Οποία σοβαρότης; Έβαλαν είκοσι ανήλικους μετανάστες σε ένα γηροκομείο. «Κρατική Στέγη Ηλικιωμένων & Αναπήρων», λέει η ταμπέλα. Τι γυρεύουν σε ένα τέτοιο χώρο, που στην πραγματικότητα είναι ένα κοινό σπίτι, οι ανήλικοι ασυνόδευτοι μετανάστες; Υπάρχει περίπτωση να συμβιώσουν με ηλικιωμένους και ανάπηρους;
Διέλυσαν τη ζωή των ανθρώπων στη Στέγη, έκαναν τη γειτονιά άνω – κάτω, καταγγέλλονται κλοπές, φασαρία, ολονύκτια πάρτι, επιθέσεις σε φροντίστριες…
Κι όταν δεν άντεχαν άλλο οι ένοικοι και οι περίοικοι και κατάγγειλαν την υπόθεση στον Φιλελεύθερο αποφάσισαν και οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας του υφυπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας να ανακοινώσουν ότι «είχε ήδη προγραμματιστεί η μετακίνηση των ανηλίκων σε άλλους χώρους». Μα, οι επηρεαζόμενοι έφτασαν να καταγγείλουν στην εφημερίδα όταν δεν είχαν ανταπόκριση οι καταγγελίες τους και οι επιστολές τους στις Υπηρεσίες. Έπρεπε να διαλυθεί η γειτονιά, να τρομακρατηθούν οι ένοικοι της Στέγης, να γίνει σάλος στα ΜΜΕ για να ενδιαφερθεί το κράτος;
«Πρέπει να γίνει το κακό για να ενδιαφερτούν;», ρωτούσε ένας ηλικιωμένος χτες από το ΡΙΚ. Και είναι η φράση που χαρακτήριζε πάντα τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Νομίζαμε ξεπεράστηκε –τώρα που έχουμε και υφυπουργείο- και δεν θα ξαναδούμε «το κακό», που μπορούσε να αποφευχθεί και η αδράνεια το άφησε να εξελιχθεί. Αυτοκτονίες, ανήλικες από Παιδική Στέγη στα ναρκωτικά, ανήλικες υπό τη φροντίδα του κράτους σε ξενοδοχείο με έναν 64χρονο… Και πάντα η ίδια δικαιολογία: Έχουν πρόβλημα έλλειψης προσωπικού οι Υπηρεσίες. Δεν προλαβαίνουν. Και η κοινωνική σαπίλα όλο και επεκτείνεται.
Ποιος αποφάσισε να μεταφέρει είκοσι ανήλικους να ζουν με ηλικιωμένους; Τι περίμεναν, ότι θα κάθονται μαζί να κουβεντιάζουν να περνά η ώρα τους ή να παίζουν τάβλι; «Έχουν αφήσει τα πράγματα να φτάσουν στο απροχώρητο και η Αστυνομία και το Γραφείο Ευημερίας», έλεγε μια φροντίστρια στη Στέγη. «Μας βρίζουν και μας λένε αισχρά λόγια. Φοβούμαστε να τους κοιτάξουμε και να πάρουμε φαΐ στους ηλικιωμένους μας. Οι ηλικιωμένοι είναι τρομοκρατημένοι, δεν μπορούν να περπατήσουν μέσα στο ίδρυμα»…
Ναι, έχουν αφήσει τα πράγματα να φτάσουν στο απροχώρητο. Ξανά και ξανά και ξανά η ίδια ιστορία. Αδιαφορία στα γρανάζια της κρατικής μηχανής, ανευθυνότητα, ανικανότητα, κομματικά βολέματα που διαβρώνουν τα πάντα. Και προπάντων ατιμωρησία. Αυτά μας κατατρέχουν και αυτά προκαλούν ένα βουνό άλυτα κοινωνικά προβλήματα.
……………………
Οποία σοβαρότης. Να ακούς τον χιλιοστό υπουργό Συγκοινωνιών να μιλά για την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Και να νομίζει ότι είναι ο πρώτος που υπόσχεται να ασχοληθεί και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Ιδίως στη Λευκωσία και στη Λεμεσό. «Όπως βλέπουμε το κλιμακωτό ωράριο στους χώρους εργασίας, πρέπει να το δούμε και στα σχολεία, διότι έτσι θα δοθούν λύσεις στη συμφόρηση», έλεγε προχτές ο Αλέξης Βαφεάδης. Το κλιμακωτό ωράριο το ακούμε φυσικά από τον καιρό που είχαμε στην Κύπρο νάνους ιπποπόταμους. Εντάξει, υπερβάλλω, αλλά η ουσία είναι πως το ακούμε τόσα πολλά χρόνια, που μας φαίνεται πλέον ανέκδοτο. Πώς θα γίνει και πότε θα γίνει, ούτε αποφασίζει κανένας, ούτε τολμά να το θέσει επιτακτικά και τελεσίδικα. Διότι, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει την οργή των εκπαιδευτικών και μετά των γονιών και των παππούδων που πηγαινοφέρνουν τους μαθητές.
Το 2022, για παράδειγμα, όταν το ανέφερε (απλώς το ανέφερε) στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής, ο πρόεδρός της, Παύλος Μυλωνάς, η πρόεδρος των δασκάλων σχολίασε: «Το θέμα είναι πολυπαραγοντικό, με κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις, οι οποίες πρέπει να ληφθούν υπόψη». Ε, άσε καλύτερα, τι ασχολούνται αφού είναι πολυπαραγοντικό το θέμα…
Μπορεί να είναι πιο εφικτό να οργανώσουν πρώτα λεωφορεία, πολλά λεωφορεία, να είναι παντού, να είναι φτηνά να μεταφέρουν όσους περισσότερους μαθητές μπορούν στα σχολεία και στα σπίτια τους, αν είναι δυνατό και όλους. Αλλά αυτό θέλει οργάνωση και επένδυση και κίνητρα και σχεδιασμό, θέλει κόπο και όραμα. Είναι πιο εύκολο να μιλούν κάθε χρόνο για κλιμακωτό ωράριο, μετά να το ξεχνούν και να επανέρχονται τον επόμενο χρόνο. Βαρεθήκαμε να τους ακούμε.
