Την αφρικανική παροιμία που δηλώνει ότι «το παιδί που δεν θα αγκαλιαστεί από το χωριό, θα το κάψει για να νιώσει τη ζεστασιά του», επικαλέστηκε ο λειτουργός του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου και του Παρατηρητηρίου για τη Βία στο Σχολείο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, θέλοντας να τονίσει τη σημασία της αποδοχής, της ενθάρρυνσης και της στήριξης των παιδιών και των εφήβων, ιδιαίτερα μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Μιλώντας στο εκπαιδευτικό συνέδριο της 27ης Σεπτεμβρίου 2024 στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, με θέμα της διάλεξής του, την επαγρύπνηση των εκπαιδευτικών και την πρόληψη του σχολικού εκφοβισμού, υπογράμμισε ότι «προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική μάθηση, προαπαιτείται η ύπαρξη μιας σημαντικής σχέσης».
Πρόσθεσε ότι «η επίδραση ενός «χαρισματικού» εκπαιδευτικού, ως πηγής δύναμης για το παιδί, μπορεί να αντισταθμίσει τις δυσμενείς εμπειρίες στη ζωή του παιδιού, να το βοηθήσει να βελτιώσει τη σχέση του με το σχολείο και να του παρέχει συναισθηματική ασφάλεια». Παρόλο που το φαινόμενο του σχολικού και διαδικτυακού εκφοβισμού, εμπεριέχει το στοιχείο της επανάληψης και έχει διαφορετικές παραμέτρους από τις περιστασιακές συγκρούσεις μέσα στο σχολείο, εντούτοις η αναφορά αυτή του Κ. Παπαγεωργίου, μου θύμισε την «ιστορική» συμφιλίωση του 2010, των μαθητών, των Λυκείων Κύκκου Α΄ και Β΄ της Λευκωσίας, που μέχρι εκείνη τη μέρα ήταν «αντίπαλοι» και επιδίδονταν καθημερινά σε πετροπόλεμο μεταξύ τους. Σε εκείνη τη συνάντηση, όπου συμμετείχαν εκπαιδευτικοί και γονείς και την είχα καλύψει δημοσιογραφικά, υπήρξε ένας παραγωγικός διάλογος, με κυρίαρχο ζητούμενο, τον λόγο, την ευκαιρία έκφρασης, την επικοινωνία.
Ο Γάλλος καθηγητής Eric Debarbieux, τότε Πρόεδρος του Διεθνούς Παρατηρητηρίου για τη Βία στο Σχολείο, που συντόνιζε τη συγκέντρωση και που εκείνο το διάστημα εργαζόταν με τον ανώτερο εκπαιδευτικό ψυχολόγο της Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας του υπουργείου Παιδείας δρα Μιχάλη Παπαδόπουλο, για τη δημιουργία του Κυπριακού Παρατηρητηρίου για τη Βία στο Σχολείο, μου είχε μιλήσει για το αδιέξοδο στη σχέση μαθητών και καθηγητών, στους οποίους καταλογίζουν ότι δεν τους δίνουν όσο πρέπει, τον λόγο, δεν τους επιτρέπουν να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους. «Πιστεύω – μου είπε – ότι πρέπει να υπάρχει χρόνος στο σχολείο για πραγματική επικοινωνία, πάνω σε συγκεκριμένα αντικείμενα και θέματα». Ο καθηγητής Debarbieux, το ονόμασε συνεργατικότητα, ή συνεργασία, που είναι το αντίδοτο στην απομόνωση και τη «μοναξιά» των μαθητών και των καθηγητών τους.
Είπε ότι το βασικό πρόβλημα της βίας στο σχολείο, είναι η «μοναξιά» των θυμάτων, αλλά και των θυτών, αυτών που δεν τους δίνεται ο λόγος. «Δεν είναι αρκετή η μετάδοση γνώσεων», μου είπε ο Eric Debarbieux. «Χρειάζεται – πρόσθεσε – παιδαγωγική προσέγγιση. Αν κάποιος θεωρείται καλός εκπαιδευτικός, μόνο και μόνο γιατί είναι καλός γνώστης ενός επιστημονικού αντικειμένου, τότε δεν υπάρχει ανάγκη από εκπαιδευτικούς – το κομπιούτερ μπορεί να κάνει τη δουλειά, μόνο του. Αλλά ένας εκπαιδευτικός, είναι πολύ περισσότερο από αυτό, είναι ένα πρόσωπο που δίνει τον λόγο στους άλλους»…
