Είχε αρκετές, ενδιαφέρουσες στιγμές το προχθεσινό, μαραθώνιο ντιμπέιτ των 6 υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στην ΕΡΤ. Ειπώθηκαν πολλά. Σημείωσα όσα βρήκα ενδιαφέροντα. Άκουσα και μερικά που με προβλημάτισαν, … δεν έστεκαν!
Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε και εμείς, άμεσα, επί τόπου, όπως το ABC και άλλα ΜΜΕ στην Αμερική, στην τηλεμαχία Κάμαλα Χάρις – Ντόναλντ Τραμπ, Fact Checking. Ελέγχοντας, δηλαδή, αν αυτό που λέγεται από το Χ πρόσωπο είναι αληθές ή όχι.
Σχεδόν όλα τα δικά μας ΜΜΕ, είχαν την επόμενη μέρα τον στερεότυπο τίτλο: Αρκετές κόντρες, διασταύρωσαν τα ξίφη τους, νικητής ή νικήτρια δεν αναδείχτηκε!
Κατ’ αρχάς, στη χώρα της μόνιμης υπερβολής, ένα ντιμπέιτ κοντά στις 3 ώρες, από τις 9-12 τα μεσάνυχτα, είναι too much. Ποιος κανονικός άνθρωπος, που έχει δουλειά την επόμενη μέρα, μπορεί να στηθεί μπροστά στην τηλεόραση, να βλέπει και να ακούει μισή ντουζίνα υποψήφιους να λένε τι θα κάνουν για να ξαναγίνει μεγάλο το ΠΑΣΟΚ!
Ειπώθηκαν πολλές ανακρίβειες, κυρίως για τα εθνικά μας θέματα. Και αυτό, για να σας πω την αλήθεια και τον πόνο μου, με πείραξε πολύ.
Ξεχώρισα μια ενδιαφέρουσα, ερώτηση ενός εκ των συντονιστών προς την υποψήφια Άννα Διαμαντοπούλου και βεβαίως την απάντησή της:
Ερώτηση: Εσείς διεκδικείτε την ηγεσία ενός κόμματος με γερασμένη εκλογική βάση. Το έχουμε δει αυτό στις εκλογές. Πού το αποδίδετε αυτό; Και, επίσης, πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό τον Στέφανο Κασσελάκη ήταν πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές στις ηλικίες από 17 έως 35 ετών;
Απάντηση: Ο κύριος Κασσελάκης έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά που προσέλκυαν τους νέους. Ήταν η νεότης, ήταν η διαφορετικότητα, η ωραιότης, η αντισυστημικότητα. Μου θυμίζετε τώρα κάτι που μου είχε πει κάποτε ο κύριος Πεπονής (σ.σ.: από τα παλιά, ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ – δεν ζει πια) ότι ποτέ στην πολιτική να μη θεωρείς πλεονέκτημα την ωραιότητα και τη νεότητα, γιατί η ωραιότητα είναι σχετική και γιατί η νεότητα χαλάει αμέσως. Έρχεται αμέσως κάποιος πιο νέος. Γι’ αυτό και οι νέοι μας, όπως πήγαν, έτσι έφυγαν. Γιατί τα νέα παιδιά δεν θέλουν την ξύλινη γλώσσα που έχει σήμερα τα κόμματα. Αυτό είναι σαφές. Και το κόμμα μας πρέπει να αλλάξει και τη ρητορική του και τη γλώσσα του.
> Στην ενότητα για Εξωτερική Πολιτική, πολύ λίγα για το Κυπριακό ακούσαμε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης εκθείασε το ΠΑΣΟΚ, που μέσω του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και του Γιάννου Κρανιδιώτη, κατάφερε και έβαλε την Κύπρο στην ΕΕ, χωρίς τον όρο «πρώτα να λυθεί το Κυπριακό», που έθεταν οι Ευρωπαίοι.
> Η Νάντια Γιαννακοπούλου, θύμισε όσα είπε ο Ερντογάν στα Ηνωμένα Έθνη, ότι η μόνη λύση που δέχεται στην Κύπρο είναι αυτή των δύο, ανεξάρτητων κρατών. Άρα, λέει, «έβαλε τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη με την πλάτη στον τοίχο, αφού λίγο μετά ήξερε ότι θα συναντιόταν μαζί του κατ’ ιδιάν».
Κάτι ενδιαφέρον (;) στην ίδια ενότητα είπε ο Μιχάλης Κατρίνης, ξεκινώντας από μια πρόταση «αναβίωσης»: Πρέπει να επικαιροποιηθεί το αμυντικό δόγμα Ελλάδας Κύπρου και βεβαίως το Κυπριακό είναι ζήτημα διεθνούς δικαίου και δεν είναι διμερές ζήτημα αυτό. Εμείς ως χώρα και ως ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Αλβανία και το κράτος των Σκοπίων δορυφορικά της Τουρκίας. Είναι σαφές ότι υπάρχει μια στενή σύνδεση και πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση».
Αυτά, ως γεύση. Κλείνουμε με κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον και όμορφο!
Ανάρτηση, μετά φωτογραφίας και τίτλο ενθουσιώδους προτροπής, της φίλης μου, συγγραφέως, Λένας Διβάνη στο Facebook. Με την άδειά της, το αναδημοσιεύω και στην στήλη μας:
«ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ!
Είναι επείγον, δεν αστειεύομαι. Το κέντρο Pombidou ή Μπομπούρ ή αυτό με το τεράστιο μπουρί (όπως το περιέγραψε ένας φοιτητής μου) εκθέτει τα ιερά και τα όσια του σουρεαλισμού μέχρι 13 Ιανουαρίου 2025.
Τρεις λέξεις άλλαξαν τον κόσμο μετά τον συγκλονισμό που υπέστη από το λουτρό αίματος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου: 1) Ο Μαρξισμός, που έφερε τα underdogs στο προσκήνιο της ιστορίας. 2) Η ψυχανάλυση που έφερε το υποσυνείδητο στο φως. 3) Ο σουρεαλισμός που έδωσε στο παράλογο ένα σφυρί για να καταρρακώσει (ξεβρακώσει θα λέγαμε καλύτερα) τη λογική, αυτό το σιδερένιο κοστούμι που στένευε τη ζωή των ανθρώπων.
Στο Παρίσι αδέρφια, στο Παρίσι. Όλα τα υπέροχα φρικιά του σουρεαλισμού είναι εκεί με τα σπλάχνα ανοιχτά. Στο Παρίσι που θυμάται που και που ότι κάποτε ήταν το κέντρο του κόσμου».
