλίσει την παραχώρηση της σε όλους τους εργαζόμενους;  Επιπλέον ξέρουμε πολύ καλά ότι οι οριζόντιες παροχές λειτουργούν πάντα προς όφελος των υψηλόμισθων και σε βάρος των ευάλωτων ατόμων της κοινωνίας.

Άρα το μισθολογικό χάσμα διευρύνεται εξαιτίας αυτών των πολιτικών. Αυτό έγινε με την ΑΤΑ, αυτό θα γίνει και με τις αυξήσεις τώρα. Ο υψηλόμισθος δημόσιος υπάλληλος των €6-7χιλιάδων μηνιαίως θα πάρει τριπλάσια ή και παραπάνω αύξηση από τον χαμηλόμισθο υπάλληλο.

Το θέμα αφορά ευρύτερα την κοινωνία. Την ώρα που το κράτος θα επιφορτιστεί με ένα σημαντικό κονδύλι από την οριζόντια αύξηση στο κρατικό μισθολόγιο, οι πολίτες υποφέρουν από την ακρίβεια. Ποια αντισταθμιστικά μέτρα μελετώνται από πλευράς Κυβέρνησης για τον τερματισμό του μέτρου του μηδενικού συντελεστή ΦΠΑ στα προϊόντα που αφορούσε αλλά και για τον τερματισμό της επιδότησης του ηλεκτρικού ρεύματος; Γιατί δεν είναι αυτή η προτεραιότητα της Κυβέρνησης; Πώς διασφαλίζεται ότι και οι εκτός δημοσίου εργαζόμενοι πολίτες αυτού του τόπου θα μπορέσουν να αντεπεξέλθούν στη δυσβάστακτη καθημερινότητα τους;

Δεν  φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Φταίει η απρονοησία και η ανικανότητα αυτών που έχουν την ευθύνη να λαμβάνουν αποφάσεις. Φταίει η δειλία τους και η έλλειψη αποφασιστικότητας να συγκρουστούν όποτε και όπου χρειάζεται χωρίς να φοβούνται το πολιτικό τους κόστος.

Κατά τη προχθεσινή συνεδρία στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, τέθηκε από βουλευτές των κομμάτων της συμπολίτευσης το θέμα της αύξησης της παραγωγικότητας και το πώς οι αυξήσεις θα πρέπει να συνδυαστούν με μια πιο αποδοτική Δημόσια Υπηρεσία. Εδώ όμως είναι και η ουσία του θέματος. Γιατί έχουμε μία δυσκίνητη ως επί το πλείστον κρατική μηχανή; Γιατί ο πολίτης είναι εγκλωβισμένος στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και γιατί νιώθει ότι το κράτος δεν τον εξυπηρετεί αλλά τον ταλαιπωρεί όταν έχει να διεκπεραιώσει μία δουλειά στο δημόσιο;

Μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό και καχυποψία τις παροχές προς τους δημοσίους υπαλλήλους.

Δικαιολογημένη η αντίδραση σε ένα μεγάλο βαθμό λόγω της εμπειρίας που έχει ο καθένας μας με υπηρεσίες του δημοσίου. Γιατί όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν άλλαξε κάτι; Γιατί πάντα η προτεραιότητα όλων των κυβερνήσεων ήταν η ικανοποίηση των αιτημάτων των συντεχνιών τους και όχι ο εκσυγχρονισμός και η μεταρρύθμιση της Δημόσιας Υπηρεσίας με τρόπο που να εξυπηρετεί την κοινωνία.

Να δοθούν αυξήσεις, αλλά την ίδια ώρα, οι κυβερνώντες και όσοι έχουν την ευθύνη να λαμβάνουν αποφάσεις, να φροντίσουν για μέτρα αντιμετώπισης της ακρίβειας προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας και ταυτόχρονα να έχουν την θέληση να προχωρήσουν τομές στον τρόπο λειτουργίας της Δημόσιας Υπηρεσίας. Η κρατική μηχανή είναι για να εξυπηρετεί την κοινωνία συλλογικά και όχι για το βόλεμα ημετέρων…