Η χθεσινή απόφαση του Δικαστηρίου για τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη είναι ασφαλώς ιστορική και θα αποτελεί σίγουρα σημείο αναφοράς στο μέλλον. Δεν θα κρίνουμε την απόφαση ως απόφαση του Δικαστηρίου. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κρίνει με βάση τη δική του κρίση τα όσα αναφέρονται στην χθεσινή απόφαση του Δικαστηρίου. Οι αποφάσεις είναι σεβαστές, όμως την ίδια ώρα δεν είναι και υπεράνω κριτικής.
Στην απόφαση αναφέρονται πολλά και διάφορα. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι η διαχείριση της επόμενης μέρας. Διότι η απόφαση του Δικαστηρίου σηματοδοτεί δύο πράγματα. Πρώτον, την αλλαγή σκυτάλης στην Ελεγκτική Υπηρεσία που ουσιαστικά ανοίγει και το δρόμο για τις αλλαγές που προωθούνται από πλευράς Κυβέρνησης για τη δημιουργία Ελεγκτικού Συμβουλίου. Δεύτερον και πολύ σοβαρό, είναι ο αντίκτυπος που θα έχει αυτή η απόφαση στην κοινή γνώμη. Εδώ λοιπόν είναι που το βάρος της ευθύνης για την απόφαση γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.
Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, έχτισε μία εικόνα στην κοινωνία. Την εικόνα του Ρομπέν των Δασών, του ανθρώπου και του θεσμού που πασχίζει ενάντια στη διαφθορά και τη διαπλοκή προς όφελος του δημόσιου βίου. Δημιούργησε το προφίλ του αξιωματούχου που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και δεν αφήνει τίποτα να περάσει εάν αυτό ξεφεύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας. Ταυτόχρονα όμως ήταν και ο άνθρωπος ο οποίος για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν «μάσαγε» και δεν φοβόταν να τα βάζει με κατεστημένα και να εκθέτει σκάνδαλα.
Για αυτό και σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ως Γενικός Ελεγκτής τύγχανε μεγάλης αποδοχής και μεγάλου βαθμού εμπιστοσύνης από μέρους των πολιτών. Εδραιώθηκε δηλαδή, μια αντίληψη σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ήταν ο άνθρωπος που πολεμούσε το βαθύ κράτος και ήταν υπεράνω συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.
Ήταν λάτρης του γράμματος του νόμου και για αυτό και κάποιες φορές ακούγονταν και παράπονα από μέρους της Δημόσιας Υπηρεσίας ότι αυτή η επιμονή του, δημιουργούσε καθυστερήσεις στην υλοποίηση διαφόρων έργων. Αυτό όμως που έμενε ως γενική εικόνα στους πολλούς, είναι ότι εξαιτίας της συμπεριφοράς του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, κάποιοι ενοχλούνταν διότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν το φαγοπότι τους. Ούτως ή άλλως ζούμε σε ένα κράτος που η Διαφθορά είναι συνώνυμη μαζί του, όπως και ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δήλωσε την προηγούμενη Κυριακή και που πλέον στην αντίληψη της κοινής γνώμης, η κάθε μορφή εξουσίας, είναι ταυτισμένη με τη διαφθορά.
Άρα για τον κόσμο ήταν και είναι πολύ πιο εύκολο και λογικό να ταυτιστεί με τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη που στα ματιά του φαινόταν ως ο άνθρωπος που αντιμάχεται αυτό το σαθρό σύστημα της διαπλοκής και των σκανδάλων. Το γιατί αυτό τον ρόλο τον έδωσαν στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και όχι σε κάποιον άλλο άτομο ή θεσμό είναι και αυτό σημείο προς προβληματισμό. Αν ο Οδυσσέας ήταν πραγματικά όλα αυτά που ένα μέρος της κοινωνίας βλέπει στο πρόσωπο του, δεν έχει τόση σημασία από τη στιγμή που αυτό πιστεύουν οι πολίτες.
Φτάνοντας λοιπόν στην απόφαση, πώς η πολιτεία θα διαχειριστεί αυτό το δεδομένο, δηλαδή της εμπιστοσύνης της πολιτείας προς τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και την καχυποψία της έναντι όλων των άλλων, την επομένη της απόφασης του Δικαστηρίου; Διότι το θέμα τώρα είναι πώς αυτή η απόφαση έχει φτάσει στην αντίληψη μιας κοινωνίας η οποία ούτως ή άλλως στέκεται με προκατάληψη έναντι όλων των υπολοίπων;
Ο κόσμος θεωρεί την διαφθορά ως μια παθογένεια που αγγίζει όλες τις πτυχές του δημόσιου βίου στην Κύπρο. Άρα και τη Δικαιοσύνη και αυτό είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν σε μια κοινωνία χαθεί η εμπιστοσύνη σε κάθε θεσμό, η Δημοκρατία σημαίνει ότι έχει αρχίσει να πεθαίνει.
