Λέγανε δεν μπορεί ένα υπουργείο που ασχολείται με εργασιακές διαφορές, συμβάσεις, συνδικάτα, εργοστάσια, απεργίες και να ασχολείται ταυτόχρονα και με διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που τίθενται υπό την προστασία του κράτους, ηλικιωμένους που επίσης είναι -με κάποιον τρόπο- υπό την προστασία του κράτους κι άλλα πολλά κοινωνικά προβλήματα. Αν όμως όλα αυτά συγκεντρώνονταν κάτω από ένα υφυπουργείο, το οποίο θα ασχολείτο αποκλειστικά με αυτά τα θέματα, τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Κι έγινε το υφυπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, μετακινήθηκαν εργαζόμενοι, προσλήφθηκαν κι άλλοι, αλλά τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.

Τα ίδια λέγανε και για τον πολιτισμό. Δεν μπορεί ένα υπουργείο που ασχολείται με δασκάλους και καθηγητές, μαθητές και γονείς, που κτίζει σχολεία, ψάχνει την φόρμουλα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, αντιμετώπισης του bulling και λοιπά λοιπά, να ασχολείται και με τους καλλιτέχνες, το θέατρο, τη μουσική, τα μουσεία, τις εκδόσεις… Κι ακόμα περισσότερο δεν μπορεί οι αρχαιότητες να υπάγονται σε ένα υπουργείο που ασχολείται με κάμερες τροχαίας, αεροδρόμια, δρόμους, στάσεις, λιμάνια… Ένα υφυπουργείο θα τακτοποιούσε κι αυτό το ζήτημα. Και εγένετο. Τρεις υφυπουργούς αλλάξαμε μέχρι τώρα, αλλά εκτός από τους πρώτους μήνες αισιοδοξίας, τα ίδια Παντελάκη μου.

Κότζαμ κράτος, ώριμο πια, να μην έχει ένα υφυπουργείο Έρευνας, Καινοτομίας και Ψηφιακής Πολιτικής; Το κάναμε κι αυτό. Με πρώτη καινοτομία να πλημμυρίσει το δωμάτιο με τους server και να πέσει ολόκληρο το κρατικό ηλεκτρονικό σύστημα. Ακολούθησαν κι άλλες: Ηλεκτρονική δικαιοσύνη που έμεινε στη μέση, ένας Ιππόδαμος που προσπαθεί να πάρει μπρος, μια Πύλη Κτηματολογίου που συχνά πυκνά πάει διακοπές, δυσκίνητες ιστοσελίδες κρατικών υπηρεσιών, ηλεκτρονικά μηνύματα που ποτέ δεν ξέρεις αν τα διαβάζει κάποιος ώστε να προωθήσει το θέμα που θέτει ο πολίτης.

Κι αφού το κράτος εξαρτάται εν πολλοίς από τον τουρισμό, είναι δυνατόν ο τομέας να υπάγεται σε ένα υπουργείο που πιο πολύ ασχολείται με τα θαλασσινά οικόπεδα, το αέριο, το καλώδιο, την εξαγωγή χαλλουμιών; Υφυπουργείο Τουρισμού λοιπόν. Κι οι αριθμοί λένε πως πετύχαμε ρεκόρ. Τουλάχιστον στη διακίνηση στα αεροδρόμια. Μόνο που η μισή διακίνηση μπορεί να ήταν οι ντόπιοι που πηγαινοέρχονταν. Αλλά, ακόμα κι αν οι αριθμοί αντικατοπτρίζουν τους πραγματικούς επισκέπτες, το μοντέλο τουρισμού είναι το ίδιο με αυτό που εισήγαγε ο ΚΟΤ. Το υφυπουργείο δεν έκανε τη διαφορά.

Το υφυπουργείο Μετανάστευσης δεν θα το κρίνουμε γιατί είναι καινούριο, αλλά σαφώς και οι αριθμοί των μεταναστών μειώθηκαν. Με ποιο τρόπο; Με συνοπτικές διαδικασίες λένε ξένες οργανώσεις. Και με φιλοξενία μεταναστών στη Νεκρή Ζώνη.

Το επόμενο που θα σώσουμε είναι το περιβάλλον, με ένα ακόμα υφυπουργείο.

Με τόσα υπουργεία, υφυπουργεία, επιτροπάτα, Δήμους, ΕΟΑ, συμβούλους, θα έπρεπε να πετάμε. Ή μήπως αυτό είναι το πρόβλημα;