«Είναι αδύνατον η Κομμουνιστική Κίνα να γίνει ποτέ Μητέρα Πατρίδα για μας, γιατί είμαστε πιο μεγάλη σε ηλικία από αυτήν, δηλώνει ο 8ος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κίνας, πιο γνωστής ως Ταϊβάν, σε μια πολύ προσεκτικά διατυπωμένη ομιλία του στην οποία ανέδειξε την έντονη ιστορική διαφορά μεταξύ των δύο χωρών.
Ο εικονιζόμενος Πρόεδρος Λάϊ Τσινγκ-τε, ο οποίος ανέλαβε το αξίωμά του τον περασμένο Μάϊο, έχει εδώ και καιρό ενοχλήσει το Πεκίνο με την αποφασιστικότητά του να διατυμπανίζει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ότι η Ταϊβάν είναι κυρίαρχη χώρα, και ότι απορρίπτει ασυζητητί την αξίωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (ΚΚΚ), ότι η Ταϊβάν είναι κινέζικη.
Παρά το γεγονός ότι το Πεκίνο δεν είχε ποτέ υπό τον έλεγχό του την Ταϊβάν, το κυβερνόν ΚΚΚ ακόμα και τώρα υπενθυμίζει την δέσμευσή του να προσαρτήσει την αυτοδιοικούμενη δημοκρατία, ακόμα και με βία εάν χρειαστεί. Όπως διαβάζω αυτές τις μέρες σε όλα τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, οι περισσότεροι κάτοικοι της Ταϊβάν αυτοπροσδιορίζονται μόνο ως Ταϊβανέζοι, και δεν έχουν καμία επιθυμία να γίνουν μέρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό να πω, δίχως να υποτιμώ τις ιδιαίτερες περιστάσεις εκεί, όπως και τις δικές μας «άλλες νοοτροπίες», ότι εάν η μικρή, μικροσκοπική Ταϊβαν, έχει τα κότσια να σηκώνει το ανάστημά της απέναντι στην πελώρια και παντοδύναμη Κίνα, έ ίσως έρθει κάποτε και η μικρούλα Κύπρος να κάνει το ίδιο απέναντι στον δικό της παντοδύναμο εισβολέα που επίσης θέλει να την απορροφήσει.
Έχουν κουραστεί τα δάχτυλά μου να χτυπούν συνέχεια στο πληκτρολόγιο ότι δεν πρέπει ποτέ, ούτε μέρα, ούτε λεπτό, που να μην υπενθυμίζουμε ότι η Κύπρος είναι υπό κατοχή και, κυρίως, ότι εμείς αρνούμαστε να το συνηθίσουμε αυτό.
Δεν φτάνουν οι δημόσιες αναφορές των πολιτικών. Είναι τυποποιημένες και χωρίς φαντασία. Αντί να έχουν χαρακτήρα και περιεχόμενο ενθαρρυντικό και ανυψωτικό, είναι απλά ένα ηρεμιστικό φάρμακο μακράς διαρκείας και μηδενικών επιπτώσεων και παρενεργειών!
Μετά από κάθε προσπάθεια ανάταξης του σχεδόν κλινικά νεκρού, πλέον, προβλήματός μας, συνήθως κατόπιν αποτυχίας μιας ακόμα απόπειρας να καταλήξουμε σε μια λύση συμβιβαστική και με προοπτική βελτίωσης (, κατι που εξαρτάται από την δύναμη της συνύπαρξης των ανθρώπων, παρά από την απομόνωσή τους), πάμε όλο και πιο πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε, γεμίζουμε τα κενά μας μοιράζοντας ευθύνες στους άλλους, και συνεχίζουμε την ωραία ζωάρα μας σαν να μην τρέχει τίποτα…
Ορίστε! Και που τα’γραψα πάλι, τι κατάλαβα;
Πρόσωπο της Ημέρας η Αμερικανίδα δικηγόρος και πολιτικός Λιζ Τσέϊνι, κόρη του πρώην αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι, ανήκει μια ζωή στο ρεπουμπλικανικό κόμμα, αλλά δήλωσε χθες, με ανάρτησή της στο Χ τα εξής:
«Είμαι συντηρητική, πιστή πάντα στον Ρόναλντ Ρέηκαν. Δεν ψήφισα ποτέ Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά φέτος θα το κάνω με περηφάνεια, στηρίζοντας την Κάμαλα Χάρις. Ο Ντόνλαντ Τραμπ είναι πολύ επικίνδυνος, για να του δώσουμε την εξουσία και πάλι. Πρέπει να βάλουμε την αγάπη για την χώρα μας πάνω από τις πολιτικές μας προτιμήσεις. Να ενωθούμε, και να τον νικήσουμε στις 5 Νοεμβρίου».
> Είναι πράγματι φοβερό αυτό που συμβαίνει με τον Τραμπ. Δεν έχει πέσει ούτε μια φορά στην προσοχή μου κάποια παρόμοια είδηση, αλλά από την άλλη πλευρά: να βγει κάποιος ή κάποια και να πει «εγώ μια ζωή ψήφιζα τους Δημοκρατικούς, αλλά δεν μου αρέσει τώρα ο/η τάδε, και θα πάω με τον Τραμπ»
> Η επιλογή του όμως για Αντιπρόεδρο τον Τζέϊμς Ντέϊβιντ Βάνς (γνωστός πια μόνο ως Τζ.Ντ. Βανς), 40, είναι πολύ … ενδιαφέρουσα.
— Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος του Τραμ. Δεν τον συμπαθούσα καθόλου.
— Θεέ μου, πόσο ηλίθιος!
— Τον βρίσκω αδιανόητο και κατακριτέο»
Αυτές είναι λίγες φράσεις από συνεντεύξεις που έδωσε ο Τζ.Ντ. Βανς, το 2016. Την ίδια χρονιά έγραψε στον τοίχο του φίλου του Τζος ΜακΛόριν, πρώην συμφοιτητή και συγκάτοικου του στην Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, «αμφιταλαντεύομαι συνεχώς μεταξύ να χαρακτηρίσω τον Τραμπ ένα κυνικό κωλόπαιδο, ή Χίτλερ της Αμερικής…»
Ο ΜακΛόριν, που τώρα είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, είπε πρόσφατα στο BBC ότι ο Βάνς έχει κάνει την κωλοτούμπα της ζωής του και, από «¨ποτέ με τον Τραμπ», τώρα έχει γίνει κολλητός του.
