Η νέα τάση της κοινωνίας να στρέφεται προς πολιτικούς (και όχι μόνο) που μπορεί και να μην γνωρίζουν καν. Τους υποστηρίζουν, έως και ένθερμα κι ας μην τους ξέρουν καλά-καλά, με την μία και μόνη δικαιολογία «να δούμε και κάτι φρέσκο βρ’ αδερφέ, βαρεθήκαμε το μπαγιάτικο».
Αν μη τι άλλον έχει ενδιαφέρον αυτή η τάση…
Το λέω κάπως μπακαλίστικα, αλλά έτσι είναι.
Δεν το συμμερίζομαι ως προς το «δια ταύτα» του. Το αποδέχομαι όμως ως προς το «επειδή».
Επειδή πάλι πάλιωσε. Όχι σωματικά, αλλά πνευματικά.
Επειδή εξόκειλε.
Επειδή στέρεψε. Δεν ανανεώθηκε.
Επειδή χάλασε. Έχασε τις αξίες του. Πήρε άλλο δρόμο.
Επειδή κάνει περισσότερο κακό παρά καλό – στον εαυτό του, αλλά και σε άλλους.
Όλα αυτά τα δυσάρεστα νομοτελειακά, δεν μπορεί να τα φτιάξει ή και να τα αντικαταστήσει απλώς ένα καινούργιο, άφθαρτο πρόσωπο.
Αν περιφερθείτε λίγο στις λίστες με τα ονόματα εκείνων που κερδίζουν Νόμπελ, ανάμεσα στους παλιούς και προχωρημένης ηλικίας, θα συναντήσετε και πάρα πολλούς νεότερους επιστήμονες, δημιουργούς και στοχαστές.
Η επιστήμη και η τέχνη παράγουν συνεχώς νέα πρόσωπα. Τα οποία σμίγουν και συμβαδίζουν με τα παλιά. Τροφοδοτώντας αδιάκοπα αυτό που λέμε Πολιτισμό, έτσι που να ανεβάζουν το επίπεδο. Να ανοίγουν δρόμους για να περάσουν οι επόμενοι.
Στο ευρωκοινοβούλιο, έχω δει αρκετά πρόσωπα που είναι πολύ νεότερα στο μυαλό και στις ιδέες τους, από κάτι τυχάρπαστους tik-tokers, «επώνυμους δημοσιογράφους» και παρηκμασμένους ποδοσφαιριστές, που έχουν γεμίσει το ευρωπαϊκό ρόστερ της Ελλάδος και της Κύπρου.
Αναφέρομαι πολύ συχνά στον 71 ετών Βέλγο Ευρωβουλευτή Γκι Φερχόσταντ, πρώην Πρωθυπουργό της χώρας του, που όχι μόνο προσπαθεί να μην χάνει καμία από τις σημαντικές συνεδριάσεις του Σώματος, αλλά οι παρεμβάσεις του είναι τροφή για σκέψη και άμεση δράση.
Ασφαλώς και αναδεικνύονται νέα πρόσωπα. Μια καινούργια φουρνιά πολιτικών, που έρχονται κυρίως από τις βορειο-ευρωπαικές χώρες, ιδιαιτέρως από τις σκανδιναβικές.
Ένα καινούργιο πρόσωπο δεν κρίνεται από αυτό που φαίνεται, αλλά από εκείνο που λέει και κάνει. Να εντοπίζει εάν πρόβλημα, να το μελετά, να το επεξεργάζεται, να το συζητά, να σκέφτεται τρόπους αντιμετώπισής του, να μοιράζεται τις σκέψεις του, να κοινοποιεί τις προτάσεις του, να προτείνει και να αποφασίζει.
Υπάρχουν πολλά τέτοια πρόσωπα και στην κοινωνία μας. Εάν δεν τα αναγνωρίζουμε, ίσως να φταίει ότι είναι περιορισμένες οι παρέες μας σε άλλα … πρότυπα.
Εν τω μεταξύ: Σήμερα, Κυριακή, το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει νέα ηγεσία. Έξη είναι οι υποψήφιοι. Με αλφαβητικοί σειρά: Νίκος Ανδρουλάκης, Παύλος Γερουλάνος, Νάντια Γιαννακοπούλου, Άννα Διαμαντοπούλου, Χάρης Δούκας και Μιχάλης Κατρίνης. Οι δύο πρώτοι, θα λύσουν τις διαφορές τους την επόμενη Κυριακή, καθότι θεωρείται αδύνατον να περάσει κάποιος σήμερα τον πήχη του 50%. Το Κόμμα είναι ήδη στην δεύτερη θέση, έχοντας εκπορθήσει εύκολα τον πελαγωμένο ΣΥΡΙΖΑ από την αξιωματική αντιπολίτευση.
Εκεί, στην Κουμουνδούρου, γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος. Οι εκλογές εκεί ορίστηκαν να γίνουν στις 24 Νοεμβρίου και, αν χρειαστεί και 2ος γύρος, θα πάμε στη 1η Δεκεμβρίου.
Στο ΠΑΣΟΚ, η πιο αξιόπιστη δημοσκόπηση, αυτή της Metron Analysis, που δημοσιοποιήθηκε την Παρασκευή στο Mega, δείχνει ότι μάλλον δεν πρέπει να αμφισβητείται η πρωτιά του Νίκου Ανδρουλάκη, ότι στην δεύτερη θέση είναι η Άννα Διαμαντοπούλου, και πολύ κοντά είναι ο Χάρης Δούκας, και λίγο πιο κάτω ο Παύλος Γερουλάνος. Όπως μου εξηγούσε προχθές ο Στράτος Φαναράς που έκανε την μελέτη, στην 2η θέση μπορεί να εκλεγεί οποιοσδήποτε από τους τρεις που προαναφέραμε, και μάλιστα με σχεδόν τις ίδιες πιθανότητες. Όπως και να έχει, ένα πράγμα δεν αμφισβητείται. Ότι το ΠΑΣΟΚ (βοηθώντας και της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ), ξαναμπαίνει γερά στο παιχνίδι. Και μάλιστα, όπως λένε έγκυροι αναλυτές, και με ορίζοντα εξουσίας…
